สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 524

บทที่ 524 ทั้งหมดเป็นสิ่งที่โห้หลีเฉินเตรียมไว้

พูดอย่างหนักแน่นว่า “รับโทรศัพท์ คุณรู้ว่าควรจะพูดอะไร ถ้าทำได้ไม่ดี ผมก็จะปาดคอของกู้ซึงทันที”

น้ำเสียงที่เย็นชา ท่าทีที่จริงจังอย่างไม่ต้องสงสัย

ในใจเย้นหว่านตื่นกลัว สีหน้าขาวซีดเหมือนผี

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะฉวยจังหวะให้คนมาช่วยเหลือ ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

“อู้ๆ! อื้อ”

กู้ซึงพยายามเปล่งเสียงออกมาในลำคอ เหมือนอยากจะพูดอะไร

เย้นหว่านได้ยินไม่ชัด

เธอมองไปที่เขา แววตาเป็นประกาย ในใจสิ้นหวังด้วยความตื่นกลัว แต่กลับเม้มปาก ฝืนยิ้มออกมา

“ไม่เป็นไร พวกเราจะต้องไม่เป็นอะไร”

คำพูดนี้ แม้แต่ตัวเธอยังไม่เชื่อ

ไม่มีโอกาสของเย้นโม่หลิน เธอและกู้ซึง ก็คงต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของหยูซือห้าน บีบจนตายคามือ

พวกเขาสองคนต่างก็เป็นคนธรรมดา ไม่มีความสามารถที่จะรับมือเหตุฉุกเฉินเร่งด่วนอะไร คิดจะหนียังยากเลย

แต่เธอ ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่น

เทียบกับชีวิตของกู้ซึงแล้ว ได้แต่ละทิ้งโอกาสที่จะได้รับการช่วยเหลือ

สีหน้าเย้นหว่านซีดเผือด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากพื้นอย่างช้าๆ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง จึงกดปุ่มรับสาย

ปลายสายอีกด้านนั้น น้ำเสียงเป็นห่วงกระวนกระวายของเย้นโม่หลินดังขึ้นทันที “เสี่ยวหว่าน ทำไมไม่รับโทรศัพท์เลย เธอเป็นอะไร พี่จะรีบมาเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้องมาแล้วค่ะ”

เย้นหว่านพูดอย่างเคร่งขรึม สายตาจ้องเขม็งไปยังมีดที่อยู่บนคอของกู้ซึงเล่มนั้น

เธออยากจะตะโกนดังๆให้เย้นโม่หลินมาช่วยชีวิต

แต่ว่า เย้นโม่หลินอาจจะมาช่วยเธอได้ทัน แต่กลับมาช่วยกู้ซึงไม่ทัน

“ฉัน……เมื่อกี้ฉันกดผิด ไม่ได้เรื่องอะไรโทรหาพี่”

“จริงเหรอ”

เย้นโม่หลินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เย้นหว่านขอบตาแดงก่ำ สะกดกลั้นเสียงสะอื้นอย่างยากลำบาก พูดว่า “จริงค่ะ พี่คะ ขอบคุณที่พี่เป็นห่วงฉันขนาดนี้”

ปลายสายอีกด้านนั้น ฝีเท้าเย้นโม่หลินที่เดินอยู่ชะงักลงทันที

เสียงของเขาอ่อนโยน “เธอเป็นน้องสาวแท้ๆเพียงคนเดียวของพี่ พี่ก็ต้องปกป้องดูแลเธออยู่แล้ว”

ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก็ถามอีกว่า “เธอกับกู้ซึงเป็นยังไงบ้าง เขาทำอะไร”

เย้นหว่านเงยหน้ามองกู้ซึงที่คุกเขาอยู่บนพื้นอย่างอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง

ในใจมีความขื่นขม

เธอเอ่ยปากอย่างยากลำบากว่า “เขาสารภาพรักกับฉันแล้ว ทำเซอร์ไพรส์ด้วยการส่งดอกกุหลาบให้ทั้งสวน และยังมีแหวนเพชรเม็ดโตเท่าไข่นกพิราบ”

“สวนดอกไม้นั้นเขาให้เธอจริงๆเหรอเนี่ย น่าซึ้งใจจริงๆ”

เย้นโม่หลินพูดด้วยความปลาบปลื้มใจ

เย้นหว่านกลับถามอย่างสงสัย สวนดอกไม้นี่ไม่ใช่หยูซือห้านเอามาใช้หลอกเธอหรอกหรือ

เธอถามว่า “พี่รู้ว่ากู้ซึงเป็นคนปลูกสวนดอกไม้เหรอคะ”

“รู้แน่นอนสิ ไม่อย่างนั้นเขาจะมาตัดต้นไม่ปลูกดอกไม้อยู่ใต้จมูกพี่ได้เหรอ เมื่อก่อนตอนเขาปลูก พี่ยังไม่รู้ว่าเขาจะเอามาทำอะไร ตอนนี้จึงได้รู้แล้ว ไอ้หมอนี่เตรียมวันนี้ให้เธอนานแล้ว”

“พี่ได้ยินคนใช้พูดว่า ดอกไม้พวกนั้นเขาเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง บางส่วนยังเป็นต้นที่เขาปลูกด้วยตนเอง”

เสียงเย้นโม่หลินมีความซาบซึ้งอยู่บ้างเล็กน้อย

ตอนแรกคิดว่ากู้ซึงก็แค่ชอบทำสวน ดังนั้นจึงเลือกเองปลูกเอง จึงไม่ได้คิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่ตอนนี้รู้ว่าทำเพื่อเย้นหว่านแล้ว ความซาบซึ้งนั้นจึงมีไม่น้อย

ผู้ชายที่ได้รับการดูแลเลี้ยงดูมาอย่างดี สามารถทำเพื่อเย้นหว่านได้ถึงขั้นนี้ ตั้งใจขนาดนี้ เป็นผู้ชายที่สามารถฝากทั้งชีวิตไว้ได้