สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 948

ประชุมไปประชุมมา ก็ใช้เวลาไปสองชั่วโมงกว่าๆแล้ว

แม้ว่าโห้หลีเฉินจะจัดเตรียมลูกน้องให้เฝ้ารอบๆบริเวณบ้าน เพื่อปกป้องเย้นหว่านไว้อย่างแน่นหนา แต่สถานการณ์ยุ่งเหยิงในตอนนี้ มรสุมซัดสาด อันตรายกระจายตัวอยู่ทั่วทุกมุม ห่างกันแค่แป๊บเดียวเขาก็เป็นห่วงเย้นหว่านแล้ว

โห้หลีเฉินเดินเร็วมาก ไม่นานก็เดินเข้ามาในบ้านอย่างรีบเร่ง

เมื่อเดินผ่านประตู เขาก็เอ่ยถามสาวใช้ว่า

"เย้นหว่านอยู่ไหน?"

"คุณหนูเย้นอยู่ตรงนั้นค่ะ"

เสียงของสาวใช้แผ่วเบา เธอชี้ไปยังตำแหน่งโซฟา

โห้หลีเฉินมองตาม ก็พบว่าตัวเล็กๆของเย้นหว่านกำลังนอนขดอยู่บนโซฟา ใบหน้ารูปไข่หันมาทางประตู เหมือนรออยู่อย่างนั้นมาตลอด

แต่อาจเป็นเพราะรอนานเกินไป ทั้งยังน่าเบื่อ เธอจึงหลับไปทั้งอย่างนั้น

ขนตาหนาๆที่ประดับอยู่บนดวงตา ยิ่งทำให้เธอดูน่ารักเป็นพิเศษ

เพียงแต่คิ้วเรียวสวยของเธอ กลับขมวดมุ่นอย่างไม่สงบ

โห้หลีเฉินเจ็บแปล็บในใจขึ้นมาทันที สถานการณ์ในตอนนี้ ทำให้ในแต่ละวันเย้นหว่านต้องพลอยกังวลไปด้วย

ต้องติดอยู่ในถ้ำเสือ อีกอย่างหยูฉู่สองก็ตั้งใจตัดสัญญาณให้ขาดจากโลกภายนอก หลายวันมานี้โทรศัพท์ของเย้นหว่านจึงไม่มีสัญญาณ ใครก็ไม่สามารถติดต่อได้

แต่ว่า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้สถานการณ์เป็นอย่างนี้นานหรอก

โห้หลีเฉินก้าวเดินเบาๆ มาหยุดอยู่ข้างโซฟา ลูบผมของเย้นหว่านด้วยการกระทำแสนอ่อนโยน พร้อมกับก้มตัวลงไปจรดปากลงบนหน้าผากของเธอ

"ไม่ต้องห่วงนะ อีกไม่นานมันจะดีขึ้นแน่ๆ"

เขาจะให้ชีวิตที่สงบสุขแก่เธอ

จากนั้น โห้หลีเฉินก็อุ้มเย้นหว่านขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน

เขาวางเย้นหว่านลงบนเตียงช้าๆ ปรับอุณหภูมิในห้องให้พอดี พร้อมกับห่มผ้าให้เธอ จากนั้นถึงได้หันหลังเตรียมเดินออกไป

ในตอนนี้เอง มือเล็กๆก็จับมือใหญ่ของเขาเอาไว้

"อย่าไป.........."

เย้นหว่านงึมงำเสียงเบา

โห้หลีเฉินก้มหน้ามอง ก็พบว่าเย้นหว่านยังคงหลับสนิท แต่กลับดูกระวนกระวาย ซ้ำยังจับมือของเขาเอาไว้แน่น

ฝันร้ายงั้นเหรอ?

โห้หลีเฉินรีบนั่งลงบนเตียงทันที พลิกมือกอบกุมมือเล็กๆของเธอเอาไว้ เอ่ยปลอบเสียงแผ่วเบาว่า

"ผมอยู่นี่ ไม่ไปไหนแล้ว"

เสียงนั้นราวกับมีเวทมนตร์ ทำให้เย้นหว่านค่อยๆสงบลงในที่สุด

ผ่านไปสักพัก เธอถึงได้หลับไปอย่างสนิท

คราวนี้โห้หลีเฉินไม่ได้ออกไปไหน เขานั่งอยู่ข้างเตียง กอบกุมมือเล็กของเธอเอาไว้แน่น เฝ้ามองใบหน้ายามหลับของเธอ

ตั้งแต่ที่เย้นโม่หลินถูกตามฆ่า แม้ว่าภายนอกเย้นหว่านจะไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา แต่โห้หลีเฉินกลับรู้ดี ว่าในทุกๆวันเธอกังวลอยู่ตลอด

ตกกลางคืนอยากนอนก็นอนไม่ค่อยหลับ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนอนหลับสนิทในรอบสองสามวันมานี้ กระนั้นเขาก็ยังต้องอยู่เฝ้า เพื่อให้เธอหลับได้อย่างเต็มอิ่ม

พลบค่ำ

ขนตาของเย้นหว่านไหวระริก จากนั้นก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

สิ่งแรกที่สายตาพร่าเบลอของเธอเห็นก็คือชายหนุ่มที่ใช้มือค้ำคางหลับตาอยู่ข้างๆ

บนใบหน้าดูดีนั้น มองเพลินเป็นไหนๆ

เป็นคนที่เธอรักมาก และเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ

เย้นหว่านมองเขาจนพอใจ จากนั้นถึงได้มองท้องฟ้าและสภาพแวดล้อมรอบๆ

ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว และตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน

นี่เธอหลับไปเกือบทั้งวันเลยเหรอ?

เธอนวดขมับ ว่าแล้วทำไมรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย

"ตื่นแล้วเหรอ?"

เธอขยับตัวเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้โห้หลีเฉินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

โห้หลีเฉินมองมาที่เธอ สายตาอบอุ่นราวกับโอบกอดเธอเอาไว้ทั้งตัว

เย้นหว่านพยักหน้า เมื่อเห็นฝ่ามือแดงๆของโห้หลีเฉิน ก็ดึงเข้ามาลูบอย่างรู้สึกสงสาร

"คุณนั่งอยู่อย่างนี้นานเท่าไหร่แล้ว? ทำไมไม่นอนบนเตียงดีๆ"