สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 951

ทั่วทั้งร่างเย้นโม่หลินแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ท่อนหนึ่ง ลมหายใจร้อนผ่าว ไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยท่ามกลางความมืด

แต่กู้จื่อเฟยยังคงไม่พอใจ พึมพำว่า

"พี่เย้น นอนแบบนี้ไม่สบาย พี่ยกแขนขึ้นมาวางตรงคอของฉัน เป็นหมอนให้ฉันหน่อย"

เย้นโม่หลิน "......"

เขายกแขนที่แข็งทื่อขึ้นมา ศีรษะเล็กๆวางลงบนนั้นทันที

ส่วนร่างกายของเธอก็โน้มตามมาด้านหน้า ส่วนที่อ่อนนุ่มล้วนแนบชิดอยู่ที่ข้างกายเขา

เขารู้สึกถึงส่วนโค้งเว้านุ่มนิ่มบนร่างกายเธอได้อย่างชัดเจน ความอุ่นร้อนนั้นก็ส่งผ่านเสื้อผ้ามาบนผิวหนังของเขา

เห็นได้อย่างชัดว่าเป็นความอุ่น แต่กลับเหมือนกับเปลวไฟที่ร้อนลวกเขาอย่างไรอย่างนั้น

เย้นโม่หลินรู้สึกได้อย่างลึกซึ้งว่า ลมหายใจของเขาใกล้จะร้อนเป็นไฟแล้ว ความสามารถในการควบคุมตนเองที่ตนเองภาคภูมิใจก็ใกล้จะปริแตกออกมาได้ในทุกนาที ทำให้ตัวเองกลายร่างเป็นอสูรร้าย ทำเรื่องราวหุนหันพลันแล่นบางอย่าง

กู้จื่อเฟยกลับไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังจุดประกายไฟ นิ้วก้อยที่แตะอยู่เหนือแผงอกเย้นโม่หลินวาดเป็นวงกลมเบาๆ

เธอเอ่ยเสียงเบา "พี่เย้น ได้อยู่กับพี่แบบนี้โดยมีทิวทัศน์ที่สวยงามอยู่เบื้องหน้านั้น ทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่จนอยากจะกินพี่ขึ้นมา ทำอย่างไรดีคะ"

เย้นโม่หลินราวกับถูกไฟดูด ร่างกายที่แข็งทื่อนั้นสั่นเล็กน้อย

เขาต่างหากที่จะควบคุมไม่อยู่แล้ว

เขากำหมัดแน่น เสียงทุ้มต่ำเป็นอย่างมาก เอ่ยคำสองคำออกมาจากริมฝีปากด้วยความยากลำบาก

"สงบจิตสงบใจ"

ท่ามกลางความมืด นัยน์ตากู้จื่อเฟยกลอกไปมา มุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มนั้นคล้ายกับจิ้งจอก

ถึงตอนนี้แล้ว เขากลับยังสามารถพูดว่าให้สงบจิตสงบใจออกมาได้อีก?

เหตุใดการกระทำที่คร่ำครึของพี่เย้นของเธอถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ?

เธอเอ่ยเสียงเบาว่า "ฉันสงบใจไม่ไหวแล้ว"

เย้นโม่หลิน "......"

เขารู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่มในอ้อมแขน คำพูดดึงดูดใจข้างหู อสูรร้ายในร่างกายของเขาก็เกือบจะคำรามและพุ่งหลุดออกมาจากกรงขังแห่งการควบคุมตัวเองแล้ว

เขาสูดลมหายใจลึกครั้งแล้วครั้งเล่า

"สงบจิตสงบใจอีกครั้ง"

เมื่อได้ยินเสียงสูดลมหายใจหนักหน่วงข้างหู กู้จื่อเฟยก็ยิ้มและจนปัญญา

ดูท่าคืนวันนี้ก็คงจะไม่สำเร็จ ไม่อาจทำลายแนวป้องกันของพี่เย้นได้

เพียงแต่ว่า ก็มีความก้าวหน้า พยายามจนได้รางวัลเป็นการนอนด้วยกันทุกวันจนถึงเช้ามา ทำให้ในใจของเย้นโม่หลินยอมรับการนอนร่วมเตียงเคียงหมอนของพวกเขาได้แล้ว

ได้นอนด้วยกันแล้ว ระยะห่างที่จะได้กลืนกินเขาเข้าปาก ยังจะไกลอีกหรือ?

กู้จื่อเฟยยิ้มเริงร่า ราวกับจิ้งจอกที่เห็นเนื้อติดมันชิ้นโต

......

สถานที่พักเจ้าหน้าที่ของเย้นโม่หลินอยู่ห่างจากเย้นหว่านอยู่มาก มีความแตกต่างทางด้านระยะเวลาไม่น้อย

อย่างน้อยทางฝั่งที่เย้นโม่หลินอยู่ก็เป็นเวลาเข้านอนแล้ว

ทางด้านเย้นหว่าน ฟ้าเพิ่งจะมืด และกำลังกินอาหารมื้อเย็น

เธอกดวางการโทรศัพท์แบบวิดีโอคอลแล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า เธอยังอยู่บนโต๊ะกินข้าว คนที่เหลืออีกสามคนล้วนมองมาที่เธอ

คิดถึงเนื้อหาทะลึ่งตึงตังในระหว่างที่วิดีโอคอลเมื่อสักครู่นี้แล้ว เย้นหว่านก็หน้าแดงระเรื่อเขินอายขึ้นมาทันที จึงรีบวางโทรศัพท์มือถือลง

เอ่ยอย่างกระอักกระอ่วนว่า "ฮ่าๆ พี่ชายฉันปลอดภัยดี ฉันก็วางใจเช่นกัน พวกคุณรีบกินข้าวเถอะค่ะ กินข้าว กินกันต่อเลย"

จู่ๆโห้หลีเฉินก็เขยิบเข้ามาใกล้เธอ ร่างกายสูงใหญ่แทบจะโอบเธอเอาไว้ในอ้อมกอด

ริมฝีปากบางของเขาอยู่ข้างใบหูเธอ พ่นลมหายใจร้อนเบาๆ

"ก่อนนอนออกกำลังกายให้มากหน่อย ร่างกายจะได้แข็งแรง?"

เขาเพิ่มคำว่าก่อนนอนสองคำนี้เป็นพิเศษ ความหมายนั้นตรงไปตรงมาจนทำให้คนคิดจะแกล้งโง่ก็ไม่สามารถทำได้

เย้นหว่านเขินอายเสียจนเกือบจะจับตะเกียบไม่อยู่ แก้มแดงระเรื่อจนสามารถเห็นได้ชัด

เธอรีบผลักโห้หลีเฉินออก เอ่ยด้วยความเขินอายปนโกรธ

"ฉันพูดถึงพี่ชายของฉันต่างหากค่ะ"

รอยยิ้มที่มุมปากโห้หลีเฉินชัดเจนกว่าเดิม แววตาสงบนิ่งสีนิลราวกับอาบย้อมไปด้วยความร้อนแรง

สายตาแบบนั้น เจือไปด้วยความรู้สึกอันตรายจากการถูกรุกรานที่เย้นหว่านคุ้นเคยเป็นอย่างมาก