สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 474

หลังจากนอนหลับสะลึมสะลือไม่นานนัก อินชิงเสวียนก็ถูกอวิ๋นฉ่ายปลุกขึ้นมา

นางกอดผ้าห่มไว้ไม่อยากตื่น แต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองเป็นคนเสนอเรื่องการเรียน จึงไม่อาจถอดใจกลางคันก่อนใครได้

จึงทำได้เพียงกัดฟันลุกขึ้นมา เข้าไปแช่น้ำพุวิญญาณในมิติ ตอนที่ออกมาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาไปทั่วทั้งตัว

เมื่อนึกได้ว่าเย่จิ่งอวี้ก็อดนอนมาทั้งคืน เมื่อครู่เข้าประชุมในราชสำนักคงง่วงนอนแย่ คืนนี้จะเตรียมน้ำพุวิญญาณให้เขาหนึ่งถัง เพื่อขจัดความเหนื่อยล้า

มื้อเช้ากินอะไรง่ายๆ จากนั้นก็ออกจากวังพร้อมหลี่ชีและฉินเทียน

เมื่อมาถึงสำนักศึกษาหลวง ก็ได้ยินใต้เท้าทั้งหลายกำลังปรึกษาหารือกัน บอกว่าช่วงนี้มีคนแก่หายไปจากเมืองหลวงหลายคน

อินชิงเสวียนจึงเกิดความสงสัยขึ้นมา

“เหตุใดคนแก่จึงหายตัวไปได้?”

ใต้เท้าโจวส่ายหน้า ลูบเคราแล้วพูดว่า “ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ตอนมาที่นี่ได้ยินชาวบ้านพูดคุยกัน คิดว่าเป็นเรื่องจริง ได้ยินว่ามีคนแจ้งทางการแล้ว”

อินชิงเสวียนตกใจมาก หรือว่าเป็นฝีมือของชาวเจียงวูอีกแล้ว ในเมื่อจูอวี้เหยียนชำนาญในการใช้พิษกู่ ไม่แน่ว่านางอาจจะจับคนไปทำการทดลอง

แต่ทว่าเพียงแค่การจับคน ไม่จำเป็นต้องมาจับถึงเมืองหลวงก็ได้ ที่นี่เป็นเมืองหลวงใต้พระบาทโอรสแห่งสวรรค์ จะเล็ดลอดจากสายตาของสายลับวังหลวงได้อย่างไรกัน

ฉางจี้จิ่วพูดว่า “อาจไม่ได้หายตัวไปก็ได้ ไม่แน่ว่าแค่ไปเก็บสินค้าบนภูเขา มีคนแก่หลายคนออกเดินทางไปด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร พวกเราเข้าเรียนกันก่อนดีกว่า”

อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าเป็นเหตุผลนี้เช่นกัน จึงเดินมาด้านหน้ากระดานดำ และทำการสอนบทเรียนในวันนี้

ซึ่งยังคงเน้นคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ และจะสอนวิชาเคมีวันละเล็กน้อยจนกว่าพวกเขาจะเข้าใจเกือบหมด อินชิงเสวียนค่อยแลกอุปกรณ์ภาชนะ เพื่อพาพวกเขาทำการทดลอง

ในขณะเดียวกันนั้น โรงเรียนสอนการต่อสู้ของกวนฮั่นหลินก็ก่อสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว และได้รับสมัครผู้มีวิชาการต่อสู้จากทั่วทุกสารทิศ เพื่อมาศึกษาที่นี่

สำหรับการเดินทัพทำสงคราม อินชิงเสวียนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย การทำสงครามเหล่านั้นที่นางดูในโทรทัศน์ ล้วนเป็นวางแผนการรบบนกระดาษ ซึ่งไม่อาจใช้ได้ในชีวิตจริง

สิ่งเดียวที่จะจัดเตรียมให้ท่านผู้เฒ่ากวนได้ก็คือหนังสือ ‘ตำราพิชัยสงครามของซุนวู’ และ ‘สามสิบหกกลยุทธ์’

สำหรับหนังสือสองเล่มนี้ ท่านผู้เฒ่ากวนดีใจราวกับได้รับสมบัติ เขารีบไปที่กรมโยธาเพื่อขอกระดาษเปล่า และนำเนื้อหาหนังสือสองเล่มนี้คัดลอกออกมา แปะไว้บนกำแพง เพื่อให้นักเรียนที่ศึกษาวิชาการต่อสู้ได้อ่าน

เอกสารการรับสมัครถูกแจกจ่ายไปยังเมืองและมณฑลต่างๆ เมื่อเห็นราชสำนักออกเอกสารฉบับนี้ ผู้มีวิชาการต่อสู้หลายคนก็เห็นความหวังที่จะก้าวไปข้างหน้าทันที จึงพากันแห่ไปยังเมืองหลวง

ทุกสิ่งดำเนินการตามความคิดของอินชิงเสวียน ในที่สุดนางก็รู้สึกถึงการได้มีส่วนร่วมในทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในต้าโจว

อินชิงเสวียนรู้ขอบเขตความสามารถของตัวเองเป็นอย่างดี นางไม่อาจดูแลได้ครบถ้วนรอบด้าน จึงสามารถทำได้เพียงสุดความพยายามของตัวเอง เพื่อเปลี่ยนแปลงประเทศนี้ กระตุ้นให้ประเทศเกิดความก้าวหน้า แม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องน้อยนิด แต่นางก็ไม่ได้ใช้ความพยายามทั้งหมดไปโดยเปล่าประโยชน์

ไม่นานก็ถึงเวลาเที่ยง อินชิงเสวียนอธิบายโจทย์ข้อสุดท้ายให้แก่ใต้เท้าทั้งหลาย จากนั้นก็ออกไปจากสำนักศึกษาหลวง

ตกบ่าย เย่จิ่งอวี้ยังคงอ่านสาส์นกราบทูลอยู่ในห้องหนังสือ นางจึงไม่รีบร้อนที่จะกลับไป เมื่อนึกได้ว่าออกจากวังมาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่เคยได้พบเย่จิ่งหลานเลย

จึงพูดว่า “พวกเราไปเยี่ยมจวนฝูอี้อ๋องกัน”

หลี่ชีและฉินเทียนทำตามบัญชาของอินชิงเสวียนอย่างแน่นอน ทั้งสามคนหันหัวม้าเพื่อตรงไปยังจวนอ๋อง

ทว่าที่ประตูโรงน้ำชา เห็นเย่จั้นยืนอยู่ในชุดขาวที่พริ้วไหว

อินชิงเสวียนก็ไม่ได้พบเขาหลายวันแล้วเช่นกัน นางหยุดมาแลถามว่า “หลายวันนี้ท่านอ๋องมีอาการเป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

เย่จั้นยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยนและพูดว่า “ข้าสบายดีทุกอย่าง เข้ามาดื่มชาเขียวสักแก้วหรือไม่?”

เมื่อเห็นว่าโรงน้ำชาแห่งนี้ดูดีทีเดียว อินชิงเสวียนจึงพยักหน้า

ทั้งสองหาที่นั่งติดริมหน้าต่าง เมื่อนั่งลงแล้วอินชิงเสวียนก็ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “ท่านอ๋องคิดอย่างไรจึงออกมาดื่มชาเพคะ?”