SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 10

EP 09

"ฮัลโหล ได้ยินไหมครับ? "

ตี้ด! ปลายสายถูกตัดไปอย่างกะทันหัน สร้างความงุนงงให้คิรัน ชายหนุ่มมองเบอร์โทรศัพท์บนหน้าจออย่างสงสัยก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม เป็นจังหวะเดียวกันกับพิมเสนที่เดินถือถุงก๋วยเตี๋ยวเข้ามาในห้องพอดิบพอดี

"มีอะไรรึป้าวคะ"

"มีใครโทรมาหาพิมก็ไม่รู้ ไม่มีชื่อด้วย พอพี่รับก็ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ"

พิมเสนชักสีหน้าแปลกใจ เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูสายล่าสุด

"สงสัยคงโทรผิดมั้งคะ ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่พี่คินทำถึงไหนแล้วคะเนี้ย" เธอไม่ใส่ใจอะไรกับมันนัก ร่างเล็กเดินไปยังหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

"พี่ขอชื่อไอจีคนที่จะเจาะข้อมูลหน่อย เหลือขั้นตอนสุดท้ายแล้ว" คิรันเดินไปนั้งประจำที่

"เดี๋ยวพิมกรอกให้ค่ะ" มือบางจัดการพิมพ์ชื่อของไอจีของผู้ต้องสงสัยลงไป ไม่นานคิรันก็รับช่วงต่อ หน้าจอจึงปรากฏดาวน์โหลดในเวลาต่อมา

"เรียบร้อย เหลือแค่รอข้อมูลครบ"

"โห พี่คินนี้ก็เก่งเหมือนกันนะคะ"

"หื้มม ชมแบบนี้ก็เขิลแย่สิครับ" คิรันฉีกยิ้มกว้างให้เธอ ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสบตา ทำเอาพิมเสนที่ยังย่อตัวอยู่ส่งผลให้ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ

"เอ่อ..เดี๋ยวพิมเอาก๋วยเตี๋ยวไปใส่ชามให้ดีกว่า รอแป๊บนึงนะคะ" ร่างเล็กผลุนผลันรีบถอยห่างคิรัน

"ครับ.." นํ้าเสียงอ่อนโยนขานรับ มองพิมเสนที่หน้าแดงราวกับลูกตำลึงอย่างนึกขัน

คนถูกมองก้มหน้าก้มตาเดินหิ้วถุงก๋วยเตี๋ยวหายเข้าไปยังโซนทำกับข้าวเล็กๆ เธอจัดการเทเครื่องปรุงใส่ชามลุกลี้ลุกลน ไม่นานก็ยกออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ

"มาแล้วค่า~ ก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นเล็กร้อนๆเลย"

"ขอบคุณครับ" มือหนาหยิบตะเขียบขึ้นมาแล้วจัดการคนวัตถุดิบในชามให้เข้ากัน อายร้อนจากควันลอยพุ่งขึ้นจากชามสร้างกลิ่นหอมชวนนํ้าลายไหล

"พี่คินกินได้ใช่ไหมคะ ไว้วันหลังพิมจะเลี้ยงใหม่.."

"เห็นพี่เป็นคนยังไงครับเนี้ย ไม่ต้องเลี้ยงใหม่หรอกพิมเลี้ยงพี่ยังไง พี่ก็กินได้หมดแหละ"

"งั้นก็กินให้หมดเลยนะคะ^^ พิมปรุงเองเลย" เมื่อได้ยินคำตอบที่สบายใจเธอจึงหันกลับมาสนใจชามของตัวเองต่อ มือบางใช้ตะเขียบคีบเส้นขึ้นมาเป่าๆแล้วตักใส่ปากด้วยความหิวโหย

รสชาติจัดจ้านที่ชอบกินถูกปากเธอเอาอย่างมาก พิมเสนก้มหน้าก้มตากินไปเรื่อยๆไม่ปริปากพูดอะไรจนเวลาผ่านไปสักพักเธอก็จัดการมันหมดชาม

ต่างจากอีกคนที่กินได้ทีละนิดๆด้วยความยากลำบาก ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อ นํ้าหูนํ้าตาเล็ด เหงื่อผุดเต็มกรอบหน้า

"พี่คิน กินเผ็ดไม่ได้หรอคะ"

"ป เปล่าครับ พี่กินได้อากาศมันร้อนเฉยๆ" คิรันฝืนยิ้มออกไปมือหนายกขึ้นปาดนํ้าตาออก แล้วคีบเส้นเข้าปากต่อ

"...กินเผ็ดไม่ได้ทำไมไม่บอกคะ ฝืนกินทำไม" มือบางยื่นไปจับข้อมือคิรันเอาไว้ สีหน้ารู้สึกผิด

"พี่กินได้จริงๆครับ"

"ไม่ต้องกลัวพิมพ์เสียความรู้สึกเลย ตัวเองเผ็ดขนาดนี้"

"นี้พิมพ์ดุพี่หรอ.."

"ใช่ค่ะ ทีหลังก็บอกถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไม่ถามก่อน" พิมเสนจับชามก๋วยเตี๋ยวมาไว้ฝั่งตัวเองแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน เตรียมเอาชามไปเก็บ

"โอเคร ไม่ทำอีกแล้วครับ"

"รอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวพิมพไปเอานํ้ามาให้"

"นี้พี่ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าพิมพ์เป็นห่วง" ร่างเล็กที่หมุนตัวหันหลังกลับพอดีชะงัก

"พิมพ์ก็ต้องเป็นห่วงสิคะ ก็พี่คินเป็นรุ่นพี่นิคะ" คำตอบจากนํ้าเสียงอ่อนหวาน ทำให้สีหน้าของคิรันเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"นั้นนะสิ"

"..." พิมเสนหันไปฉีกยิ้มให้คิรัน ก่อนที่เธอจะเดินหายเข้าไปในครัว ที่ตอบไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ความหวังใคร ถ้าเธอไม่ได้คิดจริงๆ แล้วอีกอย่างความรู้สึกของคิรันเธอก็รู้ดี จึงพยายามรักษาระยะห่างเอาไว้ เป็นแค่พี่น้องก็พอ ถ้าหากวันใดรู้สึกกับคิรันขึ้นมาก็ยินดีที่จะเป็นมากกว่านี้ เพียงแต่หัวใจมันยังไม่พร้อมจะหวั่นไหวกับใครก็เท่านั้นเอง

"นี้ค่ะนํ้า พี่คินจะกลับเลยไหมคะ? " พิมเสนวางแก้วนํ้าไว้ข้างๆคิรันที่กำลังกดอ่านข้อความหลักฐานในแชทของพีพีผู้หญิงคนทีพระรามมีอะไรด้วยวันนั้น และเธอก็เป็นคนตั้งกล้องถ่ายคลิปไว้เอง เพราะจงใจอยากให้พระรามเสียหน้า

"ใช่ครับ" มือหนาเอื้อมไปหยิบแก้วนํ้าขึ้นมากิน แต่มือที่ชื้นเหงื่อทำให้เกิดความลื่นนํ้าหกใส่แผงอกกว้าง

"ชิบ! "

"เอ่อ พี่คินลุกขึ้นก่อนนะคะ เดี๋ยวพิมให้ยืมเสื้อ"

"...." คิรันกดเซฟข้อมูลไว้และลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือหนาจัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออก แล้วโยนมันไว้ที่เก้าอี้

"ได้แล้วค่ะ..อ๊ะ! "

หมับ!

ตุ๊บ! พิมเสนที่รีบวิ่งเธอผ้าขนหนูและเสื้อโอเวอร์ไซของตัวเองลื่น นํ้าที่หกอยู่บนพื้นจนร่างเซทับคิรันที่กำลังวุ่นวายกับตัวเองอยู่ ร่างของทั้งสองล้มลงบนเตียงพอดิบพอดี ท่ามกลางความงุนงง..