สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 594

บทที่​594 ไม่เข้าใจความรัก

ดวงตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

ก่อนหน้า​นี้​ที่เย้นโม่หลินยินยอมให้เธอดูแล โห้หลีเฉินแม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปาก​พูด​ แต่เธอก็เห็นถึงความหวังแล้ว

เธอคิดว่าเย้นโม่หลินจะยอมให้​เธอกับโห้หลีเฉินคบกันไม่ช้าก็เร็ว

แต่ตอนนี้ทำไมถึงยังดูต่อต้านอย่างหนักแบบนี้อีก

เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดอย่างมาก และเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอจับมือของโห้หลีเฉินแน่นขึ้น

โห้หลีเฉินจับมือเล็กของเธอ และยังคงมองไปที่เย้นโม่หลินนิ่ง

“ผมไม่ไป ผมจะรอคำยินยอมจากคุณ”

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว นี่ โห้หลีเฉินคิดจะใช้ข้ออ้างเรื่องอาการบาดเจ็บ ไม่ยอม​ไป​ไหน​อย่างนั้นเหรอ

แต่ถ้าอาการบาดเจ็บของเขาหายดี ไม่ว่าโห้หลีเฉินจะพูดอะไร เขาก็จะพาเย้นหว่านจากไปทันที

โดยไม่มีการลังเลเลยแม้แต่น้อย​

เย้นโม่หลินกำลังจะพูดขู่ แต่เขาได้ยินเสียงต่ำของโห้หลีเฉินพูดขึ้นมาก่อน

“ คุณ​ชายเย้น อย่ารีบร้อนที่จะบอกว่าไม่ดีกว่าครับ ตอนนี้​พวกคุณ​อาจจะ​ไม่คิดว่าผมเป็นเพียงคนเดียวที่เหมาะสมกับเย้นหว่านเป็นคนเดียว เพราะว่าคุณยังไม่รู้จักความรัก

เมื่อคุณรู้จัก​กับมัน คุณจะเข้าใจ ว่าผมกับเย้นหว่านแยกจากกันไม่ได้ “

หลังจากคำพูดนี้จบลง เย้นโม่หลินก็ชะงักงัน​

โห้หลีเฉินเป็นคนแรกที่กล้าพูดว่าเขาไม่เข้าใจความรัก

แต่เมื่อเขาได้ยิน ปฏิกิริยาแรกที่ได้ยิน มันไม่ใช่ความโกรธ แต่เป็นความรู้สึกหงุดหงิดแปลก ๆ ในใจ

สิ่งที่ตามมาคือรูปของ​ โห้หลีเฉินฉายผ่านเข้ามาในใจของเขา

ให้ตายเถอะ เขาคิดถึง โห้หลีเฉินในเวลานี้ได้ยังไง

ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเต็มอกของเขา ทำให้ เย้นโม่หลินรู้สึกรำคาญ แต่ก็หาที่ระบายไม่ได้

เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง​

“ ตายใจเถอะ ถ้าหายเจ็บ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ”

เขาพูดเสียงมุ่งมั่น​ ไม่ยอมให้โอกาสอีกฝ่ายปฏิเสธ​เลยแม้แต่น้อย

หลังจากพูดจบ เย้นโม่หลินไม่เปิดโอกาสให้ใครโต้เถียง​อีกต่อไป เขาเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว​

รอบตัวเขา เต็มไปด้วยไอสังหารที่แสนน่ากลัว​

เย้นหว่านมองตามแผ่นหลังของเย้นโม่หลินความวิตกกังวลและความหดหู่ในใจ

เธอไม่คิดเลยว่า เย้นโม่หลินจะต่อต้านมากถึงขนาดนี้

แม้แต่ด่านของเย้นโม่หลินยังผ่านไปไม่ได้ นับประสาอะไรกับด่านพ่อแม่ พวกเขาผ่านอุปสรรค​ต่าง​ๆ​มาด้วยกันมากมาย หรือว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกัน​อย่างเปิดเผยไม่ได้จริงๆ​

“ ไม่ต้องกังวลครับ”

โห้หลีเฉินจับมือของเย้นหว่าน และมองไปที่เธออย่างอ่อนโยน “วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดี ก็เลยมีท่าทางแบบนี้”

อารมณ์ไม่ดีอย่างนั้น​เหรอ​

จะว่าไปแล้วมันก็ดูไม่เป็นมิตรจริงๆ เหมือนมีหนามแหลมคมอยู่ทั่วร่างกายของเขา

แต่ใครจะกล้ายุ่งกับเขา

เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างสงสัย แต่สายตาของโห้หลีเฉินกลับหันไปที่ป่ายฉี

ป่ายฉีถูกสายตา​ของ​ทั้งสองคนจ้องเขม็ง​ เขาตกใจจนรีบวางตะเกียบลง ก่อนจะกะพริบตา​ปริบ​ๆ​และเขาพูดด้วยรอยยิ้มแหยๆ

“ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ยังมีบางอย่างที่สำคัญต้องทำ พวกคุณกินตามสบายเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน”

เมื่อพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้น​ยืนและก้าวเท้ากำลังเตรียมจะหนี

มุมปากของโห้หลีเฉินกระตุก ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าผมเดาไม่ผิด คงเป็นเพราะเรื่องกู้จื่อเฟยใช่มั้ย?”

ทันใดนั้นฝีเท้าของป่ายฉี ก็หยุดชะงัก และหยดเหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเธอ