สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 600

บทที่600 แผนที่วางไว้คืออะไร

“ฉันจะช่วยคุณ.”

แม้ว่าระดับความยากของการใส่เสื้อผ้าจะไม่มาก แต่เขายังมีแผลเก่า

โห้หลีเฉินหยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันทีและปล่อยให้เย้นหว่านจัดการ

เขามองเธออย่างอ่อนโยน​เสียงทุ้มต่ำและน่าฟังกับรอยยิ้มนี้ “ถอดกางเกงด้วย”

มือของเย้นหว่านที่ถือเสื้อผ้าของเขาสั่นอย่างรุนแรง

เขามองไปที่ตำแหน่งร่างกายส่วนล่างของโห้หลีเฉิน โดยไม่รู้ตัว

ตรงนั้นมันไม่เจ็บเท่าหน้าอกพันด้วยผ้าก๊อซอย่างหนาแน่น

ถ้าเธอถอดมันออกเธอก็จะเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็นอย่างชัดเจน

แก้มของเย้นหว่านแดงระเรื่อ เธอส่ายหัวอย่างรวดเร็วและปฏิเสธ “ไม่ ไม่เอา”

“อายเหรอครับ”

โห้หลีเฉินก้มศีรษะลงเล็กน้อยและมองไปที่เธออย่างขี้เล่น

เย้นหว่านก็ยิ่งอายเขามากขึ้น

ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดี เขาเจ็บตัวอยู่ แต่เขาก็ยังจะแกล้งเธอ

ในตอนเช้าตรู่ ถ้าเป็นหนักมากเธอจะมีอาการอาหารไม่ย่อย

“คุณรีบเปลี่ยนกางเกงของคุณเร็ว ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกันได้แล้ว”

เย้นหว่านรีบเปลี่ยนหัวข้อ​สนทนา

ถ้าเธอยังคงถอดเสื้อผ้าหรือกางเกง เธอจะต้องอับอายในตัวเองจริงๆ

โห้หลีเฉินมีความสุขมากที่ได้เห็นเธอเป็นอย่างนี้

เมื่อเย้นหว่านแสดงนิสัยที่เหมือนสาวน้อยขี้อาย​ของเธอต่อหน้าเขา เธอจะมองหน้าเขาได้ยังไง

เขาไม่ทำให้เธอลำบากใจ เขาทำการปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออก

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นกันมาก่อน แต่ทั้งสองไม่ได้มีอะไรกันอย่างแท้จริงแถมยังแยกทางกันเป็นเวลานาน เย้นหว่านก็ขี้อาย รู้สึกอายมากแล้ว

เธอถือเสื้อผ้าไว้ในมือ แล้วรีบเธอหันหลังกลับทันที ก่อนจะปล่อยให้โห้หลีเฉินถอดเสื้อผ้าด้วยตัวเอง เธอไม่ได้มองมัน

แต่การเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าด้านหลังของเธอ ทำให้จินตนาการ​ให้เห็นภาพเสียงในใจของเธอ

ดูเหมือนเธอจะนึกภาพออกว่าเขากำลังทำอะไรบ้าง

เย้นหว่านตบหน้าเธอตัวเองเพื่อเรียกสติ เธอคิดลามกเกินไปแล้ว เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันเนี่ย

เธอรีบพูดและเปลี่ยนเรื่อง

“เมื่อคืนมีความคืบหน้าบ้างไหมคะ มีข่าวของกู้จื่อเฟยหรือเปล่า”

โห้หลีเฉินถอดมันออกอย่างช้าๆ ดวงตาของเขามองไปที่แผ่นหลังบอบบางของเย้นหว่าน

คุณไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเป็นอย่างไร

หัวข้อนี้ยังทื่อมาก

อย่างไรก็ตาม เขายินดีที่จะร่วมมือกับเธอ

โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “น่าจะระบุ​พื้นที่ที่กู้จื่อเฟย อาศัยอยู่​ได้แล้วครับ”

“ขอบเขตกำหนดแล้วเหรอคะ”

มันเป็นเพียงคำถามธรรมดา ๆ ในการเปลี่ยนหัวข้อ แต่พอได้ยินข่าวที่น่าดีใจเช่นนี้

เย้นหว่านหันไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้นและมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างใจจดใจจ่อ “อยู่ในบริเวณ​ไหนบ้างคะ”

หากกำหนดขอบเขตแล้ว การค้นหาก็จะง่ายขึ้นและหาตัวกู้จื่อเฟยได้อย่างรวดเร็ว

มองเห็นความหวังแล้วจริงๆ

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขา ไม่ได้ตอบไปในทันที แต่มองลงไป

เย้นหว่านมองตามจนแทบจะกรีดร้อง​จนหมดสติ​

เธอได้เห็นขาที่ยาวสองข้างของชายหนุ่มและกางเกงในบ็อกเซอร์ตัวใหญ่