สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 513

บทที่ 513 หลอกหน้าตีหลัง ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

พรุ่งนี้ นั่นหมายความว่า เขาสามารถอยู่ได้อีกแค่วันเดียว

จริงด้วย ต้องแข่งกับเวลาให้เขารีบไปเร็วๆ

สีหน้าของหยูซือห้านตึงเครียดจนเกือบยืดไม่ได้แล้ว ตั้งแต่ตระกูลเย้นเริ่ม เขาก็ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง ต้องเผชิญกับความหนาวเย็น ถูกคนดูถูก มองข้าม แท้กระทั่งตอนเดิน ก็ถูกเร่งให้รีบออกไป

นั่นเยี่ยมไปเลย

ตระกูลเย้น ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ เขาสัญญาว่าจะไม่ปล่อยไปสักคน

"ขอบคุณมาก"

หยูซือห้านกัดฟันพูด เหลือบตาไปมองเย้นหว่าน น้ำเสียงแสดงออกถึงความจริงใจ

"เรื่องคืนนี้ จริงๆฉันทำอะไรไปไม่คิดเอง เสี่ยวหว่าน ขอโทษด้วย โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันว่าตอนนี้เธอคงไม่อยากจะเห็นฉัน ฉันก็จะไม่ไปส่งคุณกลับนะ ฉันไปก่อน ”

พูดจบ เย้นหว่านก็มองหยูซือห้านอย่างเย็นชา ไม่ได้สนใจเขา

หยูซือห้านรักษาความเป็นสุภาพบุรุษของเขาไว้ จากนั้นก็พยักหน้าให้เย้นโม่หลิน แล้วหันหลังเดินจากไป

ในวินาทีที่เขาหันหลังกลับ สีหน้าของเขาพลันเรียบนิ่ง ราวกับภูตผีร้าย

สายตาดำมืดมองไปยังบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องน้ำ เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและใจพยาบาท

คนเยอะขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าแม้แต่ผู้ชายตัวใหญ่สักคนก็ยังไม่มีให้เห็น! เลี้ยงพวกเขา ให้กินขี้หรือไง?!

บอดี้การ์ดถูกสายตานั้นมองจนตัวสั่น รู้สึกเพียงว่าด้านหลังมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา กลัวจนใบหน้าซีดเผือด ตื่นตกใจ

"กลับไปรับโทษ"

หยูซือห้านพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

บอดี้การ์ดหน้าซีดราวกับกระดาษ สีหน้าสิ้นหวัง

การลงโทษไม่ใช่การลงโทษธรรมดา เมื่อออกมาแล้ว ก็เท่ากับตายไปครั้งหนึ่ง

หยูซือห้านไม่สนว่าลูกน้องของเขาจะสิ้นหวังและเจ็บปวดเพียงใด ในใจก็คิดแผนการที่โหดเหี้ยม

จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังคิดไม่ออก ว่าเกิดเรื่องผิดพลาดตรงไหนกันแน่

เห็นชัดๆ ว่าคนที่เข้าไปคือกู้ซึง ทำไมถึงหายไปเหมือนอากาศ กลายเป็นกู้จื่อเฟย?

หยูซือห้านจากไปแล้ว ในห้องน้ำเหลือเพียงสามคนเท่านั้น

ผู้หญิงสองผู้ชายหนึ่ง บรรยากาศก็น่าอึดอัดใจ

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วมองเย้นหว่าน เห็นเธอดูแล้วเหมือนในที่สุดก็ความสุข ใบหน้าขาวซีดก็เปลี่ยนเป็นเแดงก่ำ มีชีวิตชีวา ในที่สุดก็วางใจลงได้

การที่ทำให้เย้นหว่านมีความสุขได้ ดูเหมือนว่าการไล่หยูซือห้านออกไปนั้นคุ้มค่าแล้ว

จากนั้นเขาก็เหลือบมองกู้จื่อเฟยที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องโดยไม่รู้ตัว

"กลับบ้านกันเถอะ"

หลังจากเหตุการณ์นี้ พวกเธอก็ไม่มีในอารมณ์จะเที่ยวในบาร์ต่อไปแล้ว

กู้จื่อเฟยยังคงยืนนิ่ง ไม่ขยับ

เย้นโม่หลินหยุดท่าทางที่กำลังจะหันหลังกลับ

เขาขมวดคิ้วและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

ใบหน้าของกู้จื่อเฟยแดงระเรื่อ พูดติดๆขัดๆ "เอ่อ นายออกไปก่อน ฉัน ฉันจะจัดการเสื้อผ้าสักหน่อยแล้วจะออกไป ”

ระหว่างที่พูด เธอยังคงกดกระโปรงด้วยมือทั้งสองข้าง

นอกจากความยุ่งเหยิงเล็กน้อยแล้ว ก็ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว ไม่ได้ออกไป แต่อยู่ๆเขากลับก้าวขายาวๆไปหากู้จื่อเฟย

"เธอรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

ร่างกายของกู้จื่อเฟยแข็งทื่อขึ้นมาทันที

มือดึงกระโปรงให้แน่นขึ้น

เย้นหว่านเห็นท่าทางของเย้นโม่หลินก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที รีบวิ่งไปหาเย้นโม่หลิน โดยไม่แม้แต่จะคิดเธอก็ขวางเขาไว้

"พี่ พี่ผ่านไปไม่ได้นะ!"

เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของหญิงสาวทั้งสอง เย้นโม่หลินเหลือบตาลง พวกเธอมีเรื่องปิดบังเขาอยู่!

เสียงของเขากลายเป็นรุนแรง "ทำไม?"