สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 841

“ฟู่ๆๆ……”

เสียงต้มน้ำดังขึ้นไม่หยุด

เย้นโม่หลินที่กำลังกวาดพื้นอยู่หยุดนิ่งไป เงยหน้าขึ้นมองกู้จื่อเฟย“น้ำเดือดแล้ว”

“หา?”

กู้จื่อเฟยนิ่งชะงักไป ก่อนจะตอบสนองกลับมาว่าเย้นโม่หลินพูดอะไร

แก้มเธอแดงขึ้นมาทันที เธอเผลอไปมองเย้นโม่หลินอย่างเคลิบเคลิ้มไปนานขนาดนั้น อับอายขายขี้หน้าสุดๆ

สายตาของเธอสั่นไม่นิ่ง รีบเดินไปยังตู้เย็น หยิบบะหมี่ มาต้มในหม้อใหม่อีกครั้ง

ตอนแรกควรจะถามเย้นโม่หลินว่าจะกินเท่าไร แต่เธอรู้สึกอายมากจริงๆ จึงต้มไปตามที่ตัวเองคาดเดาเองซะเลย

เธอไม่มีหน้าไปพูดคุยกับเย้นโม่หลินแล้ว

แม้ว่าเย้นโม่หลินจะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน พวกกวาดพื้นอะไรพวกนี้ แต่เรื่องความรู้ปกติทั่วๆไปแบบนี้ เขาก็ทำได้อย่างคล่องแคล่วคล่องตัวอยู่ไม่น้อย

หลังจากที่กวาดพื้นจนสะอาดอย่างรวดเร็วแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องครัวไปนั่งลงที่โต๊ะอาหารข้างนอก

รอบะหมี่ต้มเสร็จด้วยท่าทางสง่างาม

รูปร่างที่สูงใหญ่ของผู้ชายเดินออกจากห้องครัว กู้จื่อเฟยในที่สุดก็เหมือนถอนหายใจออกมาได้สักที รู้สึกว่าห้องครัวกว้างขวางขึ้นมาทันที

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้ สำหรับเธอแล้ว ยังคงราวกับอยู่ในความฝัน

ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องอาหารไม่ไกลนัก กลับบอกเธออย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ว่านี่คือความจริง

ไม่คิดไม่ฝัน ว่าจะมีวันที่เธอจะได้ต้มบะหมี่ให้กับเย้นโม่หลินกิน

เรื่องแบบนี้ สำหรับเธอแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่สนิทสนมและใกล้ชิดมากๆ สำหรับกู้จื่อเฟย มีแค่สามีภรรยากันเท่านั้นที่จะทำแบบนี้ได้

นี่เป็นการปฏิสัมพันธ์ที่หาได้ยากที่สุดของเธอกับเย้นโม่หลิน

ไม่นาน บะหมี่ก็ต้มเสร็จ

กู้จื่อเฟยปรุงรสชาติที่เธอคิดว่าอร่อยที่สุด วางเนื้อโปะลงบนบะหมี่อย่างระมัดระวัง แล้วจึงใช้ถาดยกบะหมี่สองถ้วย ถ้วยหนึ่งเล็กถ้วยหนึ่งใหญ่เดินออกไป

“ฉันไม่ได้ทำบ่อยๆ รสชาติอาจจะไม่ค่อยดีมาก คุณลองกินดูแล้วกัน”

กู้จื่อเฟยวางบะหมี่ถ้วยใหญ่ลงตรงหน้าของเย้นโม่หลินอย่างเบาๆ

เย้นโม่หลินมองบะหมี่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

กู้จื่อเฟยจ้องสังเกตเขาด้วยความเครียดกดดัน รับรู้ได้ ก่อนจะถามขึ้นอย่างอึดอัด

“ทำไมเหรอ? หน้าตาดูไม่ได้มากเลยหรือไง?”

ของที่เขากิน มีแต่พวกของดีเลิศที่เชฟระดับสูงทำทั้งนั้น เมื่อเทียบกันแล้ว บะหมี่ถ้วยนี้ของเธอแทบจะสู้ไม่ได้เลย

เย้นโม่หลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม“ผมไม่กินเผ็ด”

กู้จื่อเฟยชะงักไปด้วยความอึดอัด เธออิงตามรสปากของตัวเอง ดังนั้นจึงทำบะหมี่เผ็ด

แย่แล้ว เธอน่าจะถามก่อน

เธอยื่นมือออกไปยกบะหมี่ด้วยความรู้สึกขอโทษ“เดี๋ยวฉันจะไปต้มให้คุณใหม่อีกถ้วยนะ”

“ไม่ต้อง”

เย้นโม่หลินยื่นมือออกมาคว้ามือของกู้จื่อเฟยเอาไว้“หิวแล้ว กินได้เหมือนกัน”

มือของเธอไปแตะเข้ากับหลังมือของเย้นโม่หลินอย่างไม่ได้ตั้งใจอีกแล้ว รู้สึกได้ถึงความร้อนที่ผิวของเขา

เธอราวกับถูกไฟฟ้าช็อต รีบดึงมือกลับมาทันที

เย้นโม่หลินกลับไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ หยิบตะเกียบออกมา คีบบะหมี่กินอย่างสง่างาม

แม้ว่าจะกินบะหมี่ที่แสนธรรมดาหนึ่งถ้วย เขาก็ยังกินได้อย่างสูงส่งดูแพง

กู้จื่อเฟยที่กำลังจะพูดว่าจะไปต้มบะหมี่ให้เขาใหม่ แต่ตอนนี้ก็พูดไม่ออกแล้ว

เธอเหม่อมองเย้นโม่หลินกินบะหมี่ของเธอ ทีละคำๆ

ใจเต้นตึกตักๆอย่างไม่หยุดหย่อนเหมือนกับมีมอเตอร์ไฟฟ้าอยู่ในใจ

เธอถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

“รสชาติ พอกินได้ไหม? เผ็ดไหม ฝืนกล้ำกลืนไหม?”

เธอชอบกินเผ็ด ระดับความเผ็ดของบะหมี่ถ้วยนี้ก็ถือว่าอยู่ในระดับกลาง คนที่ปกติกินเผ็ดอยู่แล้วกินเข้าไปก็ยังรู้สึกว่าเผ็ดอยู่นิดๆ