สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 645

บทที่ 645 ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว

ราวกับเห็นถึงอาการความเป็นห่วงของเย้นหว่าน โห้หลีเฉินใช้น้ำเสียงอันอ่อนโยนพูดคุยด้วย

“อย่าเป็นห่วงเลย ฉันจะจัดเตรียมวางแผนให้เต็มที่”

เพื่อจะให้เธอได้อยู่ข้างกายเขา

ส่วนเรื่องปัญหาที่ป่ายฉีพูดออกมานั้น แววตาของเขามืดหม่นลง พร้อมทั้งจ้องมองเย้นหว่านราวกับดวงไฟอันถลำลึก

นอกจากเหตุปัจจัยการรักษาอาการป่วยแล้ว เขาอยากจะกลืนกินเธอไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองวันแล้ว

ถ้าเงื่อนไขเป็นไปได้ เขาต้องพาตัวเธอไปอย่างแน่นอน

ยามเมื่อจ้องมองสายตาของโห้หลีเฉิน ในใจของเย้นหว่านเต้นโครมครามอย่างไม่รู้ตัว ใจสับสนจนเริ่มแสดงอาการเขินอายกระอักกระอ่วนออกมาบ้าง

สายตาทอประกายของเธอพยายามหลบเลี่ยงสายตาของเขา พร้อมทั้งกัดฟันแล้วพยักหน้าให้แทน

“โห้หลีเฉิน ฉันเชื่อคุณ ว่าจะไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว”

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอก็จะไปกับเขาด้วย

เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว สิ่งที่เธอเป็นห่วงอยู่เพียงอย่างเดียวก็คือการที่พวกเขาไม่ยอมให้เธอไปด้วย หรือว่าแอบหนีเธอไป

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง พร้อมทั้งพูดเสียงเข้มขรึม “ฉันไม่ทำแบบนั้น”

ความวิตกกังวลในใจของเย้นหว่าน ถึงได้ค่อยๆ สงบลงได้เล็กน้อย

แววตาอันอบอุ่นและหลงใหลของโห้หลีเฉินจับจ้องไปที่เธอ จากนั้นก็เดินตรงมาทางด้านหน้า

เขาพูดกระซิบเสียงทุ้มต่ำ “นอนต่อเถอะ ฉันจะพาคุณไปส่งที่ห้อง”

ค่ำมืดดึกดื่นป่านนี้แล้ว ด้วยอาการเดิมที่เย้นหว่านยังตื่นนอน จึงได้พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เอาใบหน้าของตนเองอิงแอบแนบชิดกับแผ่นอกกำยำของโห้หลีเฉิน

เธอค่อยๆ หลับตาลง จนแก้มแดงระเรื่อ

น้ำเสียงของเธอเริ่มอาการเง้างอด “ห้องของคุณกู้ซึงอยู่ คืนนี้ คุณก็ไปนอน...ที่ห้องฉันนะ”

แม้ว่าระยะนี้จะคอยดูแลโห้หลีเฉิน ทั้งๆ ที่ทั้งนอนทั้งกินอยู่ด้วยกันก็ตาม แต่การที่มาเชิญเขาไปพักในห้องนอนแถมบนเตียงนอนของตนเอง เย้นหว่านก็ยังเก้อเขินอยู่

โห้หลีเฉินก้มศีรษะลง เมื่อเห็นว่าใบหน้าเล็กๆ ของเย้นหว่านแดงแจ๋ พร้อมทั้งแพขนตากะพริบไปมา มุมปากถึงกับตวัดขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว

เขาตอบอย่างถูกใจ “ตกลง!”

น้ำเสียงดังกังวาน จนไม่อาจปกปิดความสุขที่มาจากรอยยิ้มอันยุ่งเหยิงนั้นได้เลย

เย้นหว่านใบหน้าแดงฉานหนักกว่าเก่า

เธอหลับตาปี๋ แกล้งทำว่านอนหลับอยู่ ก็จะได้ไม่ต้องเขินอายมากมายแบบนั้นแล้วแหละ

แกล้งนอนหลับไปเรื่อย ไม่นานนัก เธอก็เผลอหลับไปจริงๆ

ตอนที่โห้หลีเฉินอุ้มตัวเธอมายังห้องนั้น เย้นหว่านจงใจหายใจสม่ำเสมอ สีหน้าท่าทางดูสงบนิ่ง เพราะนอนหลับลึกไปแล้ว

เขาจ้องมองเธออย่างทะนุถนอม จากนั้นก็วางเย้นหว่านลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

แล้วค่อยห่มผ้าห่มให้เธออย่างเบามือ

เขาจัดการสอดมุมผ้าห่มทับไว้อย่างดี พลางใช้สายตาจ้องมองเธออยู่สักพัก แต่ก็ไม่ได้นอนลงเตียงด้านข้าง ได้แต่หันหลังเดินออกไปนอกห้อง

หลังจากปิดประตูแล้ว โห้หลีเฉินก็เกินมาทางโถงทางเดิน แล้วเดินออกไปด้านนอกของลาน

พระจันทร์เต็มดวงสุกสกาวสาดส่องสว่างไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง สีหน้านิ่งพลันเดินไปทางเดินด้านข้าง

ทางเดินถูกเงาบดบังจนทอดเงาลง มองแล้วก็เหมือนความว่างเปล่าเล็กน้อย

โห้หลีเฉินหันไปก้มศีรษะทำความเคารพตรงเงาตะคุ่มอยู่หนึ่งเงา พลันพูดอย่างมีมารยาท “คุณป้า คุณมาหาผมหรือครับ?”

ในความมืดมิด พลันมีร่างหญิงสาวสูงเพรียวอันสง่างามเดินออกมา

ยามเมื่อแสงจันทร์กระทบใบหน้าเธอช่างงดงามวิจิตรเป็นอย่างมาก ท่ามกลางแสงจันทร์อันนวลผ่อง ช่างงดงามจนไม่อาจจะเปรียบเปรย ทว่าทั้งเย็นชาและเด็ดเดี่ยวมาก

กงจืออวีนั่นเอง

สายตาอันสับสนของเธอจ้องมองมาที่โห้หลีเฉิน น้ำเสียงกดทุ้มต่ำมาก “ฉันคิดว่า นายจะทำแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นฉันซะอีก”

โห้หลีเฉินค่อยๆ ตอบคำถาม “คุณป้าต้องการมาพูดคุยกับผม เป็นเรื่องที่ยังไงก็ต้องเกิด จะคืนนี้หรือว่าวันอื่น ก็เหมือนกันครับ”

ทัศนคติการต่อต้านของกงจืออวีอย่างเต็มเปี่ยม ไม่ว่าจะในที่ลับหรือที่แจ้งก็ตาม ต่างมีทั้งการอ่อนข้อหรือการแข็งข้อนำมาใช้เสมอ

สิ่งเหล่านี้มันอยู่ในความคาดคิดของโห้หลีเฉิน

กงจืออวีจ้องมองท่าทีอันสงบนิ่งของโห้หลีเฉิน แววตาขยับเล็กน้อย