SEX FRIEND เพื่อน(ไม่)สนิท นิยาย บท 6

EP 05

@มหาวิทยาลัย

"มึง มึงเห็นคลิปหลุดเมื่อคืนป่ะ วันเดียวเฉียดล้านวิว"

"ที่ว่าเด็กมอเราเย็ดกันในห้องนํ้าตึกวิศวะหน่ะหรอ"

"เออใช่ ละมึงรู้ไหมคนในคลิปคือใคร"

"พร.ไงล่ะมึง แต่ผู้หญิงกูไม่รู้เพราะคนปล่อยคลิปเบลอหน้า" เสียงนินทาซุบซิบของสาวๆในมอจับกลุ่มคุยกันถึงเรื่องคลิปหลุด พิมเสนที่หยุดชะงักฟังไม่นานละความสนใจกำลังจะก้าวขาเดินไปที่ตึกแพทย์ต่อแต่..

"แล้วใครกล้าทำแบบนี้ว่ะ กูว่าโดนเล่นงานหนักแน่ใครๆเขาก็รู้ว่านายนั้นเป็นลูกใคร.." คำพูดของหญิงสาวหนึ่งในนั้น ส่งผลให้ร่างกายขนลุกขนชันไปตามๆกัน มันแปลกที่เธอรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาวาบๆทั้งที่ไม่รู้เรื่องด้วยซํ้า..

ครืด~ ครืด~ เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ดังขึ้น มือบางยกมันขึ้นมากดรับสายเมื่อพบว่าชื่อบนจอเป็นชื่อใคร

'นาเดียร์'

"ว่าไงมึง"

(พิมพ์ เมื่อวานกูลาอาจารย์กลับก่อนเวลา กูจะมาอยู่กับแม่ซักหนึ่งอาทิตย์นะอยากลืมเรื่องบ้าๆนี้ เมื่อวานไม่ได้โทรมาบอกกูยุ่งๆ มึงอยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองดีๆนะ)

"อื้อ ทำไมไม่โทรมาบอกกันตั้งแต่เมื่อคืนละ กูโทรไปหามึงก็ไม่ติดนึกว่าเป็นอะไร"

(เออหน่า กูขอโทษ)

"งั้นก็ดูแลตัวเองกับหลานกูในท้องมึงดีๆด้วย"

(รู้แล้ว งั้นแค่นี้นะมึงกูจัดห้องแปป)

"อื้อ บาย"

ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป พิมเสนถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ เธอก็ได้แต่ภาวนาให้นาเดียร์ทำใจได้จริงๆไม่ใช่แอบไปเสียใจคนเดียวและขอให้แม่กับยายเพื่อนรักให้อภัยเธอในสิ่งที่ผิดพลาดลงไป

อีกด้าน..

"อีเดียร์ ทำไมมึงกลับมาอยู่บ้าน?" อร ผู้เป็นแม่ของนาเดียร์เอ่ยขึ้นในขณะที่สายตาเพ่งมองลูกสาวด้วยแววตาจับผิด หล่อนคํ้าเอวอยู่หน้าประตูห้อง

"แม่ถามหนูหลายรอบแล้วนะจ้ะ ก็มหาลัยเขาหยุดยาวหนึ่งอาทิตย์หนูเลยกลับมาเยี่ยมแม่กับยายไง"

"มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ทำผิดอะไรมา แล้วหนีความผิดอยู่"

"โถ่แม่ หนูจะไปทำอะไรผิดละจ้ะหนูแค่คิดถึงแม่กับยายจริงๆนะ" ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงนอนเล็กๆสภาพไม่ค่อยดีนัก โผล่เข้ากอดผู้เป็นแม่เธอซบหน้าลงที่หน้าอกท่านแล้วปล่อยโฮออกมา แล้วบอกตัวเองในใจซํ้าๆว่า..

หนูขอโทษ..

"เออๆ กอดกูเสร็จก็ปล่อยด้วยกูจะไปต่อทุนต่อ"

"แม่จ๋า หนูขอกอดแม่แบบนี้ไปนานๆก่อนได้ไหม" มันอาจจะเป็นกอดสุดท้ายที่หนูจะได้กอดแม่...

"มึงเป็นบ้าอะไรของมึงว่ะ อีเดียร์"

"หนูก็แค่คิดถึงแม่.."

"ไปเรียนแค่นี้ก็คิดถึง แล้วมึงจะเอาตัวรอดได้ยังไงว่ะ"

"แม่ ถ้าเกิดวันนึงเดียร์ไม่อยู่ แม่ยังอยากให้เดียร์เกิดเป็นลูกแม่อยู่ไหม"

"มึงพูดอะไรของมึงว่ะอีเดียร์" อรผละกอดออกแล้วมองหน้าลูกสาวด้วยาหน้าตกใจ กังวล

"หนูแค่สมมุติเองแม่.."

"อย่าพูดแบบนี้อีก"

"แม่ตอบหนูมาก่อน..."

"เออ กูอยากได้ลูกที่กตัญญู ไม่ลืมกำพืดตัวเองเหมือนมึง.."

"หนูก็อยากเกิดเป็นลูกแม่อีกนะ.."

"มึงเลิกร้องให้ได้แล้ว" นาเดียร์พยักหน้าตอบเบาๆ มือบางยกขึ้นปาดนํ้าตาตัวเองออก

"หนูรักแม่นะ.."

"กูก็รักมึง" อรนึกสงสารลูกสาว เธอคิดว่าการเรียนหมอสำหรับนาเดียร์มันเหนื่อยเกินไป แต่เธอก็ยอมเรียนเพราะแม่อยากให้เป็น "กูไปล่ะ มึงก็หยุดร้องให้ได้แล้วหยุดทั้งทีก็พักผ่อนให้เยอะๆ"

"ค่ะแม่" อรไม่พูดอะไรต่อเธอเดินออกมาจากห้องของนาเดียร์ เมื่อลับร่างผู้เป็นแม่นํ้าตาที่ถูกกลั้นไว้มันก็ไหลออกมาราวกับทำนบแตก ยิ่งได้ยินคำว่ารักจากแม่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดที่เป็นคนใจแตกท้องไม่มีพ่ออีกทั้งเธอยังโกหกทุกคนเพื่อมาร้องให้อยู่คนเดียว..

21.00 AM.

"พิมพ์กลับยังไงอ่ะ ให้พี่ไปส่งใหม?"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพิมพ์เดินทางลัดกลับก็ถึงแล้ว"

"มันอันตรายนะพิมพ์"

"ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง แต่พิมพ์มีอุปกรณ์ป้องกันตัวครบถ้วนค่ะสบายใจได้" พิมเสนฉีกยิ้มให้เจ้าของร้านอาหารกึ่งบาร์ ลีนัท เป็นรุ่นพี่นิเทศในมหาลัยเดียวกัน เธอรับพิมเสนเข้ามาทำงานที่นี้ตั้งแต่ปีหนึ่งจนสนิทกันมาถึงทุกวันนี้

"งั้นก็กลับดีๆ พักผ่อนเยอะๆทั้งเรียนหมอทั้งทำงานส่งตัวเองเรียน แกสู้ยังไงไหวว่ะ"

"เอาหน่า พิมพ์ชินแล้ว" เธอตอบพลางถอดผ้ากันเปื้อนออก ตำแหน่งของเธอก็คือพนักงานเสิร์ฟในร้านมาเฉพาะบางวันที่ตารางเรียนว่างเท่านั้น

"เอองั้นก็รีบกลับ เอานี้ไปกินด้วยพี่แบ่งไว้ให้แก" ลีนัทยื่นถุงที่บรรจุข้าวกล่องให้เธอ

"ขอบคุณนะคะ" มือบางเอื้อมมือไปรับ อย่างน้อยๆมันก็ประหยัดค่าอาหารไปอีกคาบ

"ไปๆกลับ บายยัยน้องรัก"

"บายค่ะพี่ลี" เมื่อลํ่าลากันเสร็จเธอก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมา แล้วเดินออกมาจากร้านที่จะปิดช่วงสามทุ่มของทุกวัน ยกเว้นศุกร์และสายที่จะเปิดถึงเที่ยงคืน

"พู้ววว ประหยัดอีกมื้อละเรา อดทนเอาอีกแค่สองปี.." พิมเสนพูดปลอบใจตัวเองแล้วเดินตามทางลัดที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก

ปี๊ดด! ปี๊ดด!

"กรี๊ดดดดดด...อ๊ะ..โอ๊ย!?" ร่างเล็กล้มไปกองบนพื้น หัวเข่าเกิดรอยแผลเลือดถลอก เธอลูบขาตัวเองป้อยๆนํ้าตาไหลออกมาอัตโนมัติเพราะความเจ็บแสบจากแผล