สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 925

"ถึงป่ายฉีจะเป็นหมอ แต่ฝีมือไม่ได้อ่อนแอไปกว่าฉัน มีเขาเปิดทาง ตราบใดที่เรารอดพ้นจากอันตราย เขาคนเดียวอยู่ท่ามกลางกองทัพเป็นหมื่นพัน ก็มีวิธีรอดได้"

มันเป็นวิธีเดียวที่พวกเขาสามารถรอดออกไปจากที่นี่

กู้จื่อเฟยเห็นเย้นโม่หลินพูดอย่างจริงจังขนาดนี้ ไม่เหมือนการโกหกเธอเลยสักนิด ความรู้สึกผิดที่ตีขึ้นมาที่คอหอยถึงได้สงบลงไปเล็กน้อย

พูดแบบนี้แสดงว่าพวกเขายังมีโอกาสรอดชีวิตอยู่

กู้จื่อเฟยรีบพยักหน้า "ได้ค่ะ ฉันจะร่วมมือกับพวกคุณ"

เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาไม่มีการต่อสู้ขัดขืนอีก

คิ้วที่ขมวดของเย้นโม่หลินคลายลงทีละน้อย

ตราบใดที่กู้จื่อเฟยไม่โวยวายว่าให้ทิ้งตนเองไว้ลำพังอีก หัวใจของเขาก็รู้สึกสงบ

ในขณะเดียวกัน บรรดาบอดี้การ์ดแถวหน้าถูกโจมตีลอยไป บอดี้การ์ดด้านหลังกลับไม่ลังเล ยกกระบองไฟฟ้าและมีดสั้นกวัดแกว่งมาหาทั้งสองคน

ป่ายฉีเข้ารับมือทันที ด้วยพละพลังและฝีมือความสามารถ เป็นผู้นำในการโจมตีจนราบไปอีกหนึ่งรอบ

แม้ว่าป่ายฉีจะเป็นเจ้าสนามคอยตั้งรับ แต่ศัตรูมาทุกทิศทาง เย้นโม่หลินจึงไม่สามารถเบาใจได้

ในขณะที่เขาปกป้องกู้จื่อเฟย มืออีกข้างก็ต่อสู้ไปด้วย

เสียงการต่อสู้ เสียงล้มลงกับพื้น ต่อเนื่องเป็นระลอก ดังเข้าหูไม่มีที่สิ้นสุด

เลือดสดอุ่นๆ นองทั่วพื้นขึ้นทุกที

เย้นหว่านมองดูภาพเหล่านี้จากระยะไกล ดวงตาแดงก่ำและพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ปิดปากแน่นแทบส่งเสียงร้องไห้ออกมา

เธอเฝ้ามองพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง คนสนิท และเพื่อน ประสบกับการโจมตีดังกล่าว ดิ้นรนอยู่บนเส้นขอบระหว่างชีวิตและความตาย

แต่เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ถึงขนาดไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง

ความรู้สึกไร้ความสามารถกว้างใหญ่ไพศาลราวผืนน้ำ ที่รายล้อมเต็มรอบกายเธอ ท่วมตัวเธอ กำลังทำให้เธอจมน้ำตาย

เธอพูดด้วยเสียงสั่นว่า

"ท่านอาวุโสแปดคะ คุณบอกฉันหน่อย พี่ชายฉันจะสามารถฆ่าพวกเขาได้ ใช่ไหมคะ"

ทันทีที่สิ้นเสียง เย้นหว่านที่มองอยู่เห็นแล้วต้องเบิกตากว้างแทบแตก เมื่อมีดสั้นของบอดี้การ์ดคนหนึ่งฟันเข้าที่แผนหลังของเย้นโม่หลินอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเลือดก็กระจายจนพร่าเบลอ

เย้นหว่านสูดอากาศเย็น แทบล้มทั้งยืน "พี่ชาย!"

"คุณเย้นอดทนไว้ครับ"

ท่านอาวุโสแปดรีบจับเย้นหว่านไว้ แล้วปลอบว่า "รออีกหน่อยครับ รออีกสักครู่ก็ได้ คุณโห้ต้องออกมาแน่ คุณต้องอดทนให้ได้จนกว่าจะถึงตอนนั้นนะครับ"

เขาเข้าใจความรู้สึกตอนนี้ของเย้นหว่าน ว่ามันไม่ได้ดีไปกว่าพวกเย้นโม่หลินที่กำลังถูกล้อมฆ่าเลย

เธอยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกทุกข์ทรมานทั้งกายใจ

เย้นหว่านตัวสั่นจนน่ากลัว น้ำตาไหลเป็นสาย อดทนต่อความเจ็บปวดจนหัวใจแทบจะระเบิด

อดทน อดทนไว้

พวกเย้นโม่หลินต้องรอดพ้นออกไปได้ แม้ไม่มีทางหนีออกไปได้โดยเร็ว ก็ต้องยืนหยัดจนกว่าโห้หลีเฉินจะมาถึง

แน่นอน ทั้งหมดต้องรอ

"จุ๊ๆ ความแข็งแกร่งของป่ายฉี ร้ายกาจกว่าที่ผมคิดไว้นะเนี่ย"

ท่านอาวุโสสี่ยืนอยู่ในวงล้อมคุ้มกันของบอดี้การ์ด แสดงความคิดเห็นด้วยสายตาเยือกเย็น

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องครั้งนี้ สองตระกูลห้ำหั่นกัน ที่จริงแล้วจะว่าไปเขารู้สึกชื่นชมและเลื่อมใสเย้นโม่หลินอยู่มาก

นายน้อยของชาติตระกูลใหญ่ ทักษะและความสามารถแข็งแกร่งมาก ตระกูลเย้นในอนาคตมีเขารับช่วงต่อ จะยิ่งไต่ระดับสูงขึ้นไปอีกขั้น

เพียงแต่พรหมลิขิตกำหนดให้ผู้มีพรสวรรค์ต้องตกระกำลำบาก ด้วยเหตุนี้สิ่งนั้นจึงไม่มีทางเป็นไปได้

ท่านอาวุโสห้าพูดด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม "พี่สี่ รอไม่ได้แล้ว ถ้าพวกเขาสู้ต่อไปอีก มีแนวโน้มจะแหวกวงล้อมออกไปได้

ถ้าให้เย้นโม่หลินมีโอกาสหนีไปได้ การพยายามจับเขาอีกครั้ง มันก็ยากแล้ว

อีกอย่าง แม้โห้หลีเฉินจะถูกถ่วงเวลาไว้ แต่มันนานมากแล้ว ถ้าเขาออกมา จะทำอะไรก็ไม่ง่ายอีก"

เรื่องพวกนี้ พวกเขาทำลับหลังโห้หลีเฉินทั้งหมด

แม้ตอนนี้จะรู้วิธีรักษาโรคทางพันธุกรรมของตระกูลหยูแล้ว แต่ต่อไปทุกคนในตระกูลหยูสามารถมีโอกาสเปิดคลังสมบัติได้ ไม่ใช่แค่โห้หลีเฉินเพียงคนเดียวอีกต่อไป