So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 13

ผมกำลังนั่งดูรูปกับคอมเม้นท์ที่ไอ้หน้าขาวมันคุยกับมิลานในไอจีเธอด้วยความหงุดหงิด มึงจะเม้นท์หยอกผู้หญิงแบบเลี่ยน ๆ อีกนานไหมวะไอ้ห่า ยัยนั่นก็เหมือนกันไม่รู้สึกขนลุกมั่งเหรอวะที่มีผู้ชายเอาแต่พูดจาเลี่ยน ๆ ให้ฟัง!

ไม่ต้องสงสัยว่าผมดูไอจีมิลานได้ยังไงหรอกนะครับ พวกคุณก็คงรู้ว่ายัยงี่เง่ามันบล็อกผมทุกช่องทางแต่ผมก็สร้างแอคเค้าท์ปลอมไปคอยส่องได้เหมือนเดิม แม่งเกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาลงทุนทำอะไรแบบนี้เลยให้ตายเถอะ

“ดูห่าไรอยู่วะ” เสียงไอ้ออสตินดังขึ้นพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาในคอนโดผม ไอ้พวกนี้แม่งชอบมาสิงที่นี่เพราะคอนโดผมมันใกล้มหาลัยที่สุด

“เสือก” ผมตอบมันสั้น ๆ แต่สายตาก็ยังไล่อ่านคอนเม้นท์พวกนั้นด้วยความหงุดหงิด

“มึงจะอ่านให้ตายไปเลยรึไงวะ”

“เรื่องของกู” ผมบอกมันอย่างไม่ใส่ใจ ไอ้ออสตินกับไอ้เควินมันรู้เรื่องของผมกับมิลานนะครับ รู้หลังจากที่เราเลิกกันไปได้สักพักแล้วเพราะผมทนไม่ไหวเมาแล้วอาละวาดบ่นยัยงี่เง่าให้พวกมันฟัง

“มึงรักเขามึงก็ไปหาทางง้อดิ มึงจะมานั่งโง่อีกนานไหมเขามีแฟนใหม่แล้วนะ” ไอ้ออสตินพูดขึ้น

“เออ หรือมึงจะรอให้เขาแต่งงานมีผัวเป็นตัวเป็นตนมึงถึงจะลุกขึ้นมาทำอะไร” เสียงไอ้เควินที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบอีกคน

“กูว่าไม่ว่ะ กูว่ามันน่าจะรอดูจนมิลานคลอดลูกสักห้าคน”

“ยัยนั่นไม่มีทางได้แต่งกับไอ้หน้าขาวนี่หรอก” ผมพูดขึ้นมาแต่ใจก็เริ่มเดือดแล้วเหมือนกัน

“ถ้าเขาคบกันจนได้แต่งงานล่ะ ทำไมมึงไม่ทำอะไรสักทีวะไอ้แอล มึงรอเวลาส้นตีนไรของมึง” ไอ้เควินถามด้วยความไม่สบอารมณ์ มันเป็นพวกชอบพุ่งชนครับ มันไม่ชอบปล่อยอะไรไว้นานพอเห็นผมเป็นแบบนี้มันก็เลยหงุดหงิด

“รอให้กูหยุดตัวเองได้ก่อน”

“โถ่ไอ้เวร! เหตุผลมึงแม่งเลวชิบหาย กว่ามึงจะหยุดได้มึงแดกเอดส์ไปเรียบร้อยแล้วล่ะกูมั่นใจ” ไอ้ออสตินแม่งด่าผมขึ้นมาแต่ผมไม่สะเทือนหรอก เหตุผลผมจะเห็นแก่ตัวแค่ไหนมันก็เรื่องของผม

“ก็ดีกว่ากูกลับไปง้อยัยนั่นแล้วกูก็แอบไปเอาคนอื่นเหมือนเมื่อก่อนไหมวะ” ผมเถียงมันกลับไป

“สัส ทำไมมึงไม่มีมิลานแค่คนเดียวไปเลยวะ”

“กูก็มีแค่ยัยงี่เง่านั่นคนเดียว แต่ยัยนั่นไม่ให้กูเอากูถึงต้องเอาคนอื่นให้พอใจแล้วค่อยหยุดนี่ไง” ผมตอบอย่างไม่สะท้าน ผมเลวครับ เลวได้กว่านี้อีกเยอะ

“ไอ้ห่าแอล สันดานมึงนี่นะ ถ้างั้นมึงก็คอยแอบตามมิลานไปเรื่อย ๆ แล้วกัน อย่าลืมตามตอนว่าที่ผัวมิลานกลับมาไทยด้วยล่ะ” ไอ้เควินพูดขึ้นแล้วก็ยิ้มเยาะเย้ยผม

“มันจะกลับมาเมื่อไหร่” ผมถามไอ้เควินทันที ลองได้พูดแบบนี้แสดงว่ามันต้องรู้อะไรมาแน่นอน

“มึงจะไปเสือกเรื่องของเขาทำไม” มันตอบลอยหน้าลอยตาไอ้เวรนี่กวนตีนฉิบหาย แต่เรื่องที่มันพูดโคตรคาใจผมเลย อย่าให้กูรู้นะมึงว่ากลับมาวันไหน กูจะเล่นมึงแน่

“กูสืบเองก็ได้ ไปล่ะ ว่าง ๆ พวกมึงก็ขัดส้วมให้กูด้วยนะ” ผมบอกมันเหมือนไม่แคร์แต่ในใจโคตรอยากรู้เลยครับ อยากรู้ว่ามันจะกลับเมื่อไหร่จะหาโอกาสไปกระทืบให้ไอ้หน้าขาวมันเลือดกบปาก

“ไอ้ห่า ขัดเองสิห้องมึง” เควินบอกแล้วปาถั่วที่มันเอามากินเล่นใส่ผม ไอ้เพื่อนเวรมาสุมหัวแล้วยังมาทำรกอีก

“มึงมาขี้บ่อย ๆ ก็ตอบแทนบุญคุณห้องกูหน่อยสิวะ” ผมบอกแล้วก็หยิบกุญแจรถเดินไปที่ประตูห้อง

“มึงจะไปไหนวะ” ไอ้ออสตินเป็นคนเอ่ยถามบ้าง

“ไปหาน้องมิว กูนัดไว้” ผมเอ่ยชื่อคู่ควงคนหนึ่งขึ้นมา คนนี้เด็ด ไม่งอแงงี่เง่าเลยอยู่กันได้นานคนเดียวกันกับที่มิลานมาเห็นนั่นแหละครับ แต่จะให้ผมสลัดเธอทิ้งเพราะมิลานมาเห็นก็ไม่ใช่เรื่องไหมวะ เธอไม่ได้ผิดอะไรเราแค่สนุกกันทั้งคู่

“โอ้โหชื่อคล้ายกันฉิบ ถามจริงเวลามัน ๆ เผลอครางผิดเป็นชื่อมิลค์บ้างไหมวะ” ถามจัญไรแบบนี้มีแค่ไอ้เควินเท่านั้นล่ะ

“บ่อยว่ะ” ผมตอบมันแค่นั้นพร้อมยิ้มออกมาแล้วก็ออกจากห้องทันที ได้ยินแค่เสียงแว่ว ๆ มาจากไอ้เควิน