สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 995

ทั้งสองกอดกันอยู่ที่ริมทะเลสาบครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเตรียมตัวจากไป

เมื่อกู้จื่อเฟยยืนขึ้น เธอจึงพบกับความเจ็บปวดที่แล่นผ่านเจ็บปวดราวกับถูกเข็มแทง เธอนิ่งไปในทันที เกือบจะยืนไม่อยู่

เย้นโม่หลินรีบยื่นมือออกไปประคองเธอ

"เป็นอะไรไป?"

เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปที่เท้าของเธออย่างเป็นห่วง

กู้จื่อเฟยเจ็บจนเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก ตัวเองเกือบจะยืนไม่ได้

เส้นประสาทของเธอผ่อนคลายลง ความเจ็บที่เท้าเลยเริ่มกลับมาอีก ก่อนหน้าเธอกดมันเอาไว้ ตอนนี้เธอเริ่มเจ็บปวดมาก

เธอเอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและพูดเสียงอ่อน

"เท้าฉันมีแผล พอยื่นแล้วเจ็บนิดหน่อยค่ะ"

เจ็บนิดหน่อย?

เธอเหงื่อออกเต็มหน้าแถมสีหน้ายังซีดเผือด ดูท่าจะไม่ได้นิดหน่อย

แถมดูจากสถานการณ์นี้ กู้จื่อเฟยไม่ได้เพิ่งจะมาเจ็บแน่

เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว มองไปยังที่ว่างรอบตัว

"คุณมาได้ยังไง?"

กู้จื่อเฟยตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า "ป่ายฉีขับรถชมวิวมาส่งค่ะ"

ไม่ได้พึ่งสองขาของเธอเดินมา ทำให้สีหน้าของเย้นโม่หลินดีค่อยดีขึ้นหน่อย

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรออก

ไม่กี่นาที บนถนนก็มีรถขับตรงมาหา เป็นป่ายฉีนั่นเอง

ป่ายฉีมองดูคนสองคนที่กำลังนั่งยองๆ ด้วยกันอย่างครุ่นคิด จึงรู้ว่า เย้นโม่หลินถูกกู้จื่อเฟยจัดการแล้ว

ผู้ชายนี่หนอ จะรอดจากมือของผู้หญิงได้อย่างไร?

ป่ายฉีขับรถเข้าไปหาพวกเขาพลางหัวเราะเยาะ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า

"สภาพแวดล้อมที่นี่เงียบสงบและไม่มีใครมารบกวนได้ เป็นโอกาสที่ดีสำหรับคุณและเธอ ทำไมคุณถึงรีบร้อนออกไปนัก"

ถึงแม้จะหน้าหนาเหมือนกู้จื่อเฟย แต่มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก อะไรที่หมายความว่า โอกาสดีๆ?

เธอเป็นคนที่อยู่ในช่วงเวลาที่รีบร้อนเหรอ?

พี่เย้นต้องซ่อนเรื่องนี้เอาไว้ในห้อง ไม่สามารถให้คนนอกรู้ได้ เดี๋ยวจะโดนดูถูกได้ ใช่ไหม?!

เย้นโม่หลินไม่สนใจเรื่องไร้สาระที่ป่ายฉีพูด ก่อนจะอุ้มกู้จื่อเฟยขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง

เธอที่เสียการทรงตัว ทำให้กอดคอของเย้นโม่หลินโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็เอนเข้ามาใกล้เขาในทันใด

เธอมองเขาอย่างโง่เขลาและพูดอย่างเขินอาย:

"อ๊าย อุ้มกันทำไมไม่บอกสักนิดละคะ ฉันนึกว่าจะบังคับจูบฉันอีกแล้วเสียอีก"

เย้นโม่หลิน "......" เมื่อกี้ใครบังคับใคร?

เมื่อคิดถึงจูบเมื่อครู่ ใบหูของเย้นโม่หลินก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ป่ายฉีที่กำลังบังคับพวงมาลัย "......"

ภาพตรงหน้า มันช่างทำให้น่าเดือดดาลเสียจริง

นี่เขาสมองผิดปกติเหรอ รับโทรศัพท์ของเย้นโม่หลินและมารับเขาอย่างเชื่อฟัง?

ยังโดนแสดงความรักโชว์อีก

เขาอิ่มแล้ว ดูจนอิ่มแล้ว

ป่ายฉีมองบนใส่กู้จื่อเฟยอีกครั้ง อย่างเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เขาขับรถไปพลางรังเกียจไปพลาง ขับพาเย้นโม่หลินและกู้จื่อเฟยไปส่งที่ตึกเล็ก เดิมทีตั้งใจจะหันหลังกลับไปแล้ว แต่สรุปว่า เย้นโม่หลินกลับอยากให้เขาใส่ยาบนเท้าให้กู้จื่อเฟยด้วยตัวเอง

กู้จื่อเฟยยิ้มอย่างไร้เดียงสาเป็นพิเศษ "รบกวนด้วยน้า ป่ายฉี"

ขอร้องอย่างไร้เดียงสา

ป่ายฉีขบฟัน "เข้าไปล้างเท้าก่อน ผมเหม็น"

รอยยิ้มบนใบหน้าของกู้จื้อเฟยกลายเป็นแข็งกระด้าง ก่อนจะพูดอย่างโกรธเคือง "ฉันไม่ได้เป็นเกลื้อนนะ"

หมอที่ไหนจะรังเกียจเท้าเหม็นกัน ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลย