คำพูดของเย้นหว่านก็เหมือนก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ที่กระทบกับห้วงทะเลสาบหัวใจที่นิ่งสนิทของฉู่ฉู่ จนทำให้เกิดระลอกคลื่นตามมา
ระลอกคลื่นยิ่งกระจายแผ่กว้างออกขึ้นเรื่อย ๆ
หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความซึมเศร้าอึดอัด ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นการตัดสินใจอันแน่วแน่
“เสี่ยวหว่าน ฉัน…” ฉู่ฉู่กัดฟัน “ฉันจะไปหาท่านดยุก แม้ว่าเขาจะไม่มาพบฉัน ฉันก็จะไปหาเขา แม้ว่าฉันจะไม่สามารถปลอบใจเขาได้ ฉันก็อยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา”
ในที่สุดหัวใจของสาวน้อยยก็แน่วแน่แล้ว
เย้นหว่านถอนหายใจเบา ๆ แต่โชคดีที่เธอได้คลี่คลายปมให้ฉู่ฉู่แล้ว
บางทีเซอร์ยุนซีอาจจะไม่รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของตนเอง แต่เมื่อใจหวั่นไหวแล้ว ตราบใดที่ฝ่ายหนึ่งเริ่มต้น ไม่ช้าก็เร็วหน้าต่างกระดาษระหว่างสองคนนี้ก็จะถูกเจาะจนสำเร็จ
ถ้าฉู่ฉู่ไปแล้ว บางทีระหว่างพวกเขาทั้งคู่อาจจะได้รับผลลัพธ์อันน่าพอใจ
เย้นหว่านตบไหล่ของฉู่ฉู่ และพูดอย่างมีรอยยิ้ม "สู้ ๆ ! เพื่อคนที่คุณชอบ!"
คนที่ฉันชอบ
ไม่กี่สิ่งนี้เหมือนกับถูกไฟฟ้าช็อตทำให้แก้มของฉู่ฉู่แดงก่ำ แต่ในห้วงคำนึงของสาวน้อยกลับปรากฏใบหน้าเซอร์ยุนซีอย่างกะทันหันโดยไม่ทันรู้ตัว
คนที่ฉันชอบคือเขาไง
ตั้งแต่เซอร์ยุนซีจากไป ก็ผ่านไปสี่วันแล้ว ไม่กี่วันที่ผ่านมา เซอร์ยุนซียังคงบาดเจ็บและโศกเศร้า เขายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในตอนนี้
ฉู่ฉู่กังวลใจมาก และไม่มีเวลามากนัก ก็รีบมุ่งไปที่คฤหาสน์ของท่านดยุก
ระหว่างทาง เธอสร้างกำลังใจภายในจิตใจของตนเอง คิดไปต่าง ๆ นานาว่าเซอร์ยุนซีจะไม่พบเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ให้เธอเข้าไปในประตู เธอก็จะยังคงรอต่อไป
ครั้งนี้เธอต้องไปอยู่ข้างกายของเซอร์ยุนซี และเคียงข้างเขาผ่านช่วงเวลายากลำบากที่สุดได้อย่างแน่นอน
แต่เมื่อฉู่ฉู่มาถึงคฤหาสน์ของท่านดยุก สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ไม่มีประตูปิดสนิทอย่างที่เธอจินตนาการ หรือปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่—
“คุณฉู่ฉู่ ในที่สุดคุณก็มาแล้ว! รีบไปช่วยพวกเราเกลี้ยกล่อมท่านดยุกเถอะ หากยังเป็นอย่างนี้ ร่างกายของเขาจะทนต่อไปไม่ไหวนะ”
เมื่อบริวารของเซอร์ยุนซีเห็นฉู่ฉู่ ก็เหมือนเห็นพระโพธิสัตว์มาโปรด จนรีบลากฉู่ฉู่ให้เดินเข้าไปด้านใน
ฉู่ฉู่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่หัวใจของสาวน้อยกลับพองฟูขึ้นมา
ถามอย่างกังวลใจ “ท่านดยุกเป็นอะไร?”
“คุณมาดูก็จะรู้เองแหละ อ้าว”
ด้านบนศีรษะของบริวารคล้ายกลับถูกปกคลุมด้วยเมฆสีดำ
ฉู่ฉู่ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น เธอเร่งความเร็ววิ่งเข้าไปด้านใน เมื่อเธอเข้าไปในห้องโถง ก็เห็นภาพหนึ่งที่ไม่อาจลบลืมได้ตลอดชีวิตนี้ของตัวเอง
ตอนนี้ในห้องโถงกว้างขวางรกไม่เป็นระเบียบ ไม่ว่าที่ไหน ทั้งบนโต๊ะหรือพื้นล้วนมีแต่ขวดเหล้าเปล่าจำนวนนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่วไป จนแทบไม่มีที่จะให้เดินได้เลย
ภายในห้องนั้นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์
และตอนนี้เซอร์ยุนซีที่เมาเละเทะเหมือนแอ่งโคลนนั่งอยู่บนพื้นเอนพิงกำแพง ในมือของเขาถือขวดเหล้าแล้วกระดกดื่มมันอย่างรวดเร็ว
ริมฝีปากของเขามีเหล้าไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง จนรดลงบนเสื้อผ้า ทำให้เสื้อผ้าเปียก
แต่สิ่งที่ทำให้คนเบิกตากว้างก็คือรอยเลือดขนาดใหญ่ที่หน้าอกของเขา แต่มองไม่ออกว่ามีมานานแค่ไหนแล้ว มีทั้งเก่าและใหม่
ฉู่ฉู่สูดลมหายใจเข้า พลันรู้สึกเย็นยะเยือกทั้งมือและเท้าในช่วงพริบตาเดียว
บาดแผลของเซอร์ยุนซีเปิดแล้ว และเขายังติดเหล้าอีก!
หลายวันมานี้ ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บของเขาไม่ดีขึ้น แนวโน้มนี้ดูเหมือนจะยิ่งรุนแรงขึ้นอีก!
อย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจเลยสักนิด ราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เพียงแค่กรอกเหล้าลงปากของเขา
ดวงตาของเขาว่างเปล่า และไม่มีแม้เพียงครึ่งของความมีชีวิตชีวาตามเวลาปกติอยู่ในนั้นอีกต่อไป
ฉู่ฉู่มองด้วยรอบตาที่แดง ๆ และรีบปิดปากของเธอในทันที จึงจะฝืนไม่ร้องไห้ออกมาได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...