สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 976

"เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ! ฉันก็ไม่ได้อยากมีหลานชายคนนี้สักเท่าไรหรอก!"

เย้นซิวหย่าด่าด้วยความโกรธ ดวงตาของเธอเป็นสีแดงก่ำ

เธอเป็นถึงคุณหนูในตระกูลเย้น แต่เล็กจนโตถูกเลี้ยงมาแบบประคบประหงม ไม่เคยมีใครพูดไม่ดีกับเธอแม้แต่คำเดียว

แต่ว่าตอนนี้เหมือนจะดี กลับถูกหลายชายตัวเองลงโทษขั้นเด็ดขาด ใช้กฎตระกูลจัดการหล่อน

เกือบเอาชีวิตไม่รอด แถมยังต้องอับอายขายหน้าอีก

สายตาของเจียงเป้ยนีกำลังครุ่นคิด สีหน้าของเธอเป็นทุกข์หนัก

"เมื่อก่อนพี่เย้นไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ดีกับพวกเรามาก เคารพผู้ใหญ่ พอตั้งแต่กู้จื่อเฟยเข้ามาอยู่ในตระกูลเย้นเท่านั้นแหละ เขาก็เปลี่ยนไป......"

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า "ไม่รู้กู้จื่อเฟยให้เขากินอะไรเข้า หรือว่าหลอกอะไรพี่เย้นหรือเปล่านะ"

เย้นซิวหย่านัยน์ตาเย็นชา กำหมัดไว้แน่น

กัดฟันพูดช้าๆออกมาทีละคำ "กู้จื่อเฟย!"

"ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!"

เจียงเป้ยนีส่งสายตายิ้มแสดงชัยชนะ

......

กู้จื่อเฟยไม่รู้ว่านอนหลับไปนานแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้น ฟ้าก็มืดลงแล้ว

สายตาของเธอพร่ามัว แต่พอจะเห็นแสงสลัวๆอยู่ไม่ไกล

เวลากลางคืนมันมืดมาก มองอะไรก็ไม่ชัดเลย

นั่นคือแสงของหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เวลานี้ เย้นโม่หลินกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ใช้นิ้วสัมผัสมันเบาๆ

ที่น่าแปลกคือ เขาวางนิ้วลงบนมัน แต่กลับไม่มีเสียงดังออกมาแม้แต่นิดเดียว

ภาพที่เห็นทั้งหมด ราวกับภาพเคลื่อนไหวที่สวยงามและเงียบสงบภาพหนึ่ง

ภายใต้แสงสลัว ใบหน้าของเขาดูมีมิติมากขึ้น มีความสวยงามอย่างน่าทึ่ง

แต่กู้จื่อเฟยก็สังเกตเห็นว่า ใต้ตาของเขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะเงาหรือรอยคล้ำใต้ตาจริงๆ

ขณะที่กำลังมองอยู่นั้น ก็เป็นเวลาตีสามแล้ว

เขายังคงทำงานอยู่อีกหรือ?

หรือว่าเพื่อคอยเฝ้าเธอ จึงย้ายโต๊ะทำงานมาทำในห้องของเธอด้วย

กู้จื่อเฟยรู้สึกตื้นตันใจจนพูดไม่ออกทันที แถมยังรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งใจด้วย

เธอเปิดปากเรียกเขาเบาๆ "พี่เย้นคะ....."

เย้นโม่หลินหยุดพิมพ์ที่แป้นพิมพ์กะทันหัน เหลือบตาขึ้นมองมาทางกู้จื่อเฟย

"คุณตื่นแล้วหรือครับ?"

ขณะเดียวกัน เขาก็ลุกขึ้น ก้าวอาดๆเดินไปที่ข้างเตียง

โค้งตัวลงมองดูเธอ "เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?"

กู้จื่อเฟยส่ายหน้า ก็แค่อยากจะลุกขึ้นมานั่ง เธอทำท่าจะขยับ ฝ่ามืออันใหญ่ของเขาก็วางลงที่หลังของเธอประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่ง

เขานั่งลงที่ข้างเตียง อยู่ใกล้เธอมาก แต่ก็ทิ้งระยะห่างไว้อย่างสุภาพบุรุษ

กู้จื่อเฟยรู้สึกว่ากลิ่นกายของเขาช่างหอมละมุน ร่างของเธออ่อนระทวยลงทันที เธอเซลงไปในอ้อมแขนของเย้นโม่หลินราวกับไร้กระดูก

แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มว่า

"ฉันสบายดีค่ะ เพียงแต่รู้สึกอ่อนเพลียนิดหน่อย ไม่ค่อยมีแรง อยากหาที่พิงสักหน่อย"

เย้นโม่หลินแข็งทื่อไปทั้งตัว

ก้มลงมองศีรษะเล็กๆบนหน้าอกของเขา ในใจรู้สึกกระสับกระส่ายอย่างควบคุมไม่ได้

เขากลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ รักษากิริยาให้นิ่งไว้ ปล่อยให้กู้จื่อเฟยพิงตัวเขา

กู้จื่อเฟยราวกับแมวน้อยตัวหนึ่งสบายอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เธอเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ยังคงสว่างอยู่ "ยังมีงานค้างอยู่อีกหรือคะ?"

"อืม" เย้นโม่หลินตอบเสียงเบา

"ยังต้องทำอีกนานแค่ไหนคะ? ถึงกี่โมงกัน?"

"ถ้าไม่เสร็จ ก็ต้องทำต่อไปทั้งคืนครับ ถ้าคุณง่วงแล้วก็นอนต่อเถอะ ผมรบกวนคุณหรือเปล่า?"

เย้นโม่หลินพูดไป พลางรู้สึกเป็นกังวล

เขาอยากจะปกป้องกู้จื่อเฟย แต่ก็ต้องทำงานด้วย จึงต้องย้ายโต๊ะทำงานมาที่นี่ถึงจะทำสองอย่างพร้อมกันได้

แต่ว่าถ้าเป็นการรบกวนกู้จื่อเฟยแล้วละก็......