SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 13

EP 12

"...แล้วฉันทำอะไรได้บ้าง" ร่างเล็กทรุดตัวลงบนพื้น ร่างกายอ่อนปวกเปียก เธออยากให้ความจริงที่รับรู้ในตอนนี้เป็นฉากในความฝัน "ฮึก..ฮือออ"

"กุมความลับของฉันให้มิดไง สิ่งที่เธอต้องทำ"

"...." พิมเสนนิ่งเงียบ มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นรํ่าให้ มือบางยกขึ้นปาดนํ้าตาเป็นระยะๆ พระรามเห็นเธอนิ่งเงียบ ชายหนุ่มจึงกดเปิดคลิปที่เขายังไม่ลบออกมาขู่เธอ เขาย่อตัวลงแล้วยื่นหน้าจอโทรศัพท์ไปตรงใบหน้าหวานที่ก้มหน้าก้มตาเสียใจ..

'พั้บๆๆๆๆ อ๊ะๆ..อื้อ!'

"น นายยังไม่ลบคลิปออกอีกเหรอ.." ใบหน้าเปื้อนคราบนํ้าตาซีดเผือก ริมฝีปากสั่นเทา อับอายแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี

"ใช่ อนาคตเธอแลกกับความลับของฉัน เธอเริ่มฉันเริ่ม ถ้าเธอเงียบฉันก็จะเงียบ"

"..." มือบางเสยผมขึ้นลวกๆ ต่อไปนี้ชีวิตเธอคงไม่เป็นอิสระต่อไป..

"ว่าไง?"

"...ชีวิตเพื่อนฉันที่ตายไป มันจะตายไปพร้อมกับความเจ็บปวดแบบนั้นจริงๆหรอ นายไม่คิดจะสำนึก หรือขอโทษ.."

"หุบปาก ตายไปแล้วก็ตายไปดิ ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่า แค่ตอบสิ่งที่ฉันถาม" พระรามกดปิดคลิป สายตาเพ่งมองเธอต้องการคำตอบ

"ถ้ามันต้องแลกด้วยอนาคตของฉัน..ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้.." พิมเสนหมดทางเลือก ทุกคนต่างมีความฝันเป็นของตัวเองและการเรียนแพทย์ก็เป็นเพียงความฝันสูงสุดเดียวที่เธอต้องการ..และเป็นสิ่งที่แม่เธอภาคภูมิใจ..

ถึงแม้อนาคตของเธอมันจะแลกมาด้วยชีวิตของเพื่อน..แต่เธอไม่มีวันปล่อยให้เพื่อนรักตายฟรีแน่นอน..

"ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน.."

"จบแล้วใช่ไหม เรื่องที่จะพูด?"

"..." เขากระตุกยิ้มมุมปาก และหยัดกายลุกขึ้น เป็นสัญญาณแทนคำตอบ แล้วร่างหนาก็เดินจากห้องไปไร้เสียงตอบกลับใดๆ

เมื่อลับร่างพระรามพิมเสนก็ปล่อยโฮออกมา มือบางกำหมัดแน่นจนตัวสั่นเทา ก่อนที่โทรศัพท์จะสั่นเครือขึ้นมาอีกครั้งเป็นเบอร์ของนาเดียร์...

ครืด~ ครืด~

"ฮัลโหลค่ะแม่.." เสียงแผ่วเบากรอกลงไป สองมือประคองโทรศัพท์เอาไว้ไม่ให้ล้วงหล่นจากมือ

(พ พิม แม่เองนะลูก ด เดีย ฮึก...)

"พิมรู้แล้วค่ะแม่ ด เดี๋ยวพิมไปหานะคะ อึก" มือบางยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น เมื่อได้ยินเสียงร้องให้ของอิงอรที่มีเพียงลูกสาวคนเป็นความหวังของครอบครัว..

(จ้ะลูก ฮึก ฮืออ พิมพอจะรู้ไหม ทำไมเดียร์ต้องทิ้งแม่ไปแบบนี้..)

"ไว้เดี๋ยวพิมเล่านะคะ.."

(ถ้าอย่างงั้นแม่ขอตัวจัดการเรื่องงานศพยัยเดียร์ก่อนนะลูก ฮึก มันกระทันเกินไป..)

"แข็มแข็งไว้นะคะ เดี๋ยวหนูไปหา.."

(ฮือ ฮึกก ข ขอบใจนะลูก)

"งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ.."

(จ้ะ..)

ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป โทรศัพท์ก็ล่วงลงพื้นไปโดยปฏิกิริยา พิมเสนยกมือขึ้นปาดนํ้าตาออก แล้วเดินไปจัดการตัวเองและเรื่องลาเรียนไปช่วยงานศพนาเดียร์ที่ต่างจังหวัด..

อีกด้าน..

ปรื้นน!! ปรื้นน!! พระรามเหยียบคันเร่งจนมิด ภายในใจรู้สึกสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถุงแตก? ท้อง? เป็นไปได้ยังไง? มือหนาตบเข้าที่พวงมาลัยไปทีแล้วขับรถมุ้งหน้าไปยังมหาลัยไม่นานBMW คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดข้างสนาม เป็นจุดสนใจของสายตาทุกคู่ที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆอยู่ ในเวลาเกือบสองทุ่ม

พระรามเดินลงมาจากรถมุ้งหน้าไปยังแสตนที่ว่างแล้วหย่อนก้นนั้งลง มือหนาล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบด้วยความเครียด

เขาเพียงสงสัยอะไรบางอย่าง..

"อ้าว พระรามทำไมวันนี้ไม่ไปซ้อมกับเพื่อนล่ะ" ข้าวฟ่าง แฟนสาวของเวหาที่พึ่งเดินไปเข้าห้องนํ้ามาและกลับมายังจุดเดิมพบเข้ากับพระรามเอ่ยทักขึ้น ร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มหย่อนก้นนั้งลงเว้นระยะห่างเอาไว้

"ติดธุระ"

"อ๋อ" ข้าวฟ่างฉีกยิ้มเจื่อนๆคบกับเวหามานานมีเพียงพระรามนี้แหละที่เธอค่อนข้างกลัวเป็นพิเศษและไม่กล้าเข้าไกล้

"ไอ้เชี้ยราม ถ้ามึงจะมาป่านนี้มึงมาทำไมว่ะ" คินเดินเข้ามายังแสตน พลางถอดเสื้อซ้อมออกแล้วเช็ดเหงื่อตามลำตัวท่อนบน

"...." พระรามนิ่งเงียบ ปรายสายตามองไปยังยูริที่หิ้วถังนํ้าด้วยท่าทางลำบากเพราะศึกหนักเมื่อคืน

"เห้ยๆไอ้ยู มึงไหวป้าวนั้น" เค ที่กำลังเลื่อนโทรศัพท์เล่นรีบวิ่งไปฉุดถังนํ้ามาไว้ในมือ

"กูไหว"

"ไปนั้งเถอะมึงอ่ะ สภาพเหมือนโดนรุมโทรม" เคพูดจบทุกสายตาก็หันไปมองที่ยูเป็นตาเดียวยกเว้นเวหาที่สนใจเพียงแฟนสาวหน้าตาอ่อนหวาน

"ฮั้นแหน้ นี้ยูแอบมีแฟนไม่บอกพวกเรารึป้าว"

"ไม่หรอก.."

"จริงหรออออ ไม่ใช่มีแต่ไม่บอกพวกเรานะ" ข้าวฟ่างเอ่ยแซว

"ไอ้ยูมันไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบหรอก ถึงมีมันก็ไม่เอาอยู่แล้ว จริงไหมไอ้ยู?" เวหามองไปที่ยูริ ดวงตากลมโตหลุบมองตํ่า

"อืม" ร่างเล็กเดินมาหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย

"แต่ถ้าไอ้ยูมันแต่งหน้าซักหน่อย แต่งตัวซักนิด ผู้ชายตรึม กูฟันธง!"

แปะ!

"ไปเก็บถุงเท้ามึงสัส พ่องดิใส่ถุงเท้าข้างเดียวเตะบอล" เคตบเข้าที่หัวแฝดน้อง พลางโบ้ยปากไปยังถุงเท้ายาวข้างเดียวที่ถูกผึ่งไว้ที่แสตนอีกฝั้ง เพราะมันโดนนํ้าที่เขาใช้ล้างหน้าก่อนเตะบอล

"คนมันจ๊าบ" พูดจบร่างหนาก็รีบวิ่งไปหยิบถุงเท้าตัวเอง

"กูกลับล่ะ" ยูริเอ่ยขึ้นสีหน้าเรียบนิ่ง

"มึงกลับยังไง?" พระรามที่สูบบุหรี่เงียบๆครุ่นคิดเพียงคนเดียวถามขึ้น เขาเป็นห่วงสภาพของเพื่อนสาว

"บิ๊กไบซ์"

"ขับไหวหรอ สภาพยูดูไม่ได้จริงๆนะ" ข้าวฟ่างที่กำลังซับเหงื่อตามกรอบหน้าเวหาหันมาร่วมสงสนทนา

"ได้"

"ให้ข้าวกับเวไปส่งดีกว่าไหม ทางผ่านพอดีเลย รถก็ให้คินเคขับกลับให้"

"อ้าวเวร.." เคสบถออกมา

"ก็ดี มึงกลับกับไอ้เวเถอะ หรือจะให้กูไปส่ง"

"กูกลับเอง.."

"ไอ้ยู กลับกับกูเหมือนเดิมอย่าทำให้มันวุ่นวาย" เวหาที่กลัวยูริกลับไปทำงานแบบนั้นอีก พูดดักทางเอาไว้ ร่างเล็กที่หิ้วกระเป๋าพาดบ่าหันกลับมามอง

"อืม" ยูริขานรับอย่างว่าง่าย เธอกำลังจะทำให้มันไม่เหมือนเดิมจึงพยายามรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนเอาไว้..