So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 34

“ว่าไงนะ!” เสียงสองอีมิลค์มาทันทีเลยค่ะหลังจากที่ไอ้ไบโพล่าร์มันบอกว่าจะไปนอนที่อื่น แถมระบุด้วยว่าจะไปนอนห้องใคร ถ้าจำไม่ผิดน้องเฟิร์นนี่คือหนึ่งในเด็กที่แอลฟ่าคั่วเมื่อ 3-4 เดือนก่อน น้องปี 2 ในคณะนี่แหละถ้ามันไม่มีเฟิร์นอื่นอีกนะ!

“อะไร หูตึง?” ไอ้บ้าแอลมันหันมาถามฉันเสียงนิ่ง ไม่ไหวแล้วอุตส่าห์มาอย่างสงบกะจะเรียบร้อยน่ารักแต่มาบอกฉันว่าจะไปนอนห้องผู้หญิงคนอื่นนี่นะ!

“ไม่ต้องมากวนตีน” ฉันชี้หน้าเขาอารมณ์เริ่มมาแล้วค่ะ คนอย่างมิลานฆ่าได้หยามไม่ได้

“กวนตีนบ้าบอไรวะ เอาไงจะนอนหรือไม่นอน ไม่นอนก็กลับไป” สุดท้ายกลายเป็นแอลฟ่าก็ไล่ฉันซะงั้น แถมทำเสียงรำคาญใส่อีก ตกลงนี่เขาเทฉันแล้วใช่ไหมคะ แม่งกูก็กลับมาหาแล้วนี่ไง อย่าบอกนะว่าดูไม่ออกว่ามาเพราะอะไร หรือว่าที่ผ่านมาเขาเล่นตลกกับฉันกันแน่ แค่กลับมาเล่นกับความรู้สึก มาปั่นหัวฉันเล่นให้รู้สึกดีกับเขาอีกครั้ง พอเห็นว่าฉันมาตามเกมที่เขาต้องการแล้วก็สลัดทิ้งแบบนี้เหรอ

“ฮึก!” ฉันหลุดเสียงสะอื้นออกมาทันทีพร้อมกับที่น้ำตามันกำลังจะไหลแต่ดีนะที่ห้ามเอาไว้ได้ทันตอนนี้มันก็เลยกลิ้งเล่นในตาแทน

ฉันไม่ตอบอะไรแอลฟ่า แต่เลือกที่จะกลืนไอ้ก้อนอะไรซักอย่างที่มันจุกอยู่ที่คอแล้วก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาถือ ก่อนที่จะเดินมาที่ประตูห้องที่มีเขายืนอยู่

“ตกลงไม่นอน?” แอลฟ่าถามขึ้นมาในตอนที่ฉันมาถึงประตู แต่ก็ยังเปิดออกไปไม่ได้เพราะเขายืนขวางประตูอยู่ เขาไม่ได้ขวางประตูเพื่อไม่ให้ฉันออกไปหรอกนะคะอย่าเข้าใจผิด เขายืนขวางอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วต่างหาก

“อือ หลบหน่อย” ฉันบอกออกไป ต้องพยายามแค่ไหนที่จะควบคุมเสียงให้เป็นปกติ ชีวิตอีมิลานต้องเจ็บอีกกี่ครั้งกับความรัก ฉันว่าต่อไปนี้ฉันคงไม่รักใครแล้วล่ะ รักแล้วมันทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ ขี้เกียจเสี่ยง

“หึ ๆ” แอลฟ่าแค่นเสียงออกมา เหมือนจะหัวเราะ คงสนุกมั้งคะที่ปั่นหัวฉันได้ ทำให้ฉันกลับมารักเขาได้อีกครั้งแบบนี้แล้วก็ทิ้งฉันอีกรอบ

“ถอยหน่อย”

หมับ!

“ยัยงี่เง่าร้องไห้เหรอเนี่ย” แอลฟ่าเอามือมาขยี้ผมฉันเบา ๆ แล้วก็ก้มหน้าลงมามองฉันก่อนที่จะเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เชี่ยไรเนี่ย!

“ปล่อย!” ฉันสะบัดตัวเพื่อให้มือเขาออกไปจากหัวฉัน แม่งมีความสุขมากรึไงวะ!

“โอ๋ ๆ ไม่ร้องไห้นะครับ” แอลฟ่ายิ้มให้แล้วก็เอามือมารั้งฉันไปกอด เล่นบ้าอะไรวะงงไปหมดแล้ว อันไหนจริงอันไหนปลอมแยกไม่ออกแล้ว!

“ทำบ้าอะไรฮะ ปล่อย!” ฉันพยายามสะบัดตัวออกแต่ไอ้บ้านี่กลับรัดแน่นกว่าเดิมแล้วก็โคลงตัวฉันเล่น

“มาง้อก็บอกดี ๆ สิ ยิ้มหวาน ๆ ให้สักครั้งก็ไม่มี” แอลฟ่าพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มทำให้ฉันหยุดดิ้น ตกลงเขากำลังเล่นอะไรฉันไม่ไว้ใจแล้วนะ

ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเขากำลังแกล้งงอนฉัน หรือเขากำลังงอนจริง ๆ หรือเขาแค่แกล้งปั่นหัวฉันเพื่อความสนุก ตอนนี้เขาโอ๋ฉันที่กำลังจะร้องไห้เพราะเขาแค่แกล้งคนรัก หรือเขาแกล้งโอ๋ฉันแล้วค่อยเหยียบใจฉันซ้ำกันแน่ งงไหม ถ้างงก็ช่างเถอะค่ะ อย่าไปสนใจเลย ฉันแค่กำลังสับสนการกระทำของเขาว่าตกลงเขาคิดอะไรอยู่ตอนนี้อันไหนจริงอันไหนปลอม!

“ปล่อยฉัน” ฉันพูดขึ้นเสียงนิ่ง ไม่ไหวแล้วอ่ะ เจอเรื่องบ้าบอไม่จบไม่สิ้นหัวใจมันเหนื่อยล้าเกินไปแล้ว

“ไม่ปล่อย” แอลฟ่าบอกแล้วก็กอดฉันแน่นขึ้น

“ไม่ตลกนะแอล” ฉันยังพูดด้วยน้ำเสียงโกรธอยู่เหมือนเดิม ที่จริงอยากตะโกนใส่หน้าด้วยซ้ำ

“แค่แกล้งงอนเอง ที่จริงก็น้อยใจแหละแต่เห็นเธอมาง้อก็หายแล้ว แค่อยากรู้ว่าจะง้อฉันยังไงถ้าเล่นแรงไปขอโทษนะ” แอลฟ่าอธิบายแล้วก็กดจมูกลงที่ผมของฉันเต็มแรง

“ไม่ได้มาง้อ!” แม่งตอนนี้กูโกรธแล้วจริง ๆ อ่ะ ถึงเมื่อกี้จะแค่แกล้งที่เขาพูดจริง ๆ ฉันก็โกรธ มาพูดว่าจะไปนอนห้องผู้หญิงคนอื่นนี่นะ

“แล้วมาทำไรตอนตี 2” เขาพูดอย่างรู้ทันฉันขึ้นมา เออก็รู้หนิรู้แล้วยังสนุกกับการแกล้งฉันอยู่ได้ เกลียดที่สุดเลยคือการโดนแกล้งให้เป็นตัวตลกของคนอื่น