สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 804

“ตอนนี้ฉันอยากกินคุณจริง ๆ ”

ข้างหูของเย้นหว่านมีเสียงถอนหายใจที่ลึกต่ำของโห้หลีเฉินดังขึ้น

เย้นหว่านนอนนุ่มนิ่มอยู่ในอ้อมแขนของเขา สัมผัสระดับความร้อนในร่างกายชายหนุ่ม และการยับยั้งชั่งใจของเขาอย่างเด่นชัด

แก้มของเธอแดงมาก จนเธอไม่กล้าขยับเมื่อนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

อย่างไรก็ตาม เธอเป็นคนที่ทำให้เกิดไฟราคะนี้

ถ้าในเวลาปกติ เธอคงถูกกินอย่างดีจนไม่เหลือซาก แต่ตอนนี้โห้หลีเฉินยังคงบาดเจ็บสาหัส จึงไม่สามารถออกกำลังกายอย่างรุนแรงเช่นนั้นได้

อดทน ต้องอดทน

เมื่อเย้นหว่านคิดว่าเขาต้องปวดเจ็บ และต้องทนกับไฟราคะแบบนี้ ก็รู้สึกผิดมากขึ้น

ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอไม่ควรมาที่นี่เลย

เธอไม่ได้ดูแลเขา กลับก่อไฟราคะ และยังพะเน้าพะนึงนอนใต้ผ้าห่ม

เย้นหว่านครุ่นคิดถึงเรื่องนี้อย่างสับสน พลางฟังเสียงลมหายใจที่หนักลึกของชายหนุ่มที่ข้างหูของ แล้วก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

บางทีตอนกลางวันเธออาจจะเหนื่อยเกินไป หรือเธอสบายใจจริง ๆ ที่อยู่เคียงข้างเขา

แสงจันทร์เย็นมาก แต่ภายใต้ผ้าห่มนั้นอุ่นมาก

โห้หลีเฉินมองที่ผู้หญิงที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา มุมปากของเขาก็โค้งขึ้นแสดงถึงมุมของความเอาแต่ใจ

เขามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะอมยิ้ม แล้วหลับตานอนหลับไป

ในเวลานั้น คนสองคนอยู่ไม่ไกลจากหน้าต่าง พวกเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ใต้ร่มเงาของต้นไม้

คือเย้นโม่หลินและป่ายฉี

สีหน้าของเย้นโม่หลินมืดทะมึน บริเวณร่างกายของเขาเหมือนถูกปกคลุมด้วยเมฆสีดำ ลมหายใจของเขาต่ำลึกและเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

เขาจ้องมองตรงไปที่หน้าต่างห้องของโห้หลีเฉิน ราวกับว่าในดวงตาของเขามีมีดหลายเล่ม เสียงหวือหวือหวือ บินเข้าพุ่งไปข้างใน ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการสับโห้หลีเฉินเป็นพันชิ้นอย่างนั้น

เขานั่งอยู่ข้างนอกตลอดเวลา

และเขายังมีประสาทสัมผัสการได้ยินที่เฉียบคมมาก ดังนั้นตั้งแต่เย้นหว่านลงจากเตียงเป็นต้นมา เขาก็ได้ยินทุกการเคลื่อนไหวของเธอในหูของเขา

หลังจากนั้นเขาได้ยินเสียงเธอวิ่งเข้าไปในห้อง และขึ้นไปบนเตียงของโห้หลีเฉิน

เขาเพิ่งจะพาเย้นหว่านกลับไปนอนที่เตียงของตัวเอง แต่คาดไม่ถึงว่าเธอจะหันกลับ ก็แอบเข้าไปในห้องของโห้หลีเฉินอีกครั้งโดยไม่คาดคิด

นี่มัน……

เย้นโม่หลินกำลังจะโกรธจนตาย เกลียดน้องสาวที่ทำให้ผิดหวัง

“อุ๊ย หนาวจัง ฉันกำลังจะแข็งเป็นน้ำแข็งแล้ว”

ในวันที่อากาศร้อนมาก ป่ายฉีจับแขนโล่ง แล้วทำให้สั่นเทาไม่หยุด

ใบหน้าของเขายิ้มล้อเลียนเย้นโม่หลิน

เย้นโม่หลินมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณสายหัวไปนอนได้แล้ว”

ป่ายฉีบ่นไม่พอใจเรื่องที่ให้เขาเฝ้าดูแลตอนกลางคืน สุดท้ายก็ดีจริง เย้นหว่านแอบเข้าไปในห้องของโห้หลีเฉิน ป่ายฉีจึงไม่จำเป็นต้องเฝ้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป

ป่ายฉียินยอมอย่างเต็มใจ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหยอกล้อเย้นโม่หลินต่อไป

“คุณคิดไม่ออกจริง ๆ ใช่ไหม ทำไมคืนเดียวเย้นหว่านก็ทนไม่ได้ ต้องแอบไปดูโห้หลีเฉิน”

สีหน้าของเย้นโม่หลินมืดมน เขามองไปที่ป่ายฉีด้วยสายตาหนักหน่วง "คุณรู้?"

เขาคิดไม่ตกจริง ๆ ก็แค่เวลาคืนเดียวเท่านั้น ต่างคนต่างนอนกัน มีอะไรจำเป็นถึงไม่เบื่อการอยู่ด้วยกัน?

ป่ายฉีพยักหน้า แล้วลอบมองสังเกตใบหน้าที่ทั้งเย็นชาและน่าเกลียดของเย้นโม่หลินอย่างระมัดระวัง ก่อนจะถามว่า "คุณรู้จักความรู้สึกที่ไม่เจอหนึ่ง​วันเหมือนผ่านไปสามฤดูใบไม้ร่วงไหม"

ไม่เจอหนึ่ง​วันเหมือนผ่านไปสามฤดูใบไม้ร่วง?

เกินจริงไปแล้ว