สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 797

การฝืนทำเป็นเข้มแข็ง​ของเธอ ทันใดนั้นก็พังทลาย​หมด

เธอใช้สองมือปิดใบหน้า น้ำตาไหลออกมาอย่างมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอร้องไห้ออกมา

เสียงร้องไห้ราวกับใจจะขาดนั้น ทำให้ใจของเย้นโม่หลินหนักขึ้น

เขามองไปยังซาอินติอย่างเยือกเย็น แล้วถามขึ้น “เมล็ดแมกโนเลียอยู่กับเธอ?”

“เมล็ดแมกโนเลีย?”ซาอินติเลิกคิ้วขึ้น จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆ ของสิ่งนั้น ฉันบดขยี้ทำลายมันกับมือแล้ว! ในโลกนี้ไม่มีเมล็ดแมกโนเลียอีกแล้ว นั่นเป็นเม็ดเดียวที่…….”

“ปั้ง ปั้ง ปั้ง!”

กระสุนถูกยิงไปที่ซาอินติต่อกันสามนัด

ซาอินติกรีดร้อง​ออกมาด้วยความเจ็บปวด แทบรอไม่ไหวที่จะกลิ้งลงบนพื้น

เย้นโม่หลินมองดูเธออย่างเยือกเย็น แล้วขมวดคิ้วแน่น ในตอนนี้ เขาถึงจะเข้าใจว่า ทำไมเย้นหว่านถึงเกลียดเธอขนาดนี้

เมล็ดแมกโนเลียนั้นคือชีวิตของโห้หลีเฉิน

ผู้หญิงเลวๆคนนี้ ทำไมถึงกล้า! ทำไมเธอถึงกล้า!

เย้นโม่หลินยิงติดต่อกันอีกหลายนัดด้วยความโมโห ลูกกระสุนนั้นยิงโดนจุดต่างๆในร่างกายของเธอ โดยแต่ละจุดนั้น ล้วนเป็นจุดที่เปราะบาง​และเจ็บที่สุด

การที่โดนยิงใส่ติดต่อกันหลายนัดนั้น ทำให้ซาอินติทรุดตัวลงด้วยความเจ็บปวด​

ร่างกายของเธอชักและบิดงอ เธอกลอกตาด้วยความเจ็บปวด แม้เธออยากตายก็ตายไม่ได้ ทำได้เพียงลิ้มรสความเจ็บปวดราวกับตายทั้งเป็นนี้

“ฆ่าฉันสิ โอ้ย นายฆ่าฉันสิ……..”

“เจ็บ ขอร้องล่ะฆ่าฉันเถอะ ขอร้อง ฆ่าฉันสิ”

เสียงกรีดร้องที่ราวกับจะขาดใจของเธอนั้น ดังไปทั่วบริเวณ​แถวๆนั้น

เย้นหว่านไม่มีความเห็นอกเห็นใจ​เธอเลยแม้แต่น้อย

อารมณ์​และความรู้สึก​ของเธอนั้นก็พังทลาย​หมดแล้ว

ตอนนี้ที่ยังมีชีวิต สิ่งที่เธอต้องเผชิญหน้า​ ไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด​ของโห้หลีเฉิน แต่ยังรวมถึง การนับเวลาถอยหลังสู่ความตายของเขาที่ไม่มีโอกาส​รักษาแล้ว

อนาคตและความสุขถ้วนหน้า แปรเปลี่ยน​เป็นเวลาที่มีไม่ถึงสามปี

เรื่องนี้สำหรับเย้นหว่านแล้ว ถือว่าเป็นการสูญเสีย​ครั้งยิ่งใหญ่

ชีวิตของเธอ ก็หม่นหมอง​ สิ้นหวัง และไม่มีแสงแห่งความหวังอีกแล้ว

เย้นโม่หลินยื่นปืนให้บอดี้การ์ด​คนหนึ่ง “ยิงต่อไป ให้เธอรู้สึกเจ็บปวด แต่อย่าให้ตาย”

พูดจบ เย้นโม่หลินก็ดึงเย้นหว่านเข้ามาในอ้อมกอด

เขาตบหลังเธอเบาๆด้วยความเป็นห่วง และพูดปลอบเธอให้ผ่อนคลาย ทว่า กลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรงมาก

ต่อหน้าความตายของโห้หลีเฉิน ทุกคำพูดนั้นล้วนไร้ประโยชน์​ เขาไม่สามารถ​ปลอบโยนเย้นหว่านได้ และไม่สามารถช่วยเหลือความสิ้นหวังของเธอได้

ท้องฟ้าก็เริ่มมีเมฆมาก ค่อยๆมืดลงราวกับแปรเปลี่ยน​ตามความรู้สึก​ของเย้นหว่าน

บรรยากาศ​รอบๆเต็มไปด้วยความไร้ชีวิตชีวา​

“เหมือนฝนกำลังจะตกเลยนะ”

เสียงผู้ชายพูดแซวดังขึ้นจากที่ที่ไม่ไกลนัก

ป่ายฉีที่พิงอยู่ตรงโคนต้นไม้ข้างๆ ในมือก็ยังถือหญ้าไว้หนึ่งต้นอย่างสบายๆ

อารมณ์​ของเขากับพื้นที่เกลื่อนไปด้วยศพ เสียงคร่ำครวญ​ของหญิงสาว และความทุกข์​ทรมานของเย้นหว่านนั้น ไม่เหมือนกันเลยสักนิด แถมยังตรงกันข้ามเลยด้วยซ้ำ

อารมณ์​ของเขาดีมาก จนทำให้คนอื่นอยากกระทืบเขา

เย้นโม่หลินกอดเย้นหว่านไว้ แล้วจ้องไปยังเขาแล้วพูดขึ้นว่า “ถ้าไม่รู้จะพูดอะไร ก็หุบปากหมาๆของแกไปซะ”

โดยปกติ​เย้นโม่หลินก็ไม่ชอบนิสัยที่ไม่ปกติของป่ายฉีอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ อยากจะจับเขาโยนลงมหาสมุทร​ให้รู้แล้วรู้รอด​ไปเลย

มีความสุขขนาดนี้ ไม่แคร์ความทุกข์​ทรมานของเย้นหว่านเลย?

“อ้อ”ป่ายฉียักไหล่ ทำท่าเหมือนหมดหนทาง “ถ้าไม่ให้ฉันพูด งั้นฉันก็ไม่สามารถสกัดเมล็ดแมกโนเลียเพื่อช่วยคนแล้ว งั้นก็ช่างมันเถอะๆ”

อะไรนะ?

สกัดเมล็ดแมกโนเลียเพื่อช่วยคน?

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกของเย้นโม่หลิน บนใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาก็แดงและบวม เธอรีบถามขึ้นทันทีว่า “ป่ายฉี นายหมายความว่าไง?”