เมื่อมีลูกแล้ว โห้หลีเฉินก็ไม่ได้มีอายุขัยจำกัดเพียงแค่สามปีอีกแล้ว
ดูจากอาการของเขาในตอนนี้แล้ว ร่างกายของเขาก็มีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น มีแต่จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ในภายหลังหยูฉู่สองคิดอยากจะทำลายเขาก็ยากแล้ว
แม้ว่าถึงตอนนั้นเขาจะได้ยาแก้พิษจากตระกูลเย้นมา ทำให้สามารถควบคุมหลานชายที่มีสิทธิ์เป็นผู้สืบทอดต่อได้ แต่ตอนนี้ก็อาจจะไร้ซึ่งหนทางในการดึงโห้หลีเฉินลงจากตำแหน่ง
แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำตระกูล
หยูฉู่สองรู้สึกได้ว่าอำนาจของตัวเองกำลังถูกท้าทายครั้งยิ่งใหญ่
เด็กคนนี้ ไม่ควรปรากฏตัวขึ้นในตอนนี้
เขา ไม่ควรมีชีวิตอยู่
ทั่วทั้งร่างหยูฉู่สองแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือก แววตาเต็มไปด้วยพายุอันบ้าคลั่งที่โหมกระหน่ำ และค่อยๆตัดสินใจอย่างไร้ความปรานี
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายภายใน เอ่ยเสียงเย็นชา
"พ่อบ้าน ทำให้เย้นหว่านแท้งลูกโดยไม่ต้องสนใจว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนมากเท่าใด"
เมื่อสูญเสียเด็กคนนี้ไป เย้นหว่านยังสามารถตั้งครรภ์ได้อีก เพียงแต่ตั้งครรภ์ในตอนที่เหมาะสมก็พอ
ตระกูลหยูก็จะอยู่ในความควบคุมของเขาตลอดไป
"เดี๋ยวก่อน"
เสียงแหบต่ำของชายชราดังขึ้นบริเวณชั้นหนังสือหลังห้องในห้องหนังสือกะทันหัน
หยูฉู่สองมองไปยังทิศทางของห้องหนังสือด้วยสายตาเย็นชา เสียงเย็นเยียบ "คุณคิดจะพูดอะไร"
"ไม่ต้องฆ่าเด็กคนนี้"
เสียงของชายแก่โหดเหี้ยมเต็มไปด้วยแผนการราวกับงูพิษ "หลังจากเด็กคนนี้เกิดมาแล้ว จะต้องมีสายเลือดที่ใช้เปิดคลังสมบัติร้อยเปอร์เซ็นต์ ได้ตัวเขามา ก็ควบคุมได้ง่ายกว่าคนอื่น ทั้งยังถูกหลักทำนองคลองธรรมด้วย"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยูฉู่สองก็ลุกขึ้นยืน มองไปทางคนที่อยู่บริเวณชั้นวางหนังสือด้านหลังด้วยสายตาตกตะลึงพรึงเพริด
เอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า "คุณแน่ใจหรือว่าเด็กคนนี้จะสามารถเปิดคลังสมบัติได้ร้อยเปอร์เซ็นต์?"
"แน่นอนว่าผมแน่ใจ"
หยูฉู่สองแย้มรอยยิ้มพึงพอใจ โทสะและความกดดันเมื่อครู่นี้ได้เลือนหายไปหมด
"สวรรค์ให้ความช่วยเหลือผมจริงๆ"
"ขอเพียงแค่เด็กคนนั้นอยู่ในมือผม โห้หลีเฉินก็ไม่มีคุณค่าที่จะใช้ประโยชน์อะไรอีกแล้ว"
"ผมก็ไม่ต้องอดทนต่อการท้าทายอำนาจของผมจากเขาอีก ฮ่าๆๆ"
......
หมอหญิงที่มีความชำนาญจากแผนกสูตินารีเวชเป็นหญิงสาววัยกลางคน มองดูแล้วรู้เรื่องทุกอย่างชัดเจน มีความช่ำชองในเรื่องฝีมือการรักษาเป็นอย่างมาก
เธออธิบายเรื่องที่จำเป็นต้องระวังให้กับเย้นหว่านฟังเยอะแยะมากมาย เพื่อให้เย้นหว่านบำรุงครรภ์ให้ดี
เย้นหว่านก็ได้รู้ว่า เธอรู้สภาพครรภ์นี้แล้ว
เป็นเพราะความไม่สบายใจที่สะสมอยู่ในจิตใจ ไร้ซึ่งทางระบายออก วิตกกังวล และก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้บำรุงให้ดี ครรภ์ก็ยังไม่แข็งแรงเท่าไร ต่อไปบำรุงรักษาให้ดีก็พอ
ในเวลาเดียวกัน วันแต่งงานก็ใกล้เข้ามาแล้ว ท่านอาวุโสแปดก็จัดการเรื่องที่เคยทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ หยิบเอกสารต่างๆและคัดเลือกแต่ละแบบ มาให้เย้นหว่านได้เลือก
เพียงแต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันในครั้งนี้ก็คือ เวลาส่วนใหญ่โห้หลีเฉินล้วนอยู่เป็นเพื่อนข้างกายเย้นหว่าน คัดเลือกไปพร้อมกับเธอ เพื่อเตรียมเรื่องงานแต่งงาน
เมื่อได้ปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องงานแต่งงานอย่างละเอียดกับเขา รายละเอียดเล็กน้อยที่น่าเบื่อพวกนั้นก็ทำให้เย้นหว่านรู้สึกได้ถึงความยินดีและความสุขของการแต่งงาน
ทำให้เธอรู้สึกได้อย่างแท้จริงว่า เธอจะแต่งให้เขาจริงๆแล้ว
เพียงแต่มีสิ่งที่ไม่สมบูรณ์แบบเล็กน้อยก็คือ ผู้เข้าร่วมงาน ไม่มีคุณพ่อคุณแม่และพี่ชายของเธอ
กระทั่งเพื่อนสนิทและเพื่อนๆก็ล้วนไม่สามารถมาเข้าร่วมงานด้วยได้
สองวันมานี้ ขอเพียงแค่มีเวลา เย้นหว่านก็จะโทรศัพท์หาพวกเย้นโม่หลิน คิดจะติดต่อกับพวกเขา
ดูว่าอาการบาดเจ็บของคุณพ่อเป็นอย่างไรบ้าง และก็จะได้บอกข่าวคราวที่เธอตั้งครรภ์กับพวกเขาด้วย
รวมไปถึงวันแต่งงานที่ได้กำหนดเอาไว้ด้วย
เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เย้นหว่านเป็นทุกข์ก็คือ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด ในบางครั้งถึงโทรศัพท์หาพวกเขาไม่ติด และวิดีโอคอลไม่ติดเช่นกัน
บางครั้งโทรติดแล้ว กลับต้องรอจนเสียงริงโทนดังจนจบ แต่ไม่มีใครรับสาย
ถ้าหากไม่ใช่ว่าโห้หลีเฉินบอกกับเธอด้วยความจริงใจและน่าเชื่อถือว่า พวกเย้นโม่หลินกลับถึงตระกูลเย้นได้อย่างปลอดภัย เย้นเจิ้นจื๋อก็ถูกช่วยเอาไว้ได้แล้ว เธอก็คงอดไม่ได้ที่จะคิดฟุ้งซ่านไปแล้ว
วันนี้ เย้นหว่านโทรศัพท์หาที่บ้านอีกครั้ง
ตั้งแต่เย้นโม่หลินไปจนถึงเย้นเจิ้นจื๋อ กงจืออวี ป่ายฉี ล้วนไม่มีคนรับสาย
เธอโทรจนแทบจะชินชากับความผิดหวัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...