สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 813

ในใจของฉู่ฉู่ยิ่งรู้สึกย่ำแย่เข้าไปอีก “ท่านดยุก คุณไม่ต้องแสดงต่อไปแล้ว เย้นหว่านก็ไปแล้ว ต่อหน้าฉัน คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้ คุณไม่ต้องบังคับตัวเองให้แต่งงานกับฉัน ฉันกลับไปแล้วจะไปพูดกับคุณพ่อให้ชัดเจนเอง”

“พูดอะไร?”

เซอร์ยุนซีมองฉู่ฉู่อย่างประหลาดใจ สีหน้างงงวย ตามไม่ทันระบบความคิดของเธอเลยสักนิด

“เธอเป็นอะไรไป?” เขาถามอย่างเป็นห่วง แล้วเดินเข้าหาฉู่ฉู่

ฉู่ฉู่รีบถอยไปข้างหลังสองสามก้าวทันทีด้วยความตื่นตระหนก รักษาระยะห่างกับเขาอย่างอึดอัด

ดวงหน้าเล็กซีดขาว น้ำเสียงสะอึกสะอื้น

“ฉันรู้ว่าคำขอแต่งงานของคุณวันนี้ ล้วนพูดให้กับเสี่ยวหว่านฟัง คุณรู้ว่าเธอจะไปแล้ว อยากให้เธอจากไปอยากสบายใจ ไม่ต้องรู้สึกผิดค้างคา ดังนั้นถึงได้พูดว่าชอบฉัน อยากจะอยู่กับฉัน

ตอนนี้เสี่ยวหว่านไปแล้ว พวกเราเองก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งทำต่อไปอีก...”

เซอร์ยุนซีมองฉู่ฉู่อย่างแปลกใจ “ใครบอกว่าฉันแกล้งทำกัน?”

เขาหดหู่ ไม่เข้าเลยสักนิดว่าทำไมอยู่ๆ ฉู่ฉู่ถึงคิดแบบนั้น

เขาพูดอย่างจริงจัง

“คำขอแต่งงานของฉันวันนี้เป็นคำที่พูดกับเธอ ทั้งหมดมาจากใจจริง ไม่มีคำลวงแม้แต่น้อย ฉันชอบเธอ นั่นเป็นความจริง ที่อยากแต่งกับเธอ ก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน”

คำพูดอันหนักแน่นทำให้ฉู่ฉู่ตะลึง

เธอมองไปที่เซอร์ยุนซีด้วยแววตาเป็นประกาย เธอเตรียมพร้อมกับสิ่งเลวร้ายที่สุดแล้วแท้ๆ ตกอยู่ในนรกแล้วแท้ๆ แต่ว่าทำไม เขากลับบอกเธอว่ามันเป็นความจริง

ถ้าหากเป็นความจริง เธอก็คือคนที่มีความสุขที่สุดแล้ว

“แต่ว่า....” ฉู่ฉู่ส่ายหัว น้ำตาร่วงหล่อลงอย่างกลั้นไม่อยู่ “ฉันอยู่ออก ว่าในใจของคุณยังมีเย้นหว่านอยู่ ไม่อย่างนั้นเมื่อกี้นี้คุณคงไม่จ้องไปที่ที่เธอจากไปอยู่ตลอด เหมือนอยู่ในภวังค์อย่างนั้น”

หากในใจไม่มีเธออยู่ จะไปมองอย่างอาลัยอาวรณ์ขนาดนั้นได้ยังไง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซอร์ยุนซีก็พลันตระหนักขึ้นได้

ที่แท้ก็เป็นเพราะอย่างนี้นี่เอง

เขาหน้าเจื่อนอย่างจนใจ แล้วอธิบายอย่างจริงใจ

“ฉู่ฉู่ ที่ฉันใจลอยเมื่อกี้นี้ เพราะเย้นหว่านสำหรับฉันแล้ว เป็นตัวตนที่พิเศษมาตลอด และในตอนนี้หล่อนจากไป สำหรับฉัน รู้สึกเหมือนกับได้ส่งความฝันไป

ไม่ใช่ว่าในใจฉันยังมีหล่อนอยู่ ฉันเพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น แม้จะไร้วาสนา แต่หล่อนก็มาถึงที่นี่ ก็เหมือนกับสีสันที่แตกต่างอย่างหนึ่งในชีวิต”

และที่เขาส่งเธอจากไปด้วยสายตา นั้นคือความคะนึงถึงต่อวันเวลาที่แสนพิเศษนั้น

เพียงแค่เท่านั้นเอง

แววตาของฉู่ฉู่เป็นประกายมากยิ่งขึ้น “เสี่ยวหว่านพิเศษมาก เธอเป็นหญิงสาวที่ยากจะลืมเลือน เมื่อเปรียบเทียบกับเธอแล้ว ฉันคงธรรมดาเกินไป...”

ธรรมดาจนน่าอายแทบแทรกแผ่นดินหนี

ภายใต้รัศมีแบบนั้นของเย้นหว่าน เธอจะไปเทียบเคียงเย้นหว่านได้ยังไง จะมาแทนที่ตำแหน่งของเย้นหว่านในหัวใจของเซอร์ยุนซีได้ยังไงล่ะ

แล้วเซอร์ยุนซีจะไม่รักเย้นหว่านแล้วชอบแค่เธอได้ยังไงกัน

“เธอไม่ได้ธรรมดา”

เซอร์ยุนซีกุมมือเล็กของฉู่ฉู่ แล้วดึงมันมาทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง

จ้องมองไปที่เธอ พูดอย่างจริงจัง

“เย้นหว่าน หล่อนเหมือนกับแสงจันทร์จอมเจ้าเล่ห์ สุกใสพาให้ปรารถนา แต่กลับเป็นดั่งดวงจันทร์บนผิวน้ำ แต่เธอเป็นเหมือนดวงอาทิตย์อันอบอุ่นที่ห้อมล้อมหัวใจผู้คนตลอดเวลา ทำให้รู้สึกอบอุ่น และแท้จริง

ฉันชอบความรู้สึกที่อยู่กับเธอ นี่ถึงจะเป็นความรู้สึกของชีวิต นี่ถึงจะเป็นอนาคตที่เอื้อมไปได้ถึง”

คำพูดแต่ละคำนั้น ราวกับไออุ่นที่ไหลซึมเข้าสู่หัวใจ จัดการความสงสัยและความโศกเศร้าในหัวใจของฉู่ฉู่ไปอย่างสมบูรณ์

เธอโชคดีแค่ไหนถึงได้ใจจริงของเซอร์ยุนซี

เธอโถมเข้าหาอ้อมกอดของเซอร์ยุนซีด้วยดวงตาแดงผ่าว น้ำตายังไหลลงมาไม่หยุด แต่มันกลับไม่ได้ขมอีกต่อไปแล้ว มันหวาน

เซอร์ยุนซีมองหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนเอื้อมมือกอดเธอเอาไว้แน่น

เขาเงยขึ้นมองไปทางอุโมงค์ ภายในใจคำนึงถึงอย่างเงียบๆ