SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 11

EP10

"แต่เราตกลงกันแล้ว อีกอย่างนายก็รับปากแล้วด้วย.."

"ที่ฉันรักปากเธอ มันหมายถึงเรื่องที่ฉันจะยอมลบคลิปต่างหากล่ะ..."

"...."

"ส่วนเรื่องของเธอ ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่าเราจะจบกัน.." พระรามกระตุกยิ้มร้ายกาจ มันเป็นอีกครั้งที่เขาชนะเธอ

"ทำไม ทำไมนายถึงต้องมายุ้งวุ่นวายกับฉันด้วย.." พิมเสนยกมือขึ้นกุมขมับ ร่างเธอทรุดลงบนพื้น ต่อไปนี้ชีวิตเธอคงไม่สงบสุขอีกต่อไป..

"ให้ฉันบอกเธอตรงๆเลยไหมละพิมเสน..ฉันติดใจเซ็กส์ของเธอ.."

"...." มือบางยกขึ้นปิดหูตัวเองไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น

"ชนิดที่โงหัวไม่ขึ้นเลย :)"

"พอหยุดได้แล้ว!"

"ยิ่งได้รู้ว่าเธอสนิทสนมกับไอ้คิน ฉันยิ่งต้องการเธอมากกว่าเดิม"

"พอ พอได้แล้ว"

"แต่เสียดาย เธอไม่น่าได้ผู้ชายคนเดียวกันกับเพื่อนเลย" พระรามพูดตอกยํ้าเธอด้วยความสะใจ เธอผิดเองที่เลือกจะเป็นศัตรูกับเขาตั้งแต่แรก

"ฉันบอกให้นายหยุด!" พิมเสนตะคอกออกมาอย่างเหลืออด ความรู้สึกหลากหลายตีวนเข้ามาในหัว

"...." พระรามเม้มปากเป็นเส้นตรง มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นเหมือนผู้ร้ายยอมมอบตัว แต่แววตากลับนึกขันกับท่าทางของคนตัวเล็ก

โมโหยังไงให้หน้าเอ็นดูขนาดนี้?

"ขอร้อง ออกไปจากห้องฉัน" พิมเสนพยายามระงับอารมณ์ เธอมองใบหน้าหล่อเหลานํ้าตาคลอเบ้า

"นี้เธอกล้าไล่ฉันหรอ.." ร่างหนาเดินเข้าไปชิดเธอเรื่อยๆ พิมเสนถอยหลังหนีทีละก้าวๆ จนแผ่นหลังไปสะดุดกับผนักโซฟา พระรามใช้โอกาสนั้นดักทางเธอไว้ด้วยท่อนแขน จมูกคมสันยื่นไปคลอเคลียกับจมูกเชิดรั้น

"ฉันขอร้องนายต่างหาก.." ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบส่งผลให้เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่อ่อนๆบวกกลิ่นหอมชวนหลงใหล เล่นเอาหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เกิดมาเธอยังไม่เคยไกล้ชิดกับใครขนาดนี้..

"แล้วใครใช้ให้ขอร้องแบบนั้นกันล่ะ" พูดจบ ริมฝีปากก็ไม่อยู่นิ่งคลอเคลียอ้อยอิ่งอยู่พวงแก้มแดงระเรื่อวนอยู่แบบนั้น

เพราะมันหาทางออกไม่เจอ..

"ปล่อยฉัน.."

"เอะอะก็ไล่ ไปอยู่ด้วยกันซะเลยดีไหม" พระรามผละใบหน้าออก ในเมื่อไล่กันดีนัก เขาก็จัดการพาไปอยู่ด้วยให้สิ้นเรื่อง

"นี้นายคงไม่ได้พูดจริงๆใช่มั้ย" เธอเอียงคอถาม

"ฉันไม่เคยพูดเล่น ไปเก็บของ" เขายืนกอดอกสั้งเธออย่างเอาแต่ใจ ใบหน้าขาวใสอมชมพูตอนนี้กลับกลายเป็นซีดเผือก ส่งผลให้พระรามกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ ที่จริงพาเธอไปอยู่ด้วยก็ดีจะได้ไม่ต้องคอยกังวลพวกเห็บเหามาเกาะแกะ

"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น.."

"ชอบให้บังคับหรอ?"

"นายก็รู้ว่าฉันอยู่ห้องนี้กับเพื่อน"

"เพื่อนเธอเป็นเด็กสามขวบรึไง ถึงไม่มีปัญญาอยู่คนเดียว"

"แล้วนายจะให้ฉันไปอยู่ในถานะอะไร?" พิมเสนสวนกลับในทันที

"ฐานะ เซ็กส์แก้เหงาไง" พระรามกระตุกยิ้มมุมปาก สายตาเพ่งมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เพี๊ยะ ! มือบางฟาดลงที่แก้มสากอย่างเหลืออดเธอโมโหที่พระรามชอบดูถูกผู้หญิงเป็นแค่แม่พันธ์ ไว้ระบายความใคร่เท่านั้น

"นายมันน่ารังเกียจ.."

"พูดเหมือนตัวเองสะอาด" พระรามเค้นเสียงรอดไรฟัน มือหนาบีบเชิงกรานเธอแน่น

"ฉันสะอาดมากกว่านายก็แล้วแล้ว เอาผู้หญิงไปทั่วจนจำไม่ได้ว่าทำใครท้อง" พิมเสนไม่ยอมแพ้แม้ถูกรังแกอยู่ เธอมองพระรามด้วยแววตาท้าทาย ยอมไปก็ถูกกดขี่ งั้นก็สู้ให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน

"แน่ใจแล้วหรอที่กล้าพูดแบบนี้"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

"หนูพิมจ้ะ อยู่ไหมป้าเอากุญแจสำรองที่หนูฝากปั้มมาให้" เสียงอ่อนหวานของป้าเจ้าของหอดังขึ้น พระรามจึงยอมสะบัดหน้าเธอออก

"เข้ามาเลยจ้ะป้า" หัวใจดวงน้อยพองโตอีกครั้งเมื่อมีคนเข้ามาได้ทันเวลาพอดี ไม่งั้นเธออาจจะโดนพระรามทำร้ายไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง

ร่างท้วมในชุดเตรียมเข้านอนเดินเข้ามาพร้อมกุญแจในมือ หล่อนมองหน้าพระรามเพียงแวบเดียวแล้วรีบหันกลับ ส่วนพระรามเองที่เห็นพิมเสนเมินไม่สนใจ ชายหนุ่มจึงยอมเดินออกมาจากห้องด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน

ร่างหนาเดินมายังรถBMW คันหรูที่จอดอยู่แล้วออกสตาร์ทรถเคลื่อนตัวกลับไปยังคฤหาสน์เพื่อจัดการเรื่องอะไรบางอย่าง ไม่นานเขาก็ขับมาถึงจุดมุ้งหมายมายังคฤหาสน์หลังใหญ่อลังการณ์ที่ไม่ค่อยได้กลับมาบ่อยนัก

"ไอ้ราม แกหายหัวไปไหนมากว่าจะกลับมาบ้านแต่ละวัน" ธีระ เจ้าของร่างสูงใหญ่เดินลงจากชั้นสองของบ้านในชุดนอน เจอเข้ากับลูกชายพอดี

"บ้านหลังนี้มันมีอะไรดีหรอครับ ผมถึงจำเป็นต้องกลับ?"

"เมื่อไหร่แกจะเลิกปากแบบนี้" ธีระเดินย่างกรายเข้ามาหาลูกชายแท้ๆ ด้วยแววตาไม่ชอบใจ

"ก็ผมเป็นของผมแบบนี้" พระรามตอบกลับไม่ใส่ใจนัก ร่างหนาเดินผ่านร่างธีระหวังจะขึ้นชั้นบนไปแต่กลับโดนมือหนาของผู้เป็นพ่อคว้าเข้าที่ท่อนแขนเอาไว้

"แกจะเป็นแบบไหนก็ได้ แต่อย่าทำให้ฉันเสียหน้ามากกว่านี้ โดยเฉพาะเรื่องมั่วผู้หญิงของแก"

ลิ้นหนาดันกระพุ่งแก้ม ชายหนุ่มนึกขันกับคำพูดธีระ บอกแต่ลูกว่าไม่ให้มั่ว แต่ตัวเองกลับพากระหรี่จากซ่องเข้าบ้าน "ช่วยไม่ได้ ก็เลือดพ่อมันแรง"

"ไอ้ราม!"

ผลั๊วะ ! หมัดหนักๆถูกชกเข้าที่แก้มสากข้างเดิม ยิ่งตอกยํ้าความเจ็บ มือหนาจับที่แก้มสาก ความน้อยเนื้อตํ่าใจวิ่งแล่นเข้ามาทำร้ายความรู้สึก มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อเขากลับมาที่บ้าน..

"เพราะแบบนี้ไง บ้านเหี้ยๆหลังนี้ผมเลยไม่อยากกลับ!" พระรามตะคอกออกมาอย่างเหลืออด ร่างหนาหมุนตัวเดินกลับไปยังฝั้งประตู เขาน้อยใจทุกครั้งเวลาโดนพ่อทำร้าย และทุกครั้งในใจมันก็โหยหาผู้เป็นแม่ที่ตรอมใจตายไปแล้วตลอด..

"ไง สภาพดูไม่ได้เลยนะ โดนพ่อต่อยอีกแล้วละสิ?" คิรันที่พึ้งขับรถมาถึงหลังจากที่แวะไปทำธุระมา เดินสวนกับพระรามเข้าให้ เขาเอ่ยทักด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"เสือก" เขาตอบกลับคำเดียวสั้นๆ แล้วมุ้งหน้าไปยังรถ

"ถือว่าหายกันนะ ที่นายต่อยฉัน" คิรันปรายตามองพระราม นึกซะใจที่โดนน้องคนละแม่ได้หมัดจากผู้เป็นพ่อโดยที่เขาไม่ต้องออกแรงอะไร

"...ปากดีให้ได้ตลอดก็แล้วกัน" ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ร่างหนาเดินดุ่มๆขึ้นรถไป พอได้อยู่คนเดียวตามลำพังในเวลาแบบนี้ เขากลับต้องการคนที่อยู่ข้างๆคอยปลอบใจคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่..

"โธ่เว้ย!"

ด้านคิรันที่เดินเข้ามาภายในตัวบ้านก็เจอเข้ากับธีระที่กำลังยืนกำหมัดแน่นระงับอารมณ์อยู่ เขาเดินเข้าไปหาพ่อ(เลี้ยง) ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"คุณพ่อลงมาทำอะไรดึกๆดื่นๆหรอครับ"

"พ่อแค่ลงมาดูว่ารถใครมา"

ยูริที่ตกใจทำอะไรไม่ถูกพยายามระงับอารมณ์ แค่นั้งตักแล้วพูดจาหวานๆหน่อย เธอก็จะได้เงินแล้วทนอีกนิดก็แล้วกัน..

"ถ้าบอกว่าอยากรับคนถามกลับห้อง ต้องจ่ายกี่บาทครับ.." มาร์คกระซิบเข้าที่ข้างหูเธอก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของยูริจะมีคนโทรแทรกเข้ามา..

ครืด~ ครืด~

พรีบ !

"ขอโทรศัพท์ฉัน เอ่อ หนูคืนด้วยค่ะ" ยูริที่กำลังจะกดรับโทรศัพท์ถูกมาร์คแย่งไป

"หื้มม ใครโทรมากัน.." มือหนาพลิกหน้าจอกลับมาดู

'ไอ้เวย์' ปรากฏชื่อเวหา แล้วใบหน้ากวนๆของชายหนุ่มเต็มจอ..

"Fuc*.." พอเห็นชื่อของสายที่โทรเข้ามาร์คก็สยถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วร่างหนาพร้อมใบหน้าหงุดหงิดยามจ้องมองจอโทรศัพท์ก็เดินเข้ามาในโต๊ะ..

ยูริเบิกตากว้างเมื่อสบตาเข้ากับเวหาพอดี..

"ไอ้ยู? มึงมาที่นี้ได้ยังไง"

หมับ !

"อ๊ะ!?"

เพล้ง ! แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างเธอถูกกระชาก ขวดเหล้ายี้ห้อดีหล่นตกแตกกระจัดกระจายบนพื้น เวหาบีบข้อมือเธอแน่น

"กูกับมึงเรามีเรื่องต้องเคลียกัน.." เขาเค้นเสียงรอดไรฟันด้วยความโมโห ที่เธอผิดนัดไปดูหนังด้วยกันเพราะมัวแต่มาทำงานขายร่างกายแบบนี้?

"เวปล่อย กูต้องทำงาน!"

"นี้หรองานของมึง!?"

"มึงแม่งไม่เข้าใจอะไรหรอก" ยูริพยายามหมุนข้อมือออก แต่กลับโดนคนตัวโตกว่าลากออกมาจากผับ มุ้งหน้าไปยังรถภายในเวลาไม่ถึงนาที..

"เออ..กูแม่งไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่ามึงมาทำงานเปลืองร่างกายแบบนี้ได้ยังไง!" เวหาผลักร่างเธอเข้าไปในรถ แล้วตามด้วยร่างตัวเองขึ้นมาติดๆ

"แล้วมึงมายุ้งอะไรด้วย มันร่างกายกูไหม เป็นแค่เพื่อนไม่ต้องมายุ้งทุกอย่างก็ได้..!"

"ถ้ามึงอยากได้เงินมากขนาดนั้น.."

"...." ยูริเบือนหน้าหนี เธอไม่อยากรบกวนเพื่อนไปมากกว่านี้ แล้วก็ไม่อยากอยู่ไกล้เวหาไปมากกว่านี้ด้วย..

"ถอดดิ กูยินดีจ่ายเอามั้ย!?"

.

.

.

ก็บอกแล้วว่าพวกนี้มันเป็นเพื่อน เพื่อนกันจริงๆ!

Next..

"เอาแค่ตัว ไม่ได้มีใจ ไม่จำเป็นต้องจำ"