สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 476

บทที่ 476 คุณคิดว่า ฉันคือใคร

เย้นหว่านผงะอย่างกะทันหัน ลมหายใจหยุดลงในทันที

เธอมองเขาอย่างตื่นตระหนก แล้วถามเขาอย่างร้อนรน “นายหมายความว่ายังไง”

ความหมายของตัวอักษรนั้น

กู้ซึงยิ้มออกมาอย่างสบายๆ และขยับเข้าไปใกล้เธออีกเล็กน้อย น้ำเสียงคลุมเครือ

“ไม่ว่าฉันหรือโห้หลีเฉินก็ใช้ใบหน้านี้เหมือนกัน ในเมื่อตอนนี้เธอได้บอกกับทุกคนว่าคนที่เธอชอบคือกู้ซึง งั้นก็มาอยู่กับฉันเสียเลยสิ ”

ลมหายใจของชายหนุ่มพ่นออกมา แต่กลับเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ทำให้เย้นหว่านต้องขัดขืน

เธอผงะและรีบถอยหลังไปสองสามก้าว รักษาระยะห่างที่เพียงพอกับเขา

สายตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง “กู้ซึง ระวังคำพูดหน่อย!”

“เธอไม่เห็นด้วยเหรอ?”

กู้ซึงลูบใบหน้าของตนเอง สีหน้าดูผิดหวังมาก “จริงๆแล้วฉันสามารถแทนที่โห้หลีเฉินได้ทุกอย่าง และอยู่กับเธอต่อไปได้”

เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างต่อต้าน

สิ่งที่เธอรักมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เนื้อแท้ของโห้หลีเฉินงดงามกว่ากู้ซึงมาก

เย้นหว่านจับจ้องไปที่กู้ซึง พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับนาย รีบบอกมาว่าตอนนี้โห้หลีเฉินอยู่ที่ไหน”

คนตรงหน้าไม่ใช่โห้หลีเฉิน แม้แต่จะรับมือก็รู้สึกจิตใจสับสนไปหมด

ยิ่งไปกว่านั้นเพราะคำพูดของกู้ซึงรู้สึกถึงความตื่นตระหนก กู้ซึงกลับมาแล้ว โห้หลีเฉินก็ไม่มีความจำเป็นจะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว นี่มันหมายความว่ายังไง?

“ฉันก็ไม่รู้”

กู้ซึงตอบอย่างสบายๆ เย้นหว่านก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป ก้าวขาเดินออกไปยังระเบียงอีกฝั่ง

ที่นั่นก็คือสวนดอกไม้เล็กๆของเย้นหว่าน

ทันใดนั้นหัวใจของเย้นหว่านก็วูบขึ้นมา

เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอามากๆ หรือว่าโห้หลีเฉินต้องการรับมือกับข่าวลือพวกนี้ จึงให้กู้ซึงออกมา ส่วนเขาก็จากไปแล้ว

ท้ายที่สุด ผู้คุ้มกันของตระกูลเย้นนั้นเข้มงวดมาก ถ้าหากเกินมาสักคนหนึ่ง ก็ง่ายมากที่จะถูกจับได้

เย้นหว่านกระวนกระวายใจมาก รีบหยิบโทรศัพท์โทรไปหาโห้หลีเฉินทันที

“ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด”

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังอยู่ไม่ไกลจากด้านหน้าเธอ

เหลือบตามองไปก็เห็นกู้ซึงกำลังถือโทรศัพท์ออกมา

เขามองดูหน้าจอโทรศัพท์ แล้วยิ้มอย่างขบคิด ถือโทรศัพท์เดินพุ่งไปยังเย้นหว่านและส่ายไปมา

“เสี่ยวหว่าน ฉันพึ่งออกไปไม่นานเธอก็คิดถึงฉันแล้วเหรอ ? ถ้างั้นให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่ดีไหม?”

เย้นหว่านเบิกตาโพลง แทบจะเป็นลม

โทรศัพท์ของโห้หลีเฉินทำไมถึงไปอยู่กับกู้ซึงได้!

ถ้าไม่มีโทรศัพท์แล้วเธอก็ไม่มีทางที่จะหาโห้หลีเฉินเจอ

เย้นหว่านรู้สึกกลุ้มใจจนจะเป็นบ้า ไม่อยากสนใจกู้ซึงที่กวนประสาทอยู่ตรงหน้า แต่เขาเป็นคนเดียวในเวลานี้ที่อาจหาโห้หลีเฉินเจอ

เย้นหว่านกัดฟันแน่น เดินเข้าไปหาเขาด้วยความโกรธจัด

“บอกฉันมาว่าโห้หลีเฉินอยู่ที่ไหน! “

“สีหน้าเธอดุจัง หรือว่าเธอยังหยากจับฉันกดหรือไง?

กู้ซึงวางมือแนบอกทันที ถอยหลังด้วยใบหน้าหวาดกลัว

ขมับของเย้นหว่านเต้นอย่างรุนแรง

จับกด? พูดมาได้ยังไงหน้าไม่อาย!

มองดูใบหน้าที่โห้หลีเฉินมักใช้บ่อยๆ ในตอนนี้แสดงออกมาด้วยความเสแสร้ง เย้นหว่านดูยังไงก็รู้สึกอึดอัด แทบรอไม่ไหวที่จะหยิบกองโคลนมาปาใส่เขา

เธอกัดฟันแน่นแต่กลับเดินเข้าไปหาเขา

กู้ซึงซ่ายหัวไปมา พูดอย่างเสแสร้ง “ดุจริงๆ เธออย่าเข้ามา ฉันจะเป็นผู้ชายที่ดี”

เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็หันหลังและวิ่งออกไปแบบคาดไม่ถึง

ขายาวหนึ่งเมตรแปดนั้น หนึ่งก้าวเท่ากับสามก้าวของคนอื่น ๆ แค่พริบตาเขาก็วิ่งไปไกลหลายเมตรแล้ว