สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 582

บทที่ 582 ในที่สุดก็มาแล้ว

“ฮ่าๆๆ เย้นหว่าน ถึงคุณจะรอดแล้วยังไง แต่การมองดูโห้หลีเฉินตาย ตลอดชีวิตนี้คุณก็ต้องอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวดทรมานไปตลอดชีวิต!”

หยูซือห้านหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ความสุขของเขาคือการเพิ่มความเจ็บปวดให้กับเย้นหว่านอย่างเต็มที่

เขาเกลียดโห้หลีเฉินมาก ยิ่งเย้นหว่านยิ่งแล้วใหญ่

เขาไม่ได้ตายดี พวกเขาก็อย่าได้คิดจะไม่สนใจใครอยู่ดีมีความสุขเลย

คำพูดที่ร้ายกาจนั่นทำให้เย้นหว่านหัวใจหนักอึ้ง ดั่งก้อนหินก้อนใหญ่ที่ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้

ตัวของเธอสั่นเล็กน้อย สิ้นความอดกลั้น ทันใดนั้นก็เดินเข้าไปหาหยูซือห้าน ‘เพี๊ยะ!’ ตบหน้าเขาอย่างรุนแรง

ใบหน้าเขาถูกปิดด้วยผ้ากอซสีขาว ฝ่ามือที่ตบลงไปเป็นการฉีกบาดแผลทันทีจนเลือดกระจาย

เมื่อมองดูท่าทางเจ็บปวดของเขาที่เปลี่ยนไปมาก เย้นหว่านไม่ได้มีสีหน้าเห็นใจแต่อย่างใด พูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า

“หุบปากเหม็นๆ ของคุณซะ!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อครู่โห้หลีเฉินไม่ได้จัดการฆ่าหยูซือห้าน ตอนนี้เย้นหว่านก็ถึงขั้นคิดว่าจะปล่อยให้เขาตายไปเลยด้วยซ้ำ

คนคนนี้มีชีวิตอยู่ มันน่าขยะแขยงแถมยังทำให้อากาศเป็นพิษด้วย

หยูซือห้านเจ็บปวดที่ใบหน้ามาก น่ากลัวว่าทั้งชีวิตนี้ของเขา นี่จะเป็นตบที่เจ็บปวดที่สุด

และมันยิ่งเป็นการดูถูกศักดิ์ศรีของเขาด้วย

เขาสีหน้าโหดเหี้ยม “อั่ก” กระอักเลือดออกมา

พูดอย่างดุร้าย “ผมพูดความจริง คุณดูเลือดของโห้หลีเฉินสิ มันห้ามไม่ได้แล้ว”

หัวใจคับแน่นของเย้นหว่านสั่นอย่างรุนแรง มองไปที่โห้หลีเฉินโดยอัตโนมัติ และก็เห็นว่า ภายใต้การจัดการที่มีทักษะของเย้นโม่หลิน เลือดบนตัวเขายังคงไม่หยุดไหล

ผ้าก๊อซสีขาวย้อมสีแดงเป็นกองๆ

ราวกับว่าต้องการระบายเลือดออกทั้งหมดเพราะไม่อยากมีชีวิต

เย้นหว่านมองดูอย่างโกรธจัดจนเบ้าตาแทบแตก ลมหายใจแทบขาดช่วง แขนขาเย็นเฉียบ

“มีฉันอยู่ ถึงโห้หลีเฉินอยากตายก็ตายไม่ได้”

เสียงชายหนุ่มอวดดีหยิ่งผยองแต่กลับน่าฟังดังมาจากในระยะไม่ไกลมาก

เย้นหว่านดวงตาสั่นระริก เงยหน้ามองไปทันที และก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นป่ายฉีในเชิ้ตสีขาวเดินมารวดเร็วดั่งดาวตก

เขาสะพายกล่องยามาด้วย เดินอย่างว่องไว สายลมพัดเส้นผมของเขาลู่ไปข้างหลัง

แต่ภาพนี้ในสายตาของเย้นหว่าน กลับเป็นครั้งที่หล่อที่สุดในชีวิต

เธอดวงตาแดงก่ำ สะอึกสะอื้นอย่างตื่นเต้น

ป่ายฉี ในที่สุดก็มาแล้ว!

ป่ายฉีเดินมาตรงหน้าเย้นหว่าน ฝ่ามือใหญ่ตกลงบนศีรษะเย้นหว่าน แล้วลงแรงลูบไปมา

“เสี่ยวหว่าน โชคดีที่เธอไม่เป็นไร”

ถอนหายใจราวกับโล่งใจมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

แม้เขาจะอยู่บ้านตระกูลเย้น แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเย้นโม่หลินนั้นสนิทสนมกันมากๆ หลังจากเย้นหว่านเกิดเรื่อง เขาจึงรู้ทันที

คิดว่าตอนที่เย้นหว่านตาย เขาต้องตกใจตายทันทีแน่ๆ

ยิ่งเห็นเย้นโม่หลินที่ดูเหมือนจะเป็นบ้าคลุ้มคลั่ง ปิดผนึกทะเล วางยาพิษฆ่าคน และสาบานว่าจะสูบมันให้แห้ง ซึ่งมันสุดแสนจะน่าหวาดผวา

เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงอนาคตหลังจากเย้นหว่านตาย

รูปแบบของตระกูลเย้นจะยุ่งเหยิงขนาดไหน

เย้นหว่านตาแดงก่ำ ส่ายหน้าและพูดอย่างกระวนกระวายว่า

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบไปดูโห้หลีเฉินเถอะ สถานการณ์เขาไม่ค่อยดีเลย”

หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง เย้นหว่านก็จับมือป่ายฉีด้วยนิ้วที่สั่นเทา ดวงตากะพริบกระสับกระส่าย “คุณต้องช่วยชีวิตโห้หลีเฉินให้ได้นะคะ ป่ายฉี ฉันขอร้องคุณ...”

“เสี่ยวหว่าน!”

น้ำเสียงเนิบช้าของป่ายฉีขัดจังหวะคำพูดตอนท้ายของเย้นหว่าน

เขาพูดแต่ละคำอย่างมั่นคง “เชื่อฉัน เขาจะไม่มีทางเป็นอะไร”

ใครก็ตามที่เขาพยายามช่วย ยังไม่มีที่ต้องไปเจอยมบาล