สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 762

เจ็บ

เซอร์ยุนซีแค่รู้สึกว่ากระดูกที่อยู่บนใบหน้าของตนเองนั้นแตกละเอียดไปหมดแล้ว ในปาก เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง

สิ่งที่เขาตกตะลึงท่ามกลางความงุนงงนั้น และยิ่งแปลกใจไปกว่านั้นเมื่อพบว่า โห้หลีเฉินที่ดูเป็นคนสง่างาม พอออกหมัดทำร้ายคนยังดุเดือดได้ถึงเพียงนี้ นี่ย่อมหมายความว่าเป็นการใช้พลังของคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้มา

โห้หลีเฉิน ดูจากสภาพแล้วเกรงว่าคงไม่ใช่คนแสนจะธรรมดาเหมือนภายนอกที่แสดงออกมาให้เห็นเป็นแน่

ความแข็งแกร่งและการคาดเดาของอีกฝ่าย หลังจากที่ถูกต่อยมาแล้วสองหมัด พลันกระตุ้นความกระหายของเซอร์ยุนซีที่ต้องการอยากจะเอาชนะ

ขอแค่มีศัตรูที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง ถึงได้เป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจ

เซอร์ยุนซีปาดคราบเลือดที่มุมปาก พร้อมทั้งจัดการปรับอารมณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จัดการลงมือกับโห้หลีเฉินทันที

ชายหนุ่มทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน พละกำลังมากมายมหาศาล แถมยังมีความคิดเกินครึ่งที่ต้องการจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายถึงจะยอมหยุด

เย้นหว่านเห็นมองยิ่งขนหัวลุก จนอึดอัดมากมายเหลือเกิน

ทำไมพอจะต่อยกันก็ต่อยกันขึ้นมาได้ล่ะ?

โห้หลีเฉินทำไมถึงได้เป็นคนหุนหันพลันแล่นไปได้ นี่มันเข้าใจกันยกใหญ่แล้ว?

นั่นก็หมายความว่ารอให้โห้หลีเฉินจัดการเซอร์ยุนซีให้ได้ซะก่อน คนต่อไปคือมาจัดการเธอเหรอ? เธอไม่เอาด้วยนะ เพราะว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ใช่ไหมล่ะ

เย้นหว่านจ้องมองทั้งสองคนที่กำลังต่อยกันไปมาอย่างดุเดือดอย่างร้อนรน พร้อมทั้งตะเบ็งเสียงเรียก

“โห้หลีเฉินเซอร์ยุนซีเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เขาคือคนที่เข้ามาช่วยฉัน ตอนที่ฉันโดนรังแก เลยจัดการเอาเสื้อโค้ตมาคลุมตัวฉันเอาไว้”

เมื่อได้ยินดังนั้น การกระทำของโห้หลีเฉินพลันหยุดลงทันที

“ผลั่ก” เสียงทุ้มดังขึ้น หมัดหนึ่งกระทบลงบนใบหน้าของเขา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาขยับเล็กน้อย

เย้นหว่านตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นว่าโห้หลีเฉินถูกต่อย จนเกิดความรู้สึกปวดใจจนทนไม่ไหวออกมาทันที

เธอตะโกนกลับอย่างโมโห “เซอร์ยุนซีไม่อนุญาตให้นายมาต่อยโห้หลีเฉินนะ!”

เซอร์ยุนซีเหมือนกำลังเรียกพลังมา พลันออกกำปั้นออกมา แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ พลันตัวแข็งทื่อทันที

ต่อยโห้หลีเฉินไม่ได้? ใช่สิ เพราะว่าโห้หลีเฉินเป็นพี่เมียที่เขาต้องเอาอกเอาใจเป็นอย่างดี!

ต่อยไม่ได้!

จากนั้น แต่กำปั้นของเขาก็ลอยละล่องออกมา พุ่งตรงไปยังใบหน้าของโห้หลีเฉิน มันไม่สามารถดึงกลับมาได้ทัน

แววตาของโห้หลีเฉินเย็นชาเล็กน้อย พร้อมทั้งยืนตรงไม่ยอมหลบหลีกสักนิด พร้อมทั้งให้หมัดนั่นพุ่งมาทางตนเอง ในเวลาเดียวกัน ขายาวๆ ของเขาก็เตะออกไป

ก็เห็นว่าหมัดที่ลอยมานั้นเซไปทางด้านหลังในเวลานั้นเอง ตัวทั้งตัวของเซอร์ยุนซีก็ลอยขึ้นมา พร้อมทั้งซวนเซจนล้มลงอย่างแรง

“ตุบ——”

เป็นเสียงทุ้มๆ ดังขึ้น พร้อมทั้งมีฝุ่นละอองกระจายออกมา ทั้งตัวของเซอร์ยุนซีล้มลงไปกับกับพื้นอย่างรุนแรง

กระดูกทั้งตัวของเขาราวกับแตกละเอียด ก้นก็ปวดจนทนไม่ไหว

ช่างรุนแรงเหลือเกิน

เขาไม่กล้าออกแรงกับโห้หลีเฉิน แต่ว่าโห้หลีเฉินเองก็ไม่ได้ออกแรงกับเขาสักนิดเลย

เขาจ้องมองโห้หลีเฉินที่กำลังเขยิบมาใกล้เขา ร่างกายที่เจ็บปวดนั้นตัวเกร็งขึ้นมา เพื่อเป็นการป้องกันจากการโดนทำร้ายผู้ซึ่งเป็นผู้บริสุทธิ์อยู่ฝ่ายเดียว เขารีบพูดอธิบายทันที

“พี่ พี่อย่าเข้าใจผิด อย่าได้เข้าใจผิด ผมไม่ได้ทำอะไรเสี่ยวหว่านทั้งนั้นแหละ ไอ้เวรโอหยางฝู่คนนั้นมันรังแกเสี่ยวหว่าน ตอนที่ผมรีบตามไปนั้นเสื้อผ้าของเสี่ยวหว่านก็ถูกมันดึงจนขาดวิ่นไปหมดแล้ว ถึงได้ให้ใส่เสื้อโค้ตผมเอาไว้ ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ผมยังเป็นคนดีที่ช่วยเธอเอาไว้นะ”

เมื่อสิ้นเสียงเขาแล้ว เท้าข้างหนึ่ง ก็กดเหยียบลงบริเวณท้องของเขาทันทีแบบไม่ออมแรงไว้เลย

แรงอันมากมายมหาศาล จนทำให้เซอร์ยุนซีรู้สึกว่าอวัยวะภายในถูกเหยียบจนใกล้จะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว

เขารู้สึกอึดอัดใจตอนที่มองไปที่โห้หลีเฉิน ใบหน้าที่เคร่งขรึมเช่นนั้น ความอาฆาตนั้นราวกับต้องการจะฆ่า และยังไม่มีทีท่าว่าจะลดน้อยลงไปสักนิดทั้งๆ ที่เขาได้อธิบายไปหมดเปลือกแล้ว

ทำไมกัน?

เขาได้อธิบายว่าตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์แล้วนี่ แล้วทำไมโห้หลีเฉินยังอยากจะทำร้ายเขาอีกล่ะ

เซอร์ยุนซีจะบ้าตายอยู่แล้ว

แววตาอันเย็นชาคมกริบของโห้หลีเฉิน พร้อมทั้งท่าทางมองต่ำลงมามองเซอร์ยุนซี แววตาทอประกายเปลวเพลิงไฟลุกไหม้อย่างโชกโชน

ถ้าไม่ใช่ว่ายังควบคุมไว้ได้ เท้าของเขานี้ ก็คงจะเอาชีวิตของเซอร์ยุนซีไปทันที