สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 94

บทที่94 เหมือนจะมีจุดประสงค์อย่างอื่น

พอได้ยินคำพูดนี้ มู่หรงชิ่นหน้าซีดทันที มองโห้หลีเฉินอย่างตื่นตระหนก “เฉิน.....”

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่เชื่อคำพูดท่อนสุดท้ายที่ป่ายฉีพูดหรอก หมอในตำนานอย่างเขา ยังไม่ถึงขั้นทำเรื่องที่เสื่อมเสียชื่อของตัวเองออกหรอก

แต่เย้นหว่านจะมีโรคอะไรที่ซ่อนอยู่หรือ?

เขาหันหน้าไป สายตาที่สำรวจหล่นอยู่ที่บนตัวเธอ

“คุณมีที่ไหนไม่สบายบ้างมั้ย?”

เย้นหว่านส่ายหัวด้วยความอึ้ง “ไม่มีค่ะ ปกติฉันแค่ภูมิต้านทานต่ำไปหน่อยเฉยๆค่ะ”

ไม่ถึงกับมีโรคร้ายแรงอะไร หรือว่ามีโรคอะไรซ่อนอยู่หรอกมั้ง

มู่หรงชิ่นตื่นตระหนกและรีบพูดว่า：

“โรคร้ายบางโรค แรกๆตัวเองจะไม่รู้สึกหรอกนะ เช่นโรคมะเร็ง ส่วนใหญ่จะรู้ตัวก็ระยะหลังๆแล้ว เรื่องสุขภาพ กันไว้ดีกว่าแก้นะ”

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว กำลังคิดอย่างจริงจัง เขาไม่ยอมที่จะให้เย้นหว่านมีโรคร้ายแม้แต่น้อย แต่ก็สงสัยป่ายฉีจะมีจุดประสงค์อื่นกับเย้นหว่าน เขาไม่อยากให้ป่ายฉีเข้าใกล้เธอ

เห็นโห้หลีเฉินกำลังคิดพิจารณาอยู่ แค่ตรวจสุขภาพทั่วร่างกายเอง ยังจริงจังยิ่งกว่าที่เธอต้องมาให้หมอรักษาอีก ในใจของมู่หรงชิ่นริษยาจนแทบจะบ้าคลั่งอยู่แล้ว

แต่ภายนอก เธอกลับมองเย้นหว่านด้วยหน้าตาที่น่าสงสาร ในแววตาเต็มไปด้วยการอ้อนวอน

เย้นหว่านกลืนน้ำลาย ทำไมตอนนี้กลายเป็นเหมือนกับว่าสิทธิ์์ในการตัดสินมาตกอยู่ที่ตัวเธอซะงั้นล่ะ? เธอเป็นแค่คนที่ไม่สำคัญที่มาเป็นเพื่อนแค่นั้นเอง

คิดๆแล้ว เธอกลับรู้สึกว่าลองตรวจสุขภาพดูก็ไม่มีข้อเสียอะไร “คุณโห้คะ ถ้างั้นฉันลองไปตรวจสุขภาพดูก็ดีเหมือนกันค่ะ”

แถมยังไม่ต้องเสียตังค์ไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกต่างหาก

โห้หลีเฉินไม่ได้ตอบตกลงทันที แต่หันไปมองที่ป่ายฉี สายตาเต็มไปด้วยการข่มขู่

“ตอนที่ตรวจสุขภาพผมจะอยู่ด้วยตลอดเวลา ถ้าหากคุณกล้าเล่นตุกติกล่ะก็ ผมจะทำให้คุณเสียใจที่ทำอย่างนี้แต่แรก”

แววตามีความสุขแว๊บผ่านไป ป่ายฉีพูดด้วยรอยยิ้ม:“คุณวางใจเถอะ ผมไม่คิดอะไรไม่ดีกับเธอหรอกน่ะ”

จากนั้น ป่ายฉีได้มองเย้นหว่านด้วยสายตาลึกซึ้งทีนึง ถึงหันหลังเดินเข้าไปทางบ้าน

เสียงเขาดังออกมาจากข้างใน “ทุกคนเข้ามาเถอะ”

ใจที่กังวลของมู่หรงชิ่น ถึงได้วางใจลงเสียที

สามารถให้ป่ายฉีช่วยรักษาให้ล่ะก็ เรื่องที่เธอขอต้องสำเร็จแน่นอน

เย้นหว่านก็จะเดินเข้าด้วย แต่ทันใดนั้นโห้หลีเฉินได้จูงมือเธอไว้อย่างกระทันหัน น้ำเสียงจริงจังมาก

“อยู่ที่นี่ คุณต้องอยู่กับผมตลอดเวลารู้มั้ย?”

เย้นหว่านอึ้งไปครู่นึง เธอมองมู่หรงชิ่นที่อยู่ข้างหน้าเว้ยความอึดอัด และรู้สึกกินปูนร้อนท้อง

อยู่ต่อหน้าคนรักตัวจริง เธอนัวเนียกับโห้หลีเฉินแบบนี้ มันไม่ค่อยดีมั้ง

“ฉัน ฉันรู้แล้วค่ะ”

ระหว่างพูด เย้นหว่านใช้แรงดึงมือตัวเองออกจากมือของโห้หลีเฉิน

โห้หลีเฉินไม่พอใจ กำลังจะจูงมือเธออีกครั้ง แต่เย้นหว่านกลับเข้ามาใกล้ๆตัวเขา ยืนชิดไหล่กัน

“ฉันรับประกันว่าฉันจะอยู่ข้างกายคุณตลอดเวลาค่ะ”

มองดูหน้าตาที่เป็นฝ่ายเข้าใกล้เองของเธอแล้ว โห้หลีเฉินเม้มปากและมีรอยยิ้มขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

นายอำเภออยู่ข้างๆ มองดูพวกเขาเดินเข้าบ้านของป่ายฉีอย่างซึ่งๆหน้า ช็อกจนลูกตาจะหล่นลงที่พื้นอยู่แล้ว

หลายปีมานี้ เขาเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกที่มีคนเข้าบ้านของป่ายฉีสำเร็จ

เขานับถือจากใจจริง คุณโห้สมกับเป็นคุณโห้จริงๆ

ข้างในบ้านของป่ายฉีไม่ต่างกับบ้านของชาวนาธรรมดาๆ เครื่องใช้ในบ้านที่เรียบง่าย ชิวๆแต่ก็มีชีวิตความเป็นอยู่แบบนึง

ถ้าไม่รู้ความสามารถของเขา แล้วเดินเข้ามาเฉยๆอย่างนี้ คงคิดจริงๆว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง

เย้นหว่านมองดูรอบๆด้วยความสงสัย แล้วได้กระซิบข้างหูโห้หลีเฉิน：

“ดูแล้วข้างในบ้านเขาไม่เห็นมีอุปกรณ์ทางการแพทย์เลยค่ะ ให้พวกเราเข้ามาทำไม?”

สำหรับวิธีพูดกระซิบข้างหูของเธอ โห้หลีเฉินยกมุมปากและรู้สึกพอใจมากๆ