สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 978

ใบหูของเย้นโม่หลินแดงขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับเด็กเมื่อวานซืนตรงหน้าอย่างไรดี

เขาเกร็งคอพูดออกไปว่า "ไม่ได้หรอกครับ ต้องรอ....."

"โอ้ย เจ็บจังเลยคะ"

กู้จื่อเฟยเอามือวางบนหน้าอกแล้วกรีดร้อง น้ำตาไหลพราก

เย้นโม่หลินสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นนั่งทันที มองดูเธออย่างกังวล "บาดแผลปริหรือเปล่าครับ?"

กู้จื่อเฟยน้อยใจ "เจ็บแปลบที่หัวใจค่ะ บาดแผลเลยยิ่งเจ็บ ดูเหมือนแผลจะปริแล้วนะคะ"

เย้นโม่หลิน "....."

เขาขมวดคิ้วแน่น กลัวว่าถ้าเธอขยับมากขึ้น บาดแผลจะปริขึ้นมาจริงๆ

เห็นเธอทำท่าทุกข์ใจแบบนั้น ในใจของเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก หลักการหรือบางสิ่งก็มลายหายไปในทันที 

เขารีบบอกว่า "อย่าเพิ่งคิดมากสิครับ รอให้แผลคุณหายดีก่อน คุณอยากจะทำอะไรค่อยมาคุยกันอีกที"

"จริงนะคะ?"

กู้จื่อเฟยหายเจ็บทันที คว้ามือของเย้นโม่หลินมาไว้ที่ริมฝีปากแล้วจูบหนึ่งครั้ง

"พี่เย้นคะ พี่ดีที่สุดเลย ฉันรักพี่ที่สุดเลยค่ะ"

ใบหูของเย้นโม่หลินแดงขึ้นอีกครั้ง

เวลานี้ กงจืออวียืนอยู่ที่หน้าประตู มองดูฉากนี้อย่างเหลือเชื่อ

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่า คนที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงนอนอยู่บนเตียงนั้น เป็นลูกชายของหล่อนจริงๆ

เมื่อก่อนไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงเลย เขาเมินเฉยต่อผู้หญิงที่ยั่วยวนและฉอเลาะทุกประเภท ตอนนี้กลับยอมจำนนด้วยคำหยอกล้อของกู้จื่อเฟย ภายในไม่กี่นาทีอย่างช่วยไม่ได้

นี่สินะที่เรียกกันว่า สมน้ำสมเนื้อ

กงจืออวีรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เธออารมณ์ดีมาก ผลักประตูเปิดไปจนสุด แล้วเดินเข้าไปอย่างสง่างาม

"ตื่นกันแล้วหรือ? หิวแล้วสิ แม่เอาอาหารเช้ามาให้ ทานด้วยกันนะ?"

กู้จื่อเฟยที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับการล้อเลียนเย้นโม่หลิน รู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับการปรากฏตัวแบบกะทันหันของกงจือวี และรู้สึกอายจนหน้าแดง

เมื่อกี้เธอล้อเลียนเย้นโม่หลินร้ายแรงขนาดนั้น มีใครเห็นเข้าหรือเปล่าเนี่ย?

นั่นมันน่าอายสิ้นดี

"คุณป้า"

กู้จื่อเฟยทำท่าจะลุกขึ้นนั่งอย่างรีบร้อน เธอกำลังขยับ เย้นโม่หลินก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ยื่นแขนออกไปที่หลังของเธอ ประคองเธออย่างระมัดระวัง

พลางออกคำสั่งเบาๆว่า "ระวังหน่อย เดี๋ยวแผลปริ"

กู้จื่อเฟยสนใจแผลของตัวเองที่ไหนกัน ใบหน้าของหล่อนแดงด้วยความเขิน มองไปที่กงจืออวีด้วยความอับอายเหลือเกิน

เย้นโม่หลินยึดมั่นในเรื่องขนบธรรมเนียมประเพณี เธอรู้ดีอยู่แก่ใจ ก่อนแต่งงาน ต่อรักษาระยะห่างเอาไว้ ห้ามแตะต้องเนื้อตัวกัน ส่วนเรื่องนอนด้วยกันหรือมีอะไรกันยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

ด้วยเหตุผลนี้ กู้จื่อเฟยจึงยิ่งชอบหยอกล้อเย้นโม่หลินตามอำเภอใจ เห็นเขาทำท่าเขินอาย เขากลับหย่อนยานกฎระเบียบลงทีละน้อย และค่อยๆยอมรับหล่อน

แต่การหยอกล้อกัน นั่นเป็นเรื่องที่ไร้ยางอายต่อหน้าเย้นโม่หลินเท่านั้น ไม่ใช่ต่อหน้าคนอื่น

จะว่าไปขนบธรรมเนียมที่เย้นโม่หลินยึดมั่นไว้นั้น ส่วนใหญ่คงเป็นกงจืออวีสั่งสอนมา หากว่าทัศนคติของกง

จืออวีคือการรักษาพรหมจรรย์เอาไว้ หล่อนคงไม่ยอมรับแน่ถ้ากู้จื่อเฟยจะมีอะไรกับเย้นโม่หลินก่อนแต่งงาน

ถึงแม้ว่าสีหน้าของกงจืออวีจะไม่แสดงอาการอะไรออกมาในตอนนี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าในใจเธออาจจะไม่พอใจจื่อเฟยอยู่ก็ได้

เธอกำลังจะแต่งงานกับเย้นโม่หลินแล้ว ไม่ควรทำให้คุณแม่สามีรังเกียจตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าบ้าน

กู้จื่อเฟยอยากร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา

"เฟยเฟย หนูลุกขึ้นนั่งหลังตรงทำไมจ้ะ? รีบเอนลงพิงหมอนเถอะ บาดแผลสำคัญที่สุดนะจ้ะ"

กงจือวีรีบเดินเข้าไปข้างเตียง เอนไหล่ของกู้จื่อเฟยให้พิงหมอนที่ด้านหลัง

ใบหน้าที่สวยงาม ยิ้มให้อย่างพอใจ