SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 4

EP 03

"เดียร์มึงพูดอะไร..."

"กูอยากตายว่ะพิม ฮึก มันจบแล้ว ชีวิตกูมันไม่เหลืออะไรแล้ว ฮือ"

ตุบๆๆๆๆ ! นาเดียร์ทุบกำปั้นใส่หน้าอกตัวเองรัวๆระบายความอัดอั้นเสียใจออกมา เนื้อตัวเธอสั่นเทาไปด้วยความโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้..

"เดียร์หยุด! อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้" พิมพ์เสนจับมือเพื่อนตัวเองเอาไว้และดึงร่างนาเดียร์เข้ามาซบอก เรียวแขนโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่น..

"อย่างน้อยๆเขาให้เศษใจกูมาบ้างก็คงดี..ฮึก"

"ไม่เป็นไรนะเดียร์ ถ้านายนั้นไม่รับผิดชอบมึงยังมีกู เราจะเลี้ยงหนูน้อยช่วยกัน.."

"ขอบคุณนะพิมพ์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาความเป็นเพื่อนที่มึงมีให้กูมันมากมายเหลือเกินทั้งชีวิตของกู มึงคงเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด เกิดชาติไหนขอให้เราได้เป็นเพื่อนกันอีกนะ..."

"มึงหมายความว่ายังไง.."

"เปล่า ฮึก กะ กูแค่อยากขอบคุณมึงเฉยๆ" นาเดียร์ผละอ้อมกอดจากเพื่อนสาวและยกหลังมือปาดนํ้าตาออก มือบางยกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเวลาและหน้าจอของเธอมันก็ขึ้นแจ้งเตือนสายไม่ได้รับจากแม่ห้าสิบสาย..

'23:30AM'

"มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะเดียร์.."

"พิมพ์ กูต้องรีบกลับห้องแล้วกูไปก่อนนะ ฝันดีมึง.." นาเดียร์เมินคำพูดของหญิงสาว ยิ่งทำให้พิมเสนอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ใบหน้าขาวใสวิตกกังวล ส่วนนาเดียร์เองดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าสลด เหม่อลอย หมดหนทางสู้ เหมือนคนที่อยากจะลาโลกนี้เต็มทน..

"ไปคนเดียวไหวหรอ ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย"

"...กูโอเค" นาเดียร์ก้มหน้าฝืนยิ้มเสียงสั่นเครือไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแต่เธอก็เลือกที่จะโกหกเพื่อนเพื่อให้อีกคนสบายใจ

"เดียร์..."

"บายมึง" นาเดียร์พูดตัดบทขึ้นมา เธอหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว สองเท้ารีบเดินแยกไปอีกทางพลางยกมือขึ้นปาดนํ้าตาออก พิมเสนมองตามแผ่นหลังบอบบางของเพื่อนสาวไปด้วยความเห็นใจ หลังๆมานี้นาเดียร์แปลกๆไม่ชอบกลับห้องและเหมือนคนที่มีความเศร้าตลอด ลักษณะท่าทางของเธอที่ผ่านมาทำให้พิมเสนมองออกว่าเธอโดนทำร้ายจิตใจมามากขนาดไหน..

.

.

.

@หลายวันต่อมา

"เธอจะลาออกจริงๆหรอ อภิรญา" อาจารย์ในห้องฝ่ายกิจการเอ่ยถามนาเดียร์ที่นั่งสีหน้าหมองเศร้าอยู่ตรงหน้า บนโต๊ะมีใบขอลาออก

"ค่ะอาจารย์ หนูจำเป็นจริงๆ"

"เธอคิดดีรึยังมีอะไรก็ปรึกษาอาจารย์ได้นะ"

"ขอบคุณนะคะ หนูมีเหตุผลส่วนตัวและยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับใคร" มือบางยกขึ้นผู้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษา

"ถ้ามันถึงขั้นลาออก เหตุผลของเธอคงถึงที่สุดแล้ว โตๆแล้วนะก่อนจะทำอะไรต้องคิดก่อนเสมอ ถ้าพลาดขึ้นมาเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่อาจย้อนเวลาไปแก้ไขได้ ในเมื่อตัดสินใจดีแล้วอาจารย์ก็ขอให้เธอโชคดี.."

"ค่ะ อาจารย์" นาเดียร์พยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่อาจารย์บอก ร่างเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกไปจากห้องตอนแรกเธอจะแค่ดรอปเรียนแต่มันคงไม่ดีซักเท่าไหร่ถ้าเจอหน้าพระรามอีก..

ในเวลาเกือบสองทุ่มคณะแพทย์ศาสตร์ที่เรียนกันมาเต็มวันพึ้งจบการสอนในวันนี้ พิมเสนถอดอุปกรณ์ป้องกันเชื้อโรคและชุดคลุมออกเพราะการเรียนวันนี้เกี่ยวกับเชื้อโรค ปรสิตต่างๆ ซึ่งทุกคนต้องเข้าห้องแล็ปและทดลองพร้อมกับฟังอาจารย์อธิบายรายละเอียดต่างๆ..

"เฮ้อ..."

"พิมประภา"

"คะ? อาจารย์" พิมเสนที่กำลังจะเดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายของนักศึกษาแพทย์ทั้งหมด เธอหยุดชะงักหันไปมองร่างท้วมสวมแว่นตาหนาเตอะผิวขาวสะอาดสะอ้านในวัยเกือบเลขหก