SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 14

EP 13

"ฉันไปทำอะไรให้นายอีก..?"

"อยากรู้ไหม"

"นายก็บอกมาสิ" ร่างเล็กดิ้นขลุกๆ เธอมองพระรามด้วยสายตาไม่เข้าใจ สองร่างที่ยืนกอดกันเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่าน พิมเสนอาย แต่อีกคนกลับนึกสนุก

พระรามยกโทรศัพท์เธอขึ้นแล้วกดบล็อคแชทคิรันเอาไว้ มือหนาหยัดโทรศัพท์เข้าที่กระเป๋าตัวเองแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก "ถ้าไม่มีปัญญามาเอาคืน ก็เก็บไว้กับฉันแล้วกัน.." พูดจบร่างหนาก็เดินจากเธอไป ด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท คนฉลาดแบบเขามีหลายร้อยวิธีที่ทำให้พิมเสนตามมาได้ง่ายๆ

"พระราม ด เดี๋ยว!" ร่างเล็กรีบวิ่งตามแผ่นหลังกว้างไป เธอพยายามสับขาให้ทัน จนพระรามหยุดเดินกระทันหัน..

ปึก !

"อ๊ะ.." ใบหน้าหวานชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างเต็มๆ มือบางยกขึ้นรูปหน้าผากมนป้อยๆ พระรามที่ได้แกล้งเธอสะใจ กลั้วขำออกมา

"ตามมาทำไม?"

"ก็นายเอาโทรศัพท์ฉันไป เอาคืนมาเถอะฉันต้องรีบกลับ" พิมเสนแบมือขอ

"ไม่" มือหนาชูมันล่อสายตาเธอ ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มท้าทาย แล้วหมุนตัวเดินต่อไป

"นายต้องการอะไรก็บอกมาสิ อย่ามากวนประสาทฉันได้มั้ย.." พิมเสนรีบเดินตามไปอีกครั้ง

"ใครกวน เธอต่างหากที่วิ่งตามฉันต้อยๆ" ท่อนขากำยำสับขาเดินอย่างรวดเร็ว มือหนาล้วงถุงกางเกงไปด้วย

"ก็ถ้านายไม่เอาโทรศัพท์ฉันไป ฉันคงไม่ตามนายมาหรอก"

"หรอ งั้นก็ยึดไว้ตลอดแล้วกัน เธอจะได้ตามฉันตลอด" พระรามตอบกลับ ในขณะที่ยังเดินหน้าต่อไป

พิมเสนกำหมัดแน่นเธอปวดประสาทกับความกวนโอ๊ยของชายหนุ่ม เรียวขาคู่สวยกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามร่างพระรามไป "ฉันไม่ได้มีเวลาขนาดนั้นนะพระราม เอาคืนมาเถอะ"

"...." มีเพียงความเงียบตอบกลับมา เขาผิวปากเล่นอารมณ์ดี

"นายอย่าเงียบได้ไหม.."

"...."

"ชีวิตนายมันว่างขนาดนั้นรึไง ถึงได้ตามรังแกคนอื่นอยู่เรื่อย.."

"ก็เพราะเธอมันน่ารังแกไง"

"นั้นปากนายหรอ.."

"จะถามทำไม เธอก็เคยโดนปากฉันไปแล้วไม่ใช่หรอว่าปากดีขนาดไหน.."

ร่างกายร้อนวูบวาบขึ้นมาทันใด เมื่อคำพูดของพระรามทำให้เธอนึกถึงฉากบนเตียงตอนโดนปากของพระรามละเลงอยู่บนตัว..

มันน่าสยดสยองจนเกินไป..

"...ถ้านายอยากเอาไปก็เชิญ" พิมเสนหยุดชะงัก ส่งผลให้พระรามหยุดด้วย เขาหันหลังกลับไปมองพิมเสน

"พูดแล้วห้ามคืนคำนะ.." เขาเค้นยิ้มร้ายกาจอย่างผู้ชนะ แล้วชูโทรศัพท์ขึ้น..

"ฉันไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับนาย แล้วฉันก็ไม่สนุกด้วย.."

"โทษทีว่ะ แต่ฉันสนุก"

"นายเห็นความลำบากใจของคนอื่นเป็นความสุขตัวเองรึไง.."

"ก็ไม่ใช่ทุกคน แต่มันเป็นเธอ.." พูดจบเขาก็หมุนตัวกลับแล้วเดินหน้าต่อไป พระรามนึกสะใจขึ้นมาเขาจะคอยดูว่าทนได้นานซักแค่ไหนกัน..

"...." พิมเสนมองร่างพระรามจนสุดสายตาเธอยกมือขึ้นเสยผมลวกๆแล้วตัดสินใจหันหลังกลับ พรุ่งนี้สอบภาคปฏิบัติ อาทิตย์หน้าสอบทฤษฎี อย่างแรกที่เธอโฟกัสคือการอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบ..

ด้านพระรามที่เดินวกขึ้นมายังชั้นสองไหม่เขาเดินเข้าไปร้านเดิมเพื่อไปหาผู้หญิงที่มาด้วย..แพมกำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าอย่างสนุกมือ...

"อ้าว รามมาตั้งแต่ตอนไหนคะ" แพมล่ะมือจากชุดแบรนด์เนมหันมามองพระรามที่พึ่งเดินเข้ามาในร้าน

"เมื่อกี้"

"แล้วนี้ไปไหนมาคะ ไปเข้าห้องนํ้ามาหรอ"

"อืม"

"รามรีบไหม ถ้ารีบแพมจะได้รีบซื้อ"

"ไม่ ตามสบาย" พระรามตอบไม่ใส่ใจนัก เขาเพ่งมองโทรศัพท์ในมือแล้วกดเข้าไปในแอปต่างๆ คร่าวๆ ส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกน้อยใจแต่เธอก็พูดอะไรไม่ได้ แพมเลือกที่จะซื้อเสื้อผ้าต่อ

Line..! จู่ๆเสียงแอปพลิเคชั่นชื่อดังก็เด้งขึ้นมา พระรามเก็บโทรศัพท์ของพิมเสนเอาไว้แล้วหยิบเครื่องของตัวเองขึ้นมากดอ่านข้อความ

'แฝดสยอง สองพี่น้องสุดหล่อ'

B1 : อยู่ไหนกันพวก

B1 : กูเหงาาาาาาาาาา

B1 : ส่งสติ๊กเกอร์...

Uri : ที่ทำงาน

B2 : ไอ้ยูมึงอยู่ห้างxxxx ป่ะว่ะ

Uri : เออ

Ram : เดี๋ยวกูไปหา

B2 : ได้ยินข่าวว่าเปย์สาวอยู่

Ram : แล้ว?

Uri : มาดิ

Uri : ไปส่งกูด้วย

Ram : เคร

จบบทสนทนา..

"เพื่อนทักมาหรอ"

"ใช่ คืนนี้ไม่ต้องมาแล้ว"

"อ้าว แล้วของพวกนี้..."

"ไว้ฉันเงี่ย_ค่อยมา" พระรามตอบแค่นั้น ร่างหนาเดินออกมาจากร้านมุ้งหน้าไปยังร้านคาเฟ่ที่ยูริทำงานเป็นพนักงานรับรายได้พาร์ทไทม์อยู่ ซึ่งตัวร้านก็อยู่ไม่ไกลนักเขาเดินมาแปปเดียวก็ถึง..

"ไง" พระรามเดินเข้าไปหายูริที่กำลังยืนเก็บของอยู่

"อะไรของมึง"

"ทำงานเสร็จแล้วหรอ"

"เออ"

"สองสามวันมานี้มึงแปลกๆนะ ปกติเห็นให้ไอ้เวไปส่ง"

"กูให้มึงไปส่งบ้างไม่ได้ไง" ยูริเงยหน้าถามเพื่อนชาย เธอฝืนยิ้มออกมาเจื่อนๆ

"ได้ดิ กูแค่แปลกใจ"

"ปล่อยให้มันอยู่กับเมียมันเถอะ กูรบกวนมันมามากล่ะ"

"..." พระรามจ้องมองใบหน้าของยูริด้วยแววตาไม่เข้าใจนัก

"แล้วทำไมมึงถึงมาได้ว่ะ ปกติไม่เคยจะว่าง" มือบางถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินไปเก็บไว้ เธอหยิบกระเป้ขึ้นมาสะพาย

"จะรับมึงไปส่งที่อู่ด้วยไง หรือมึงจะพักก่อนค่อยต่อ"

"ไม่ว่ะ"

"เออ"

"พี่ ยูกลับก่อนนะ"

"โอเค กลับดีๆ" เธอบอกลาผู้จัดการร้านแล้วเดินผ่านหน้าพระรามออกมาจากร้าน ร่างหนาเดินขึ้นมายืนข้างๆยูริสังเกตุท่าทางของเพื่อนเป็นระยะๆ จนทั้งสองเดินมาถึงรถแล้วมุ้งหน้าไปยังสนามแข่ง...

เวหาที่กำลังเเกะถุงยางชิ้นไหม่ขึ้นมาสวมหยุดชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเเจ้งเตือนจากแชทกลุ่มล่าสุด พระรามได้ส่งรูปภาพเข้ามาในกลุ่มเป็นภาพที่ยูริกำลังตั้งใจฝึกงานโดยมีบอยยืนดูแลไกล้ชิดอยู่ข้างๆ...

มันทำให้เขาไม่ชอบกับความไกล้ชิดจนเกินไปขึ้นมาดื้อๆ...

"เว พ พอก่อนนะคะ ข้าวเหนื่อยแล้วอ่าาา" ร่างเปลือยเปล่าที่นอนแผ่หลาบนเตียงพูดแทรกขึ้นมา

"เหนื่อยแล้วหรอ พึ่งไม่กี่ยกเองนะครับ" เวหาหันกลับไปแซวแฟนสาว

"ข้าวตัวแค่นี้เอง เวกินดุขนาดนี้ใครจะไปไหวเล่าา" ริมฝีปากจิ้มลิ้มควํ้าปากด้วยท่าทางน่าเอ็นดู

"ก็เวชอบกินข้าวนิ กินเยอะด้วย" ร่างหนาไร้การปกปิดใดๆเดินเข้าไปหาแฟนสาว เวหาวางถุงยางไว้ที่เดิม

"พรุ่งนี้ค่อยกินต่อนะนะ ข้าวขอพักก่อนน" ท่อนแขนเรียวเล็กโอบกอดลำคอหนาเอาไว้

"โอเครครับ เวมีธุระต่อเหมือนกัน"

"ธุระอะไรหรอคะ?"

"ไปอู่ซ่อมของไอ้ราม ช่วยงานมันนิดหน่อย"

"อ๋อ งั้นไปอาบนํ้าไหม่เลย"