สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 871

ทุกๆคำนั้น ราวกับระเบิดหล่นเข้ามาในใจของกู้จื่อเฟย ระเบิดจนเธออึ้งตะลึงไป

เธอแทบจะไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง คำพูดที่ได้ยินนี้ มันช่างเพ้อฝันยิ่งกว่าความฝันเสียอีก

เธอคงจะไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? เธอจะต้องฟังผิดไปแน่ๆ!

ไม่อย่างนั้นทำไมเธอถึงรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันเหมือนไม่ใช่ความจริง บ้าบอคอแตกยิ่งกว่าความฝันอีก

เย้นโม่หลินเห็นท่าทีที่นิ่งชะงักไปของกู้จื่อเฟย ก็รู้สึกอึดอัดจิตใจไม่สงบอยู่ไม่น้อย

นิ้วมือของเขากำแน่น พูดอธิบายด้วยเสียงนิ่งๆ

"เรื่องเมื่อคืน ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร คุณก็กลายเป็นผู้หญิงของผมเรียบร้อยแล้ว ผมควรจะรับผิดชอบคุณ ถึงยังไงเมื่อคืนผมก็เป็นคนที่รังแกคุณ"

ในโลกของเย้นโม้หลิน มีความคิดแบบอนุรักษ์นิยมอย่างน่าประหลาดใจ

ในเมื่อหลับนอนกันแล้วก็ต้องรับผิดชอบ เธอก็ควรเป็นผู้หญิงของเขา เป็นภรรยาในอนาคตของเขาแล้ว

พอฟังคำพูดของเย้นโม่หลิน สภาพที่กำลังเพ้อฝันอยู่ของกู้จื่อเฟยก็ถูกความจริงทำลายจนพังทลายลง ทำให้เธอยิ่งรู้สึกได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งว่า นี่เป็นความจริง

เย้นโม่หลินจะรับผิดชอบเธอจริงๆ!

รับผิดชอบ ยอมมอบหัวใจให้

กู้จื่อเฟยเปลี่ยนจากผู้ครอบครองกลายเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์โดยที่ลงทุนไปนิดเดียวเท่านั้น การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่นี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองด้อยต่ำต้อยไร้ความสามารถ พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

กู้จื่อเฟยนิ่งเงียบไปอยู่นานสองนาน ทำให้ใจของเย้นโม่หลินยิ่งรู้สึกประหม่า

เหมือนกับหินหนึ่งก้อนที่ตกลงไปในแม่น้ำ ค่อยๆจมดิ่งลงในแม่น้ำที่ไร้ซึ่งก้นบึ้ง

เขาสีหน้าซับซ้อน ขมวดคิ้วแน่น

เขาเข้าใจ ว่าเรื่องนี้สำหรับกู้จื่อเฟยแล้ว มันกะทันหันแล้วก็เสียเปรียบมากเกินไป

เขาเต็มใจรับผิดชอบ ทั้งที่คนอื่นอาจจะไม่จำเป็นต้องเต็มใจยอมรับก็ได้ แต่ถึงยังไงนี่มันก็เกี่ยวข้องกับชีวิตทั้งชีวิตของผู้หญิง

ตอนนี้ไม่ใช่ยุคสมัยที่แค่เห็นเท้าของผู้หญิงคนไหนแล้วก็ต้องแต่งงานกับคนนั้นกันแล้ว

เย้นโม่หลินจิตใจหนักหน่วงสุดๆ เขาสับสนอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบามากๆ

"ถ้าคุณไม่เต็มใจล่ะก็ ผมก็......"จะรอคุณ.....

"ฉันเต็มใจ!"

เย้นโม่หลินยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกคำว่า"ฉันยอมรับ"คำพูดนี้ของกู้จื่อเฟยตัดบทขึ้นมาก่อน

ทั้งสองคนสบตากัน ช่วงเวลานั้นเงียบสงัด

ใจของทั้งสองคน กลับเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก นั่นมันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ใจคนสั่นไหว

วินาทีต่อมา กู้จื่อเฟยก็หันสายตาไปที่อื่นด้วยความตื่นตกใจ แก้มเริ่มแดงเล็กน้อย

เธอแสดงออกอย่างรีบร้อนเกินไปแล้ว ไม่มีการรักนวลสงวนตัวเลยสักนิด ช่างน่าขายหน้าจริงๆ

น่าอายสุดๆ

เธออยากที่จะหารูสักรูมุดหนีไปซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในใจกลับอยากที่จะบินลอยขึ้นไปบนเมฆอย่างอดไม่ได้

เย้นโม่หลินถอนหายใจออกมาอย่างทันที จากใจที่หนักหน่วงในช่วงเวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นสดใสปลอดโปร่งขึ้นมาทันที

ยังดี ที่เธอเต็มใจ

มุมปากของเขายกขึ้นอย่างอดไม่ได้ แม้แต่เสียงก็อบอุ่นขึ้นมาไม่น้อยอย่างไม่รู้ตัว

"ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมจะกลับไปสู่ขอคุณกับพ่อแม่ของคุณก็แล้วกัน"

"หา?"

กู้จื่อเฟยเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ ตอบสนองกลับมาไม่ถูกเลยสักนิด

จะสู่ขอเลยเหรอ? มันเร็วเกินไปไหม เร็วเกินไปแล้ว

เธอทั้งตื่นตระหนกทั้งสับสนวุ่นวาย พูดออกไปทันที"เร็วเกินไปไหม? ฉันยังไม่ทันได้เตรียมตัวดีเลย"

เธอยังไม่ทันได้เตรียมอะไรเลยก็ว่าได้ ตอนนี้รู้สึกว่ายังคงอยู่ในความฝันอยู่เลย

เย้นโม่หลินพูดเสียงเบา"แล้วคุณอยากจะเตรียมตัวนานแค่ไหน?"

กู้จื่อเฟยรู้สึกว่าตัวแทบจะเอ๋อไปแล้ว

เตรียมตัวนานแค่ไหน? เธอไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนี้เลยสักนิด