สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 799

ป่ายฉีที่เห็นฉากนี้ มุมปากของเขาก็สั่น อดไม่ได้ที่จะแขวะ “ให้ตายสิ”

เขาเองรับมือไม่ทันกับฉากสวีทที่อยู่ตรงหน้า

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ถูกชะตากับโห้หลีเฉินอยู่ดี

เย้นหว่านก็ยิ่งรู้สึกอายและโกรธ จึงรีบดึงมือออกมา

แค่ป้อนลูกอมเอง ทำไมโห้หลีเฉินต้องกัดนิ้วมือของเธอด้วย? กัดนิ้วมือเธอก็แล้วไป แต่มีคนมากมายที่เห็นเหตุการณ์นี้ ขายหน้าชะมัด

เย้นหว่านหน้าแดงจนไม่กล้าไปเจอหน้าคนอื่น

ทว่าโห้หลีเฉินกลับมองเธอด้วยสายตาที่เป็นประกาย บวกกับเสียงหัวเราะอันแผ่วเบาที่สะกดให้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหล

“หวานจัง”

น้ำเสียงอันทุ้มต่ำ ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงความหวานของลูกอม หรือว่าความหวานของเธอ

ใบหน้าของเย้นหว่านแดงระเรื่อ “ตุบ ตุบ”ใจเต้นแรงราวกับเครื่องยนต์ ที่กำลังขึ้นลอยในอากาศ

ผู้ชายคนนี้แก้ไม่หายจริงๆ เพิ่งออกมาจากประตูขุมนรกมาไม่เท่าไหร่ ก็มาเนียนๆแตะเนื้อต้องตัวเธอซะแล้ว

หยาบคายจริงๆ

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ คนตายเยอะขนาดนี้ อยู่ไปก็ซวยเอาเปล่าๆ”

เย้นโม่หลินทำหน้าอึมครึม ก่อนจะเอ่ยปากถาม

สาเหตุที่อยากไปจากที่นี่ก็มี เพียงแต่เขาไม่อยากเห็นโห้หลีเฉินมารังแกน้องสาวจอมบื้อของเขาอีก

ป่ายฉีมองโห้หลีเฉิน พลางเอ่ยปากถาม

“ช่วงนี้พวกนายพักอยู่ที่ไหนหรอ ปลอดภัยไหม? “ อาการบาดเจ็บของนายในตอนนี้ยังเดินทางไกลไม่ได้นะ ต้องพักสักสองสามวันก่อนถึงจะเริ่มออกเดินทางได้”

หลายวันนี้ ก็ยังคงต้องอยู่ที่นี่ก่อน

เมื่อได้ยินสิ่งเขาพูด จู่ๆสีหน้าของเย้นหว่านก็เปลี่ยนไป สีหน้าของเธอดูมีความกลัดกลุ้มใจอยู่เล็กน้อย

เดิมทีเธอคิดว่า เธอจะสามารถออกไปจากเมืองเบียนหนานได้อย่างเงียบๆ และคิดว่าตัวเธอเองไม่ต้องกังวลกับเรื่องราวทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นจากที่นี่อีกต่อไป

เย้นหว่านตอบอย่างลังเล

“ พวกเราพักอยู่ที่บ้านของเวนเดลล์ แต่พวกเราสร้างเรื่องใหญ่โตไว้ที่นี่ อีกทั้งยังปฏิบัติต่อเจ้าหญิงแบบนี้อีก เกรงว่า……”

เย้นหว่านที่ยังพูดไม่จบ ทว่าความหมายที่เธอจะสื่อนั้นกลับแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน

มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังต่อสู้กันด้วยอาวุธปืนในสวนดอกไม้หลวง พวกเขาฆ่าทหารวังไปแล้วร้อยกว่าคน อีกทั้งยังทารุณเจ้าหญิงอย่างเหี้ยมโหด ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยขึ้น พวกเขาก็จะตกเป็นกลุ่มเป้าหมายที่ทั้งประเทศต้องตามฆ่าอย่างแน่แท้

หากต้องพักอยู่ที่เวนเดลล์ต่อไป ก็เหมือนการอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับศัตรู

“สบายใจได้ ก่อนที่พวกเราจะไปจากที่นี่ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ จะไม่มีใครู้ว่าเป็นฝีมือของพวกเรา’ ป่ายฉีพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

เย้นหว่านถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมล่ะ?”

ป่ายฉียิ้มมุมปาก ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับดูเย็นยะเยือก “ ผู้คนที่เคยเจอเรา ตายหมดแล้ว”

เย้นหว่านสะดุ้งตาค้าง ด้วยจิตสำนึกของเธอ จึงกวายสายตาไปยังศพที่นอนเกลื่อนอยู่รอบตัวเธอ

ถนนด้านนอก คาดว่ายังคงมีศพอีกมากมาย

ที่แท้พวกเขาก็ฆ่าคนเพื่อเข้ามาที่นี่ ช่างกล้าหาญเสียจริง

ทว่าการทำแบบนี้กลับทำให้เธอพะวงหน้าพะวงหลังน้อยลง เพราะการมาแบบนี้ ทำให้ไม่ต้องกังวลว่าตัวตนจะถูกเปิดเผยและไม่ต้องกังวลว่าจะถูกคนตามล่า

อย่างไรก็ดีที่สามารถช่วงชิงเวลานี้มาได้ รอโห้หลีเฉินรักษาอาการบาดเจ็บให้ดีขึ้นก่อนค่อยไปจากที่นี่

“แต่ว่า……” แววตากะพริบระยิบระยับของเย้นหว่านมองไปยังซาอินติที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ ซึ่งกำลังทรมานและไร้ซึ่งแรงที่จะกรีดร้อง “จะทำยังไงกับเธอดีล่ะ?”

ป่ายฉียักไหล่ “ขึ้นอยู่กับเธอ”

เย้นหว่านมองซาอินติที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด ด้วยสายตาที่ดูซับซ้อน ผ่านไปได้สักพัก เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับซาอินติยังไงดี

พวกเขาจะไปกันแล้ว แน่นอนว่าคงไม่พาเธอที่เป็นลูกติดไปด้วยแน่นอน มันอันตรายเกินไป และง่ายต่อการถูกเปิดโปง

แต่ถ้าไม่พาเธอไปด้วย จะให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปงั้นหรอ?

“ฆ่าเธอซะ”

โห้หลีเฉินพูดอย่างเย็นชา น้ำเสียงอันเย็นยะเยือกราวกับถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง “มัดเธอไว้ตรงนั้น ยิงตรงจุดสำคัญบนร่างกายเธอ ให้เธอตายเพราะเสียเลือด”

คำพูดที่เย็นเฉียบ ดูเหี้ยมโหดไร้ซึ่งความรู้สึก

เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาอันเย็นชาของเขาที่มีต่อซาอินติ ดูออกว่าเขาเกลียดเธอมากแค่ไหน

ใช่ เธอเองก็เกลียดซาอินติไม่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโห้หลีเฉิน

จุดจบที่น่าเวทนานี้ ก็คงเป็นเพราะซาอินติเองที่โหดร้ายทารุณ สร้างความเลวด้วยตัวเธอเองก่อน