SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 24

“ออสติน ทำไมนายถึงได้ดื้อด้านงี่เง่าเอาแต่ใจแบบนี้ฮะ!” ฉันขึ้นเสียงใส่เขาด้วยความหงุดหงิด แต่เขากลับไม่สนใจแล้วก็ปรับเบาะนอนหลับตาไปเลย โอ๊ย!

“ออสติน ติน! อย่ามาทำแบบนี้ รีบไปเลยเดี๋ยวรปภ. มาไล่” ฉันเขย่าแขนเขาให้ลืมตา แต่ก็เท่านั้นแหละไม่รู้เอาความด้านความมึนมาจากไหน

ฉันเรียกเขาอยู่สักพัก รปภ. ก็เหมือนจะเดินมาเพราะรถจอดนานพอสมควรแล้ว

ปัง! เสียงประตูฝั่งฉันปิดลงดัง ๆ

“โอเคยอมแพ้ ลุกขึ้นมา” ฉันพูดเสร็จไอ้บ้าออสตินก็ลืมตาขึ้นทันควัน แล้วก็ลอบยิ้มออกมา เหอะ! สนุกมากสินะที่เอาชนะฉันได้

“ขับไหม” ออสตินหันมาถามด้วยรอยยิ้ม ยิ้มปั้นจิ้มปั้นเจ๋อน่าตบชะมัด

“ไม่! ไปเลย ออกรถเร็ว ๆ รปภ. เดินมาโน่นละ” ฉันบอกเขาเสียงดัง เริ่มจะทนไม่ไหวกับไอ้บ้านี่แล้วนะ สรุปคือฉันจะหนีเขาไม่พ้นใช่ไหม

-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-

ฉันอยากจะกรี๊ดมาก ผับเขากับคอนโดฉันห่างกันแค่ 10 กม. แต่ใช้เวลาฝ่ารถติดถึง 1 ชั่วโมง! มันใช่เรื่องเหรอ แล้วดูหน้าไอ้คนขับรถนั่งผิวปากฮัมเพลงอารมณ์ดีมาตลอดทาง

“ฉันเพิ่งออกจากที่นี่กลับไปคอนโด แล้วก็ต้องมาที่นี่แล้วก็ย้อนกลับไปคอนโดอีก นายเป็นบ้าอะไรออสติน ฉันเหนื่อย!” ทันทีที่รถจอดด้านหลังผับฉันก็บ่นเขาทันที

“เหนื่อยเหรอ” ออสตินหันมาถามด้วยแววตาซื่อ โถ~ ไอ้ตอแหล ไปหัดสตอเบอรี่มาจากไหน ฉันไม่ตอบแค่ปรายตาไปมองเขาเท่านั้น

“ขึ้นไปนอนบนห้องก่อนไหม”

“เหอะ! ใครจะบ้าขึ้นไป”

“อย่าทำหน้าบึ้งสิที่รัก เดี๋ยวไม่สวยนะ” ออสตินชะโงกหน้ามาใกล้ ๆ แล้วก็เอามือมาหยิกแก้มฉัน

ผลัก!

“โอ๊ย! เจ็บนะมินตรา” ออสตินร้องเสียงหลงเพราะเขามัวแต่หยิกแก้มฉัน ฉันก็เลยอาศัยจังหวะที่เขากำลังเผลอผลักหัวเขาเต็มแรงจนมันไปกระแทกกับกระจกรถ ดี สมน้ำหน้า!

“ให้ฉันกลับได้รึยัง” ฉันถามเขาเพราะฉันเหนื่อยเต็มทีแล้ว วันเสาร์ที่ฉันควรได้นอนเปื่อยอยู่ที่คอนโดหมดไปกับการสู้รบปรบมือกับไอ้หน้ามึนที่อันตรายต่อหัวใจ

“ขับรถเป็นใช่ไหม ให้ไปส่งรึเปล่า” ออสตินถามออกมา

“ตลก!” ฉันหันไปบอกเขา เขาจะเล่นลิ้นไปถึงไหน ฉันเหนื่อยนะ เหนื่อยหัวใจ ฉันต้องยอมรับตรง ๆ ว่าการกลับมาเจอกันครั้งนี้ออสตินเปลี่ยนไปมาก เขา...น่ารักขึ้นมาก หัวใจฉันมันเหนื่อยกับการต้องมาคอยใจเต้นรัววันละหลายรอบเพราะเขาแล้ว

“แต่ตอนนี้มันเวลารถติดเลยนะมิน เนี่ย 6 โมงกว่าคนเพิ่งเลิกงานเลยเดี๋ยวค่อยกลับก็ได้”

“วันนี้วันเสาร์” ฉันตอบเขาไป ไม่อยากจะขำกับความกระล่อนความมึนนะ แต่ก็อดขำในใจไม่ได้จริง ๆ

“เฮ้อ! รั้งยังไงก็ไม่อยู่ โอเค ๆ ขับรถกลับดี ๆ นะครับ ถึงแล้วโทรบอกด้วย” ออสตินยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินลงจากรถ ฉันก็เลยเดินอ้อมมาฝั่งคนขับด้วยใจเต้นรัวพร้อมกับมองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อถามความแน่ใจ เขาแน่ใจนะว่าจะให้ฉันขับรถคันนี้ไปจริง ๆ ถ้าพังขึ้นมาฉันไม่มีปัญญารับผิดชอบแน่ ออสตินพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ขึ้นรถ ฉันก็เลยรวบรวมสติแล้วก็ขับมันออกมาซะเลย

ฉันฝ่ารถติดมาถึงคอนโดก็เกือบจะ 2 ทุ่ม ถึงวันนี้จะเป็นวันเสาร์แต่คนก็ออกไปกินข้าวนอกบ้าน ออกไปเที่ยวกันจนทำให้รถติดอยู่ดี

ติ๊ง!

girl M (3)

Manny : อีมินตราาา

MinMin : ไรเทย?

Manny : ขับรถสวยเก๋เท่ห์จังนะคะ

อีแมนนี่พิมพ์มาแบบนี้ทำเอามือฉันสั่น อย่าบอกนะว่ามันเห็นฉันขับรถออสติน ไม่นะ ฉันไม่อยากให้ใครมารับรู้ว่าฉันกับเขากลับมาเจอกัน

MinMin : ไรมึง เพ้ออะไร

Manny : อย่ามาตอแหล กูรู้กูเห็นกูมาหามึงพอดี

MinMin : มึงอยู่ไหนเทย

Manny : ตื่นเต้นเหรอ?

Milan : รถอะไรวะ

Manny : รถที่ซื้อเพราะหึงคันนั้นไง

Milan : อ๋อ~ เม้าท์เลยเดี๋ยวมาไล่อ่าน ทำธุระแป๊บ

มันพูดเรื่องอะไรของมันสองคน เหมือนรู้กันยังงั้นแหละ

MinMin : ตกลงมึงอยู่ไหน?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!