So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 45

“แล้วทำใจที่จะต้องห่างหนูมิลค์ตั้งแต่ตอนนี้ได้รึไง”

“ไม่เป็นไรครับแม่ มันก็คงทรมานเพราะคิดถึงมาก แต่อย่างน้อยก็ได้ย่นระยะเวลาให้เร็วขึ้นเราสองคนจะได้สร้างครอบครัวกันเร็ว ๆ” ผมตอบแม่ออกไป ไม่ได้อยากจะใช้คำพูดสวยหรูหรือให้ใครได้ยินแล้วรู้สึกดีนะครับแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ และที่สำคัญผมรู้จักแม่ผมดี

“พร้อมเมื่อไหร่บอกแม่แล้วกัน” แม่ผมพูดแค่นั้นก่อนที่จะหันไปคุยกับน้าพิม ผมทำได้แค่นั่งก้มหน้าไม่อยากเงยหน้าขึ้นไปเพราะกลัวจะเจอสายตาที่มีแต่ความเสียใจของมิลาน

“ดา ฉันว่าไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้มั้ง ฉันสงสารเด็ก ๆ ยังไงเขาก็รักกัน” น้าพิมพูดขึ้นมาเมื่อเห็นผมกับมิลานนั่งเงียบ แม่ยายผมโคตรเข้าใจความรู้สึกของวัยรุ่นเลยครับทั้งที่ท่านน่าจะเป็นคนที่โกรธมากที่สุดเพราะผมไปล่วงเกินลูกสาวท่าน

“ไม่ได้หรอกพิม สัญญาลูกผู้ชายคุยกันแล้วก็ต้องทำให้ได้ไม่งั้นไอ้ตัวดีนี่มันจะได้ใจ” แม่ผมพูดขึ้นแล้วก็เน้นเสียงตอนที่เรียกผม ตกลงผมเป็นลูกชายแม่จริงรึเปล่าวะ

“ป้าดาคะ คือ...” มิลานที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เสียงเธอจะขาดห้วงไป แค่ได้ยินเสียงที่สั่นของเธอผมก็ทนก้มหน้าไม่ไหวแล้ว

“ว่าไงลูก”

“ไม่ให้แอลไปได้ไหมคะ” มิลานพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าแม่ผมด้วยแววตาที่ขอร้อง ผมรู้ว่าเธอคงเสียใจมาก ผมแทบทนไม่ไหวอยากจะเดินเข้าไปกอดเธอแล้วขอร้องให้เธออย่าร้องไห้ ผมบอกแล้วไงว่าให้เชื่อใจผม แค่รอเวลาเท่านั้น อย่าร้องไห้หรือเสียใจเพราะผมเป็นต้นเหตุได้ไหมวะ

“หนูมิลค์ลูก แอลฟ่าสัญญากับป้าเอาไว้แล้ว เรามีข้อตกลงซึ่งยอมรับกันทั้งสองฝ่าย ตอนนี้แอลฟ่าทำตามที่สัญญากับป้าไม่ได้เขาก็ต้องยอมรับผลของการกระทำด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย หนูรับได้เหรอลูกที่จะมีคนรักเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูดเลยถึงสองครั้ง” แม่หันไปพูดกับมิลานด้วยน้ำเสียงที่มีแต่ความปราณีและมันก็ทำให้มิลานพูดอะไรไม่ได้เช่นกัน

“ดา เราสงสารเด็ก ๆ ยัยมิลค์เองก็คงไม่อยากจะห่างกับแอลฟ่านานขนาดนั้นหรอก” แม่ยายผมพูดได้ตรงใจมากเลยครับ พอน้าพิมพูดออกมาก็ทำให้แม่ผมนิ่งไป

“มีข้อเสนออะไรจะต่อรองไหม แกน่าจะเตรียมมาอยู่แล้วนี่” แม่ผมนิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่จะหันมาพูดกับผม นี่ล่ะครับโอกาสที่ผมกำลังรอ แม่น่ะทั้งรักทั้งเอ็นดูแล้วก็อยากได้มิลานเป็นลูกสะใภ้จะตาย แม่คงไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอหรอก

“ผมอยากหมั้นกับมิลค์” ผมตอบแม่แบบลองเชิง อย่าให้ผมต้องอธิบายอะไรเลยนะครับเอาเป็นว่าอย่างที่ผมบอกตั้งแต่ต้น...ผมรู้จักแม่ผมดี

“หมั้นแล้วไปอเมริกา?” แม่เลิกคิ้วถามแล้วก็จ้องปะทะสายตากับผม

“แล้วแม่มีข้อเสนออะไรดี ๆ ให้ผมทำแลกกับการไม่ต้องไปอเมริกาไหมครับ” ผมถามกลับบ้าง มิลานเองก็คงงงกับการคุยกันเงียบ ๆ ระหว่างผมกับแม่ แต่ก็นั่นล่ะครับผมเกิดมาร้ายแบบนี้ไม่ใช่เพราะติดนิสัยจากพ่อแต่ติดมาจากแม่ต่างหาก แม่ผมเป็นคนดีน่ารัก แต่ก็มีมุมร้ายและเจ้าเล่ห์มากมายเหมือนกัน

“ชีวิตแกขาดผู้หญิงไม่ได้ เรื่องบนเตียงก็ไม่เคยว่างเว้น” แม่พูดช้า ๆ แล้วก็ยกน้ำชาขึ้นมาจิบเนิบ ๆ แม่งแม่เหมือนมนุษย์ป้าเจ้มาเฟียตัวแสบเลยว่ะ แม่โคตรเจ้าเล่ห์

“โอเคเข้าใจแล้ว ผมจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแล้วก็จะไม่ล่วงเกินมิลค์เด็ดขาดจนกว่าจะเรียนจบ” ผมพูดขึ้นแล้วก็มองหน้าแม่เพื่อรอคำตอบรับแต่แม่กลับมองหน้าผมนิ่งแล้วก็ยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเบา ๆ ทำให้ผมรู้ทันทีว่าแม่ยังไม่พอใจกับข้อเสนอ

“จนกว่าจะแต่งงานกัน” ผมพูดใหม่อย่างที่แม่ต้องการ แม่งเอ้ย! เป็นข้อตกลงที่ทรมานไม่ต่างกับการไปอเมริกาเลยครับ แล้วก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างแยกกันกับอยู่ใกล้กันแต่ทำอะไรเมียไม่ได้อันไหนมันทรมานมากกว่ากัน

“ลูกว่าลูกควรสัญญากับใคร” แม่พูดขึ้นลอย ๆ แล้วจิบน้ำชาต่อด้วยท่าทางเหมือนราชนิกูลที่ไม่แยแสกับอะไรนอกจากน้ำชาในช่วงบ่าย อ่าส์! เก็บผมมาเลี้ยงรึเปล่าวะกลั่นแกล้งผมฉิบหายเลยแม่

“ผมขอสัญญาต่อหน้าน้าพิม แม่ของผู้หญิงที่ผมรักแล้วก็อยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดไป ผมขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ถึงแม้ผมจะเคยผิดสัญญากับแม่ไปแล้วแต่ครั้งนี้ผมขอใช้เกียรติทั้งหมดที่ผมมีสัญญากับน้าพิมแม่ของผู้หญิงที่ผมรักกับแม่ที่ผมรักมากว่าผมจะไม่ล่วงเกินมิลค์เด็ดขาดจนกว่าจะถึงวันที่เราสองคนได้แต่งงานกัน ผมขอให้เชื่อใจผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมครับ ผมจะไม่ทำให้มิลค์เสื่อมเสียเกียรติอีกแล้ว”

ผมพูดขึ้นพร้อมมองหน้าแม่กับน้าพิม เป็นคำพูดที่ไม่รู้ว่าผมพูดยาวขนาดนั้นได้ยังไงแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ที่เตรียมมาต่อรองกับแม่ก็คิดไว้แบบนี้ล่ะครับ ตอนแรกก็คิดว่าถ้าต้องตกลงอะไรสักอย่างก็คงจะรับปากส่ง ๆ ไปก่อน ใครจะทนไม่ทำอะไรเมียตัวเองได้เป็นปีล่ะครับ แต่ไม่รู้ว่ะด้วยสถานการณ์และความรู้สึกหลายอย่างในตอนนี้ทำให้ผมรู้สึกอย่างที่พูดจริง ๆ ที่สำคัญคงเป็นเพราะแม่บีบให้ผมเอ่ยคำสัญญากับแม่ยายด้วยมั้งผมเลยไม่คิดจะหน้าไหว้หลังหลอกกับแม่ของผู้หญิงที่ผมรัก

“น้าเชื่อใจแอลจ้ะ” น้าพิมมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ท่านพูดออกมาด้วยความปราณีนั่นยิ่งทำให้ผมย้ำกับตัวเองว่าจะไม่ผิดคำพูดกับผู้ใหญ่อีกเด็ดขาด