สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 89

บทที่ 89 อ่อนโยนแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

การรักคนคนหนึ่ง ในความเป็นจริงนั้นมันยากมากกว่าจะได้รักกัน

แต่ในสถานการณ์แบบนี้นั้น ทำไมโห้หลีเฉินถึงไม่อยู่ข้างๆ คอยปลอบเธอนะ ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานที่ไกลขนาดนั้นทำไม

หรือจะเป็นเพราะว่า…..เพื่อไม่ให้น่าสงสัย

เย้นหว่านมองดูถาดของตัวเองที่อยู่ในมือ เขากำลังขัดจังหวะที่ดีของคนอื่นอยู่รึเปล่าเนี่ย

“เอ่อ คือ พวกคุณคุยกันต่อเถอะค่ะ ฉันขอตัวนะคะ”

พอวางถาดลงบนโต๊ะแล้วเย้นหว่านก็หันหลังออกไปทันที

โห้หลีเฉินมองดูแผ่นหลังของเธอ เม้มปากแล้วก็พูดเสียงเบาอ่อนโยนว่า

“เดี๋ยวผมรีบลงไป คุณรอผมแป๊บนึงนะ”

“……ค่ะ”

เย้นหว่านไม่ได้หันหน้ากลับมา แล้วก็รีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ปิดประตู

มู่หรุงชิ่นจ้องโห้หลีเฉินอยู่ตลอดเวลา รู้สึกแปลกใจที่เห็นเขายกยิ้มแบบนั้น แล้วก็ทึ่งกับน้ำเสียงที่อ่อนหวานของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่โห้หลีเฉินนั้นอดทนกับผู้หญิงขนาดนี้

ในใจมีความอิจฉาและริษยาขึ้น มู่หรุงชิ่นค่อยๆ กำหมัด แล้วก็พยายามระงับอารมณ์ตัวเองไว้

เธอเม้มปาก แล้วก็ยิ้มด้วยความอิจฉา

“น่าอิจฉาเย้นหว่านยังเลยนะ ที่มีพี่อยู่ ต่อไปก็คงมีลูกสาวลูกชาย มีความสุขไปตลอดชีวิต”

โห้หลีเฉินเก็บสายตาที่มองไปตรงประตูนั้นกลับมา มองดูท่าทางที่หดหู่ของมู่หรุงชิ่น แววตาหม่นหมอง แล้วก็รู้สึกผิดอยู่ลึกๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาในตอนนั้น มู่หรุงชิ่นก็คงไม่ต้องเจอกับอุบัติเหตุ จนเสียความสามารถในการมีลูกไปหรอก

เขาพูดเสียงแข็งว่า : “เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอหาป่ายฉีเอง ฝีมือทางการแพทย์ของเขานั้นเลื่องลือมาก บางทีอาจจะทำให้เธอมีโอกาสที่จะมีลูกได้นะ”

นี่เป็นสิ่งที่เขาติดหนี้มู่หรุงชิ่น เขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะทำให้เรื่องนี้สำเร็จ

มู่หรุงชิ่นยิ้มด้วยความหมดคำพูด หน้าที่ซีดขาว ตั้งใจยกยิ้มขึ้นเพื่อให้คนดูแล้วยิ่งสงสาร

“ฉันก็ได้ยินมาว่าป่ายฉีนั้นเก่ง แต่เขานั้นหาเบาะแสยากมาก เลยคิดว่าจะมาหาพี่ให้ช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าจะหาเจอหรือไม่ รักษาหายได้หรือไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ฉันทำใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”

มู่หรุงชิ่นยิ่งทำใจได้ ก็ยิ่งทำให้คนรู้สึกผิดขึ้นอีก

โห้หลีเฉินเม้มปาก ในใจรู้สึกสับสน ไม่ได้พูดอะไรต่อ

พอออกจากห้องหนังสือแล้ว เย้นหว่านก็กำลังคิดถึงปัญหาอยู่ เรื่องแต่งงานระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน

ตอนนี้มู่หรุงชิ่นก็กลับมาแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องสละตำแหน่งของว่าที่เจ้าสาว จะอยู่เป็นสิ่งขวางกั้นของทั้งสองคนไม่ได้ แล้วก็จะออดอ้อนในฐานะว่าที่เจ้าสาวกับโห้หลีเฉินไม่ได้อีกแล้ว

อีกอย่างคุณหญิงท่านก็ได้คิดเตรียมฤกษ์ไว้แล้ว ถ้ายิ่งยื้อเรื่องนี้ไปอีก สุดท้ายคงจะทำให้คุณย่าผิดหวังมากกว่าเดิม

เธอต้องคุยเรื่องการยกเลิกงานแต่งกับโห้หลีเฉินแล้ว อีกอย่างคือยิ่งเร็วยิ่งดี

นั่งรอในห้องรับแขกที่น่าเบื่อสักพัก โห้หลีเฉินและมู่หรุงชิ่นก็คุยกันเสร็จแล้ว พวกเขาเดินลงมาจากบันได

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมามองเห็นทั้งสองกำลังเดินลงมา รู้สึกแค่ว่าเป็นคู่สร้างคู่สม ไม่มีอะไรจะเหมาะไปกว่านี้แล้ว

แต่ในใจรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย คงจะเป็นเพราะตัวตนของเธอนั้นน่าอายแหละมั้ง

“คุณย่าคะ รักษาสุขภาพดีๆ นะคะ หนูกลับก่อนนะคะ ไว้ว่างๆ เดี๋ยวหนูมาหาอีกนะคะ”

มู่หรุงชิ่นบอกลาจูเหลียนอีงอย่างมีมารยาท จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าของเย้นหว่าน

ท่าทางดูสนิทมาก “เย้นหว่าน ไว้วันหลังถ้าว่างๆ เราไปเที่ยวด้วยกันนะ”

“ได้ค่ะ”

เย้นหว่านตอบแบบไม่ได้ใส่ใจ เขากับมู่หรุงชิ่นคงไม่ต้องมีอะไรที่ต้องไปเที่ยวด้วยกัน