สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 561

บทที่561 แก้แค้น

นั่นเป็นปากกาหมึกซึมธรรมดาที่หาซื้อได้ตามร้านค้าทั่วไป

ยิ่งไปกว่านั้น ยังถูกทำลายจนรูปร่างหักงอบิดเบี้ยว หารูปลักษณ์เดิมไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

แต่หน้ายิ้มที่สลักอยู่บนหัวปากกานั้น ยังไงเธอก็จำมันได้

นั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่เธอส่งให้โห้หลีเฉิน

เป็นเธอเองที่ตามหาปรมาจารย์ด้านการแกะสลักให้แกะสลักหน้ายิ้มลงไปตามความตั้งใจของเธอ

ปากกาเล่มนั้นไม่ได้แพง แต่เธอรู้ว่า โห้หลีเฉินพกมันติดตัวแทบตลอดเวลา เหมือนนาฬิกาข้อมือหรือแหวนที่ใส่ไว้แนบกับร่างกาย แต่เขาเก็บมันไว้ดีกว่าของพวกนั้นเสียอีก

ปกติแล้ว เขาไม่ยอมเอามาใช้ด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ ทำไมปากกาเล่มนั้นถึงไปอยู่ในมือของหยูซือห้านได้ ทำไมถึงถูกทำลายจนมีสภาพแบบนั้น....

“นี่น่ะคนของฉันงมมาได้จากในทะเล”

หยูซือห้านอธิบายกับเย้นหว่านอย่างใจดี

ทะเลไหนนั้น ไม่ต้องพูดก็ชัดเจน

ปากกาเล่มนั้นแม้จะธรรมดา แต่คุณภาพก็ไม่เลว ต้องได้รับแรงปะทะอย่างรุนแรงหรือระเบิด ถึงจะกลายเป็นสภาพแบบตอนนี้ได้

และมัน ก็ติดตัวโห้หลีเฉินอยู่ตลอด

นั่นยังหมายความว่า โห้หลีเฉินในตอนนั้น อยู่ใกล้กับระเบิดมากและได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงที่สุด

ปากกาที่ติดตัวถูกระเบิดจนเป็นแบบนี้ เจ้าตัวเอง.....

เย้นหว่านร่างกายอ่อนยวบ ล้มพับลงกับพื้น

ในหัวของเธอมีเสียงดัง“วิ้งวิ้งวิ้ง” บางสิ่งที่ลืมไป ในชั่วขณะนั้นเอง มันก็ชัดเจนขึ้นมา

เธอจำได้แล้ว

ตอนที่ตกน้ำ โห้หลีเฉินเคยกระซิบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ ประโยคหนึ่ง

เขาพูดว่า เย้นหว่าน ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตาย

เขาบอกว่า เขาจะไม่ปล่อยให้เธอตาย

ดังนั้น ตอนที่ลงไปในน้ำ เขาถึงได้ดึงระเบิดจากตัวเธอไป!

ด้วยแรงปะทะของน้ำ เขาผลักเธอออก แล้วเอาระเบิดไปไกลจากเธออย่างรวดเร็ว

จากนั้น คลื่นกระแทกของระเบิด ก็มาจากทิศทางที่โห้หลีเฉินไป

เธอยังไม่ตาย แต่โห้หลีเฉิน กลับตายแทนเธอแล้ว!

“ไม่---”

ความคิดนั้น ทำให้เย้นหว่านพังทลายในทันที

เธอกรีดร้องด้วยเสียงแหบแห้ง ดวงตามืดบอด เธอส่ายหัวมือทั้งสองข้างกุมหัวแน่น

"เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!"

“เขาเคยบอกว่าจะร่วมเป็นร่วมตายด้วยกันกับฉัน เขาเคยบอก เขาเคยบอกว่าจะร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน!”

“เขาจะไม่ทิ้งฉันให้มีชีวิตอยู่คนเดียว เขาไม่ทำหรอก ไม่ทำ!”

เธอร้องไห้ฟูมฟาย ตะโกน และปลอบใจตัวเอง

แต่ส่วนลึกในใจของเธอนั้น ราวกับถูกน้ำท่วมซัดจนพังพินาศ ทุกหนแห่งล่มสลายอย่างไม่อาจควบคุม

ความทรงจำที่ชัดเจน และปากกาหมึกซึมที่ยับเยิน ล้วนพิสูจน์ให้เธอเห็น ว่าโห้หลีเฉินถูกระเบิดจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก ไม่อยู่อีกต่อไปแล้วจริง ๆ

แต่ความคิดนั้น ทำให้เธอเจ็บปวดจนลมหายใจแทบหยุดลง

หัวใจ ราวกับแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เลือดไหลท่วม

ดวงตาของเธอมืดบอด ราวกับโลกนี้จมดิ่งสู่ความมืดมิด ที่มีอยู่ มีเพียงการสูญสิ้นเท่านั้น

หยูซือห้านนั่งบนรถเข็นยิ้มอย่างมีชัย เขามองไปที่ท่าทางเจ็บปวดและกระเซอะกระเซิงของเย้นหว่านด้วยความพึงพอใจ

เธอเจ็บปวด เขาก็ดีใจ

เธอสิ้นหวัง เขาก็จะเต็มไปด้วยความหวัง

เขาก็แค่อยากจะเห็นด้วยตาตัวเอง เธอที่ถูกทำลายและพังทลายลงทีละเล็กทีละน้อย กลายเป็นขยะชิ้นหนึ่ง เป็นก้อนเนื้อเดินได้

เขายิ้มเย็นชา น้ำเสียงแหบราวกับปีศาจร้าย