สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 794

“โห้หลีเฉิน ชาติหน้านายจะยังตกหลุมรักฉันอีกไหม?”

เย้นหว่านถามเสียงเบา

ชาตินี้ฟ้าเมตตาให้โห้หลีเฉินตกหลุมรักกับเธอไปแล้ว ก็ได้ใช้ความโชคดีที่เธอมีทั้งชีวิตไปหมดแล้ว

หากชาติหน้ามีจริง เธอคงไม่มีโชคอะไรอีกแล้ว แต่เธอก็ยังอยากอยู่กับเขา ตลอดไปชั่วนิรันดร์

โห้หลีเฉินหัวเราะเบาๆ “ยัยบ๊อง ไม่ว่าจะชาติไหน ฉันก็จะใจเต้นกับเธอแค่คนเดียว”

ไม่ว่าชาติหน้าจะมีจริงหรือเปล่า โห้หลีเฉินก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า คนที่สามารถดึงดูดเขาได้นั้น มีเพียงเธอ

สำหรับเขาแล้วเธอเหมือนดอกฝิ่น ไม่สามารถต้านทาน หรือหลีกเลี่ยงได้

ได้ยินคำตอบจากโห้หลีเฉินแล้ว เย้นหว่านยิ้มอย่างพึงพอใจ

มือเล็กจับมือของโห้หลีเฉินไว้อย่างแน่น ดวงตามององครักษ์พวกนั้นที่อ้อมต้นไม้อย่างนิ่งเงียบ มาพร้อมกับปากปืนที่เย็นยะเยือก

ลูกกระสุนพวกนั้นที่ลอยไปมั่ว อ้อมจากต้นไม้ แล้วเข้าใกล้พวกเขามากขึ้น......

“เสี่ยวหว่าน!”

ในความสิ้นหวังที่สงบนิ่งนั้น ทันใดนั้น เสียงคุ้นเคยที่กำลังตะโกนอยู่ก็ดังขึ้น

เย้นหว่านถึงกับตะลึง เธอหันหน้ากลับไปมองอย่างรวดเร็ว ก็พบว่าถนนทางเข้าเส้นนั้น มีเย้นโม่หลินกับกลุ่มบอดี้การ์ด พร้อมกับปืน พุ่งตัวมาอย่างน่ากลัว

พวกเขาเหมือนดาบเล่มคมที่บังเอิญเข้ามา พร้อมกับอารมณ์ที่โหดเหี้ยม จึงทำให้ตัดช่วงกลางของกลุ่มองครักษ์ของซาอินติไปได้

แค่เพียงชั่วพริบตา บนพื้นก็เต็มไปด้วยองครักษ์เกินครึ่งที่ล้มลง

เย้นโม่หลินเดินอยู่ด้านหน้าสุด ในหมู่พวกเขา ในมือถือปืนสีเงิน คราบเลือดที่เปื้อนเต็มตัว ราวกับปีศาจนักฆ่า

แต่เขาที่อยู่ในสายตาเย้นหว่าน ณ เวลานี้ น่ารักยิ่งกว่านางฟ้าเสียอีก

เย้นโม่หลินมองเย้นหว่านจากที่ไกล ก้าวเท้าเดินมาหาเธอด้วยความเร็ว พร้อมตะโกนเสียงสูง “ไม่ต้องกลัวนะ พี่มาแล้ว”

คำพูดง่ายๆแค่ไม่กี่คำ แต่กลับทำให้ดวงตาของเย้นหว่านเริ่มแดงขึ้น ความตึงเครียดทุกอย่างของเธอได้พังทลายลง เหลือเพียงแต่ความสุขและอ่อนแอของชีวิตที่เหลือหลังจากนี้

เย้นโม่หลินมาแล้ว

ในที่สุดพวกเขาก็มาแล้ว

เธอและโห้หลีเฉินมีคนมาช่วยแล้ว

“โห้หลีเฉิน มีคนมาช่วยพวกเราแล้ว มีคนมาช่วยแล้ว”

เย้นหว่านดีใจจนลืมตัว เธอจับมือของโห้หลีเฉินไว้อย่างตื่นแต่ อดไม่ไหวที่จะกระโดดลุกขึ้นมา

สายตาที่ตึงเครียดของโห้หลีเฉิน ในที่สุดก็คลี่คลาย ความดีใจฉายผ่านในสายตาของเขา

ค่อยยังช่วย ที่ในที่สุดเย้นโม่หลินก็มาทันเวลา เย้นหว่านปลอดภัยแล้ว

เย้นโม่หลินเอาคนตามมาแค่ไม่กี่คน แม้คนจะน้อยกว่าศัตรู แต่พวกเขานั้นแข็งแกร่งอย่างมาก ราวกับผู้เก็บเกี่ยวความตาย พร้อมกับท่าทางที่โหดเหี้ยมและบ้าคลั่ง ทำให้องครักษ์ล้มลงทีละคน

คนเกือบสิบคน ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะสู้กลับได้

แต่เพียงเวลาแค่ไม่กี่นาที พวกองครักษ์ที่เหมือนจะชนะในเดิมที กลับล้มลง ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

เลือดไหลจนกลายเป็นแม่น้ำ

ส่วนเย้นโม่หลินเดินเหยียบศพองครักษ์พวกนั้นมา บนร่างกายมากสุดก็มีเพียงแผลถลอกเล็กน้อย

สายตาของเย้นโม่หลิน จ้องมองมายังเย้นหว่านตั้งแต่แรกจนจบ

เขาเดินเร่งฝีเท้า รีบเข้ามาหาเย้นหว่านอย่างใจร้อน มองเธอขึ้นๆลงๆอย่างเป็นห่วง

“เสี่ยวหว่าน เป็นยังไงบ้าง ได้รับบาดเจ็บไหม? สาหัสไหม? เจ็บไหม?”

คำถามที่ต่อกันสามประโยค แสดงให้เห็นถึงความกังวลที่แท้จริงของเขา

แต่สภาพของเย้นหว่านนั้นดูแย่มาก มีคราบเลือดเปื้อนเต็มตัวเธอ แค่เห็นก็ทำให้รู้สึกแย่แล้ว

เย้นหว่านที่ขอบตาแดงส่ายหน้า น้ำตาไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“หนูไม่เป็นไรค่ะ ฮือๆ พี่คะ ในที่สุดพี่ก็มา ฮือๆ......”

เย้นหว่านโน้มตัวไปด้านหน้าอย่างแรง ก่อนที่จะโผเข้ากอดเย้นโม่หลิน น้ำตาและน้ำมูกของเธอถูกเช็ดบนเสื้อของเขา