สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 953

โห้หลีเฉินก้าวขึ้นไปข้างหน้า ฝ่ามือใหญ่วางลงบนศีรษะเย้นหว่าน ลูบไปมาแผ่วเบา

อุณหภูมิปกติ

สีหน้าแดงเปล่งปลั่ง

ลมหายใจปกติ

ทั้งหมดดูแล้วปกติเป็นอย่างมาก

"อืม? คุณกลับมาแล้วหรือคะ"

เย้นหว่านลืมตาเล็กน้อย มองโห้หลีเฉินตาปรือ

ใบหน้ารูปไข่ของเธอยิ่งคล้ายกับเจ้าแมวตัวน้อยมากขึ้น เมื่อถูไปมากับฝ่ามือโห้หลีเฉินตามจิตใต้สำนึก

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยความเป็นห่วง "ทำไมคุณถึงได้นอนอีกแล้วล่ะ"

"มีตรงไหนที่ไม่สบายหรือไม่"

"ลุกขึ้นมาแล้วให้คุณหมอตรวจดูสักหน่อย ดีไหม?"

เย้นหว่านกะพริบตา ดึงแขนโห้หลีเฉินมากอดเอาไว้ในอ้อมแขน

เธอพลิกตัวอย่างรู้สึกสบาย เอ่ยยิ้มๆว่า

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้มีตรงไหนที่รู้สึกว่าไม่สบาย ตอนนี้สภาพร่างกายของฉันดีมากเลย ตอนช่วงเช้ายังไม่ตื่นดี ตอนนี้นอนชดเชยเรียบร้อยแล้ว"

เอ่ยแล้ว เย้นหว่านก็โบกหนังสือที่อยู่บนอกไปมา "เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ของคุณลึกซึ้งซับซ้อนเกินไป กล่อมให้หลับได้ดียิ่งกว่าเมื่อเทียบกับเพลงกล่อมเด็ก ฉันเพิ่งจะอ่านไปได้ไม่กี่หน้าก็ทนไม่ไหวแล้ว"

โห้หลีเฉินมองหนังสือเล่มนั้น เขาเคยอ่านมาก่อน ข้างในทั้งหมดล้วนเป็นความรู้เฉพาะทาง ภายนอกดูแล้วไม่ต่างอะไรกับการอ่านหนังสือที่เข้าใจยากเล่มหนึ่ง

มีแต่ยิ่งอ่านยิ่งมึนงง ยิ่งอ่านยิ่งง่วงนอน

ดังนั้นเธออ่านแล้วจึงได้เผลอหลับไปอีก

เหตุผลนี้ก็สามารถอธิบายได้ แต่โห้หลีเฉินก็ยังรู้สึกจิตใจไม่สงบอยู่ดี

"ไม่มีตรงไหนที่รู้สึกว่าไม่สบายจริงๆหรือ ให้คุณหมอมาตรวจร่างกายคุณสักหน่อยก็ดี"

เย้นหว่านส่ายหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว "ไม่เอาค่ะ ฉันสบายดีมากจริงๆนะคะ ฉันก็ไม่อยากให้คุณหมอที่ไม่รู้จักมาตรวจอาการฉันด้วย"

ป่ายฉีหนีไปกับพวกเย้นโม่หลินแล้ว หมอเทวดาที่คุ้นเคยกันคนนี้ไม่ได้อยู่ข้างกายในตอนนี้

ตอนนี้สถานการณ์ของโห้หลีเฉินนั้นค่อนข้างบอบบาง หาคุณหมอคนหนึ่งมาก็แยกออกได้ไม่ชัดเจนว่าเป็นคนของใครกันแน่ ล้วนอยู่ในอันตรายที่ไม่แน่นอน

เธอก็ไม่ได้ไม่สบาย ยิ่งไม่อยากเสี่ยงอันตรายในเรื่องนี้

โห้หลีเฉินเห็นท่าทางของเย้นหว่านที่กล่าวออกมาด้วยความจริงใจและเปี่ยมล้นไปด้วยพลังชีวิตแล้วก็ไม่เหมือนว่าจะเจ็บป่วยจริงๆ

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยเสียงขรึมว่า

"ไม่เรียกคุณหมอมาชั่วคราว แต่ถ้าคุณรู้สึกว่าไม่สบายแม้แต่เล็กน้อย ต้องรีบบอกผมทันที รู้ไหม"

"อืมๆ รู้สึกค่ะ คุณหัวหน้าพ่อบ้าน"

เย้นหว่านยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอโห้หลีเฉิน ถามราวกับออดอ้อนว่า

"พวกเธอล้วนพูดว่าช่วงบ่ายคุณถึงจะกลับมา ทำไมตอนนี้ถึงได้กลับมาแล้วล่ะคะ"

ยังจะเป็นเพราะอะไรได้อีก ก็เป็นเพราะเธอ เขาถึงได้โยนเรื่องเร่งรีบในมือทิ้งไป เพราะเป็นกังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับเธอ

โห้หลีเฉินยิ้ม "จัดการไปพอสมควรแล้ว จึงสามารถกลับมากินข้าวกลางวันเป็นเพื่อนคุณได้"

"จริงหรือคะ ดีจังเลย"

เย้นหว่านมองไปข้างนอกด้วยความยินดีในทันที เธอไม่ต้องกินอาหารกลางวันอย่างโดดเดี่ยวและเงียบเหงาอีกแล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ จูบแก้มโห้หลีเฉินไปครั้งหนึ่ง

โห้หลีเฉินจ้องมองเธอ นัยน์ตาเข้มข้นในทันที

น้ำเสียงเขาทุ้มต่ำเป็นอย่างมาก "จะจูบ ก็ต้องจริงจังสักหน่อย"

"อ๊ะ?"

การจูบจะให้จริงใจอย่างไร?

เย้นหว่านสงสัย ยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยา ริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินก็ทาบทับลงบนริมฝีปากเธอเสียแล้ว

จูบอันดุเดือด ราวกับถูกกลุ่มโจรกวาดปล้นมืดฟ้ามัวดินไปในพริบตาเดียว

ร้อนแรงราวกับจะลวกคน

สมองของเย้นหว่านสับสน ว่างเปล่า ร่างกายอ่อนยวบในทันที

จนกระทั่งโห้หลีเฉินกลืนกินเธอจนอิ่มหนำสำราญแล้ว ริมฝีปากของเย้นหว่านก็บวมแดง นั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารด้วยท่าทางน่าสงสาร

เธอปิดปาก ขึงตาใส่โห้หลีเฉินด้วยความคับแค้นใจอย่างไม่กล้าพบหน้าใคร

เป็นหมาป่าตัวหนึ่งจริงๆด้วย

หมาป่าหิวโซที่กินไม่เคยอิ่มมาแปดชั่วโคตร

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่าน จู่ๆก็เขยิบเข้ามาใกล้เธอ เอ่ยเสียงเบาหยอกเย้าข้างใบหูเธอว่า

"ที่คุณมองผมแบบนี้คือคิดจะคืนหนี้ที่ติดค้างไว้เมื่อคืนให้ผมตอนนี้ใช่ไหม"

หนี้ที่ติดค้างเอาไว้เมื่อคืน......