สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 676

บทที่676 ในเงามืด

รถที่เดิมจอดอยู่นิ่ง ๆ ทันใดนั้นก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงขึ้นมา จากนั้น ในชั่วขณะที่ไม่มีใครตอบสนองได้ทัน ก็ตกลงไปอย่างกะทันหัน

ในทันใดนั้น ก้นของเย้นหว่านก็หลุดออกจากที่นั่ง ลอยไปบนหลังคารถราวกับสภาพไร้น้ำหนัก

ดูไปแล้วแทบจะชนกับหลังคารถ

“ถล่มแล้ว!”

ข้างหู เสียงทุ้มต่ำที่กำลังสะกดกลั้นอารมณ์ของโห้หลีเฉินดังขึ้น

การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก เขากอดเย้นหว่านเอาไว้ในอ้อมแขน คาดเข็มขัดนิรภัยของเบาะหลังให้บนตัวเย้นหว่านดัง “แกร๊ก”

ในขณะเดียวกัน ร่างสูงใหญ่ของเขาก็ต่อสู้กับแรงต้านของการตก กดทั้งตัวเอาไว้บนร่างของเธอ ซุกทั้งตัวของเธอเอาไว้ใต้ร่างกายของเขา

การกอดอันแข็งแกร่งของชายหนุ่ม กลับทำให้เย้นหว่านใจเสียและหวาดกลัวถึงขีดสุด

แบบนี้เขาจะได้รับบาดเจ็บมากที่สุดนะ!

เธอเบิกตาเหม่อมอง มองเห็นภายนอกจากหน้าต่างรถที่เอนเอียง มันคือหิมะและก้อนหินที่พังทลายร่วงกราวตามรถของพวกเขาลงมา

แถมพื้นที่ดินถล่มบนถนนเส้นนั้นในเวลานี้มีขนาดใหญ่มาก รถคันข้างหน้าก็ตกลงมากันเกือบทั้งหมด ในความสับสนวุ่นวาย เธอมองไม่เห็นเงาของพวกเย้นโม่หลินเลยสักนิด

พวกเขาเองก็ตกลงมาด้วยรึเปล่า?

เขาไม่รู้

แต่ก็ไม่มีเวลาให้เธอครุ่นคิด วินาทีต่อมา เธอก็รู้สึกถึงแรงปะทะอย่างรุนแรง ตัวรถกระแทกม้วนกลิ้งไปบนเนินลาดชัน เกิดการสะเทือนอย่างรุนแรง จนแทบจะทำเอากระดูกทั่วร่างของเธอแหลกสลาย

ส่วนรถนั้น ยังคงลงไปอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของเย้นหว่านปวดแปลบเป็นพัก ๆ ท้องฟ้าหมุนคว้าง ในที่สุดเธอก็ทนต่อไปไม่ไหวจนหน้ามืดหมดสติไป

——

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เย้นหว่านลืมขึ้นมาอีกครั้ง

ตรงหน้า กลับเป็นความมืดที่มองไม่เห็นอะไรเลย มองไม่เห็นแสงสว่าง ไม่มีความหวัง ราวกับอยู่ในนรก

เธอเหม่อลอยอยู่อย่างพักหนึ่ง เรียกสติกลับมาไม่ได้อยู่นาน ไม่รู้ว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

หรือว่า ร่วงลงมาตายไปแล้ว

ในสมองของเธอ เหมือนกับนึกถึงฉากหนังสยองขวัญที่ตกลงมาจากภูเขาหิมะขึ้นมา

มันถล่มแล้ว

เธอนั่งอยู่ในรถ และตกลงมาพร้แมกับโห้หลีเฉิน

จริงสิ โห้หลีเฉิน?!

หัวใจที่ตายด้านของเย้นหว่านพลันเต้นแรงขึ้น ร่างกายที่แข็งทื่อของเธอถูกสูบฉีกกำลังเข้าไปในชั่วอึดใจ

เธอรีบยกมือขึ้น พยายามสัมผัสคนที่เคยทับอยู่บนตัวเธอตอนแรก

ทว่า เมื่อขยับมือจึงได้พบว่าบนตัวของเธอไม่มีใครทับอยู่ ไม่มีอะไรเลย มันว่างเปล่า

เย้นหว่านแข็งทื่อ สีหน้าซีดขาวเหมือนผีในทันที

เธอนึกขึ้นได้ เมื่อตอนที่ตกลงมา ท่ามกลางการสั่นสะเทือนที่รุนแรงนั้น โห้หลีเฉินไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัย และกอดเธอเอาไว้แน่น รองรับแรงกระแทกส่วนใหญ่ให้กับเธอ

ถึงจะเป็นอย่างนั้น เธอยังหมดสติไปด้วยความเจ็บปวด งั้นไม่ใช่ว่าโห้หลีเฉิน.....

จะบาดเจ็บหนักกว่าเธอเป็นสิบเท่าหรอกเหรอ!

“โห้ โห้หลีเฉิน.....”

เย้นหว่านเอ่ยอย่างสั่นเครือ น้ำเสียงแหบแห้งอย่างรุนแรง

เสียงของเธอสะท้อนในความมืดอันว่างเปล่า ราวกับถูกกลืนกิน ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใด ๆ

รอบด้านนั้นเงียบจนน่ากลัว

เส้นประสาทของเย้นหว่านแทบจะตึงเครียดถึงขีดสุด ราวกับจะขาดสะบั้นได้ทุกเมื่อ

โห้หลีเฉินล่ะ? โห้หลีเฉินล่ะ? เธอไม่กล้าคิดเลย

ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างไม่อาจทน มือที่สั่นเทาคลำไปรอบ ๆ อย่างสะเปะสะปะ พยายามค้นหาความอบอุ่นที่คุ้นเคย

แต่มันก็ไม่มี

ที่มีอยู่มีเพียงที่นั่งเย็นเฉียบและหน้าต่างรถที่เย็นเป็นน้ำแข็ง

“โห้หลีเฉิน โห้หลีเฉิน! นายอยู่ไหน? นายอยู่ที่ไหน?”

น้ำเสียงอันหวาดผวาของเย้นหว่านสั่นอย่างอยู่ไม่ติด มันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พร้อมกับเสียงร้องสะอึกสะอื้นที่แทบจะไม่อาจควบคุมได้

ความมืดอันไร้ขอบเขต ราวกับจะกลืนกินเธอ