สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 643

บทที่ 643 ต้องการอะไรนะ

ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ของโห้หลีเฉิน ยิ่งต้องไปสถานที่อันตราย แต่เธอกลับมานั่งรอคอยอยู่ที่บ้านเฉยๆ อย่างสบายใจเฉิบ ให้เธอคิดยังไงเธอก็ลำบากใจอยู่ดี

ทำไม่ได้อยู่แล้ว

เธออยู่บ้านต้องบ้าไปแน่ๆ

สายตาของเย้นหว่านทอประกาย ผ่านไปชั่วครู่ เธอได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างแรงๆ จากนั้นก็กอดแขนของโห้หลีเฉินให้อยู่ในอ้อมอกทันที

เธอได้แต่กัดฟันพูด “ฉันไม่มีทางเป็นตัวถ่วงของพวกคุณแน่นอน! ฉันจะดูแลตนเองให้ดี!”

เย้นโม่หลินได้แต่ขมวดคิ้ว “เสี่ยวหว่าน ....”

“ฉันไม่ให้โห้หลีเฉินออกไปเผชิญหน้ากับอันตรายคนเดียวแน่ ทำเช่นนั้นมันก็คือเป็นการฆ่าตัวฉันเองด้วย! ไม่ว่าจะอย่างไร ฉันต้องไป พวกคุณทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ!”

เย้นหว่านกัดฟันพูดทีละคำ พูดออกมาได้อย่างหนักแน่นเต็มเปี่ยม

เธอกอดแขนของโห้หลีเฉินเอาไว้แน่น ทำท่าหวาดกลัวเหมือนของจะหายไปเช่นนั้น จนแสดงอาการกระวนกระวายจนไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

แววตาโห้หลีเฉินเคร่งขรึมลง แถมยังมีความรู้ปวดใจและสับสนตอนมองมาที่เย้นหว่าน

ฝ่ามือใหญ่ของเขาตบมือเล็กๆ ของเธอ พร้อมทั้งพูดปลอบใจอย่างอบอุ่น

“เรื่องนี้กลับมาแล้วค่อยคุยกัน ผมขอจัดคนไปดูทางก่อน เรื่องรถก็ต้องพัฒนาระบบให้เหนือชั้นขึ้นไปอีก จนสามารถแน่ชัดว่าสถานการณ์สามารถทำให้คุณปลอดภัย แล้วผมจะพาคุณไปด้วย”

ความหมายคือ ถ้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าปลอดภัย แล้วมันยังอันตรายมากเป็นพิเศษ เขาก็จะไม่พาเธอไป

จากนั้นตนเองก็จะไปเผชิญหน้ากับความอันตรายงั้นเหรอ?

ในใจของเย้นหว่านหวาดหวั่นมากเป็นพิเศษ เบ้าตาแรงร้อนผ่าวเล็กน้อย สถานที่อันตรายขนาดนั้น จะให้เธอยืนมองอยู่เฉยๆ แล้วปล่อยให้ไปแบบนั้นเหรอ?

เธอไม่อยากให้เขาไปจริงๆแล้ว ทว่าการไปประเทศเล็กๆ อย่างประเทศเบียนหนานนั้น มันเป็นเพียงโอกาสเดียวที่สามารถทำให้โห้หลีเฉินมีชีวิตรอด

เย้นหว่านกัดฟันเอาไว้ พร้อมทั้งพูดอย่างหนักแน่น “โห้หลีเฉิน คุณเคยตกลงกับฉันไว้แล้ว ว่าจะให้ฉันไปหาตัวยากับคุณด้วย คุณอย่ากลืนน้ำลายตัวเองนะ”

“ฉันเชื่อว่าคุณต้องจัดการเตรียมตัวทุกอย่างได้อย่างปลอดภัยดี ไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น สามารถดูแลความปลอดภัยของทุกคนด้วยเช่นกัน”

โห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่านที่แววตาน้ำตาคลอเบ้า พร้อมทั้งอาการพยายามกลั้นอาการร้องไห้เอาไว้ จนเขาเจ็บปวดใจอย่างแรง

เขาอยากให้เธอมีชีวิตที่มีความสุขและสุขสงบที่สุด แต่มันยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวและคอยกังวลมากมายถึงเพียงนี้

เขาเม้มริมฝีปากบาง พร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตกลง ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด”

พยายาม ในสถานการณ์ยามนี้ มันเป็นคำสัญญาที่มีขีดจำกัดที่สุดแล้ว

ในใจของเย้นหว่านก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่เช่นเดิม แต่ก็ไม่อาจจะไปขอร้องให้เขาให้ได้ 100 เปอร์เซ็นต์เต็ม

เธอได้แค่รอคอย รอคอยให้โห้หลีเฉินจัดการทุกอย่างได้อย่างเหมาะสมที่สุดแล้ว และก็ทำให้เธอสามารถไปด้วยได้

ทว่าในใจของเธอนั้นทั้งหวาดกลัวทั้งสับสน กลัวว่าเขาแค่พูดออกมาจากปากเท่านั้น เพื่อเป็นการจงใจไม่ให้เธอไป

ป่ายฉีใช้สายตาอันสับสนจ้องมองเย้นหว่าน จากนั้นก็เปิดปากพูดทันที

“โห้หลีเฉิน ทั้งๆ ที่นายรู้สภาพตอนเข้าไปในประเทศเล็กๆ ของประเทศเบียนหนานงั้นก็แชร์พวกเอกสารสักหน่อย ฉันกับคุณชายเย้นก็จะพยายามช่วยจัดการ”

หยุดไปชั่วครู่ จากนั้นป่ายฉีก็หันไปมองเย้นหว่าน พร้อมทั้งพูดทันที “ตลอดการเดินทาง ถ้าพาเสี่ยวหว่านไปได้ ก็พาตัวเธอไปด้วยกัน”

เย้นโม่หลินหันไปมองป่ายฉีด้วยสายตาประหลาดใจเล็กน้อย ท่ามกลางสถานการณ์อันตรายขนาดนั้น การที่เย้นหว่านไม่ไปนั้นถือว่าดีที่สุดแล้ว แล้วทำไมเขาถึงเห็นด้วยที่ให้เย้นหว่านไปด้วยล่ะ?

โห้หลีเฉินกวาดตามองป่ายฉีเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

จากนั้นก็ตอบรับทันที “ตกลง”

เมื่อสิ้นเสียง โห้หลีเฉินก็โทรศัพท์ออกไป เพื่อให้คนส่งเอกสารให้

ไม่นานนัก เอกสารก็ถูกส่งมา

โห้หลีเฉิน เย้นโม่หลิน ป่ายฉี ทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกัน พร้อมทั้งพูดคุยและวิจัยเรื่องเอกสารข้อมูลอันน่าสับสนพวกนั้นทั้งๆ ที่เย้นหว่านอ่านไม่ออกด้วยซ้ำ

เย้นหว่านมีใจอยากที่จะเข้าร่วมด้วย แต่ดูก็ไม่ออกฟังก็ไม่เข้าใจ ทำได้แค่ยืนมองคนสามคนพูดพร่ำเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นไปเรื่อยทั้งๆ ที่มันเป็นคำศัพท์เฉพาะทางที่เธอฟังไม่เข้าใจ

ทั้งการจัดการ ทั้งการติดตั้ง ....

ตอนแรกเย้นหว่านก็ฝืนตั้งใจฟัง แต่พอตอนหลัง ยิ่งฟังก็ยิ่งเหนื่อยล้าเต็มทน จนสุดท้ายทนไม่ไหวแล้วก็นั่งฟุบหลับอยู่บนโซฟา

ผ่านไปนานพอควร น้ำเสียงที่สามหนุ่มพูดคุยกัน ก็หยุดลงทันที

แววตาของพวกเขาจ้องมองเย้นหว่านอย่างสับสน