So Long ลารักร้ายผู้ชายสารเลว! นิยาย บท 9

“อื้อ!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะทันทีที่พูดจบแอลฟ่าก็กระชากฉันเข้าไปจูบเต็มแรง สัมผัสของเขามันเต็มไปด้วยความดุดัน แต่ความรู้สึกที่ฉันได้รับมันไม่ใช่ความกลัวมันมีแต่ความเกลียดความขยะแขยง!

“อย่าปากดี” แอลฟ่ากระชากฉันออกพร้อมกับพูดเสียงรอดไรฟัน มือของเขาก็บีบไหล่ทั้งสองข้างของฉันแน่นจนฉันรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งไหล่

“ปล่อย” ฉันไม่ยอมแสดงความเจ็บปวดอะไรออกมาต่อหน้าเขาทั้งนั้นทั้งกายแล้วก็ใจ ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บมากทั้งสองอย่างเลยก็ตาม

“ฉันจะยอมปล่อยเธอตอนนี้แล้วกันมิลาน แต่วันไหนที่ฉันคิดจะหยุดเธอหนีฉันไม่พ้นหรอกจำไว้ที่รัก” แอลฟ่าบอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มร้ายให้ฉัน

“นี่เอามองส่วนไหนคิดถึงได้มีความมั่นใจขนาดนี้ฮะ!” ฉันถามกลับทันที สุดทนจริง ๆ ค่ะ ความมั่นหน้ายกให้มึงเลยค่ะแอลฟ่า

“เธอรู้ดีมิลานว่าฉันทำได้หรือไม่ได้” แอลฟ่าตอบก่อนที่จะหันหลังแล้วก็เดินจากฉันไป หึ! กะอีแค่ที่บ้านทำธุรกิจเป็นคู่ค้ากันอนาคตก็แค่ติดต่อธุรกิจกันแค่นั้นแหละแต่ฉันกับเขาไม่มีวันญาติดีกันแน่นอน!

#MILAN END

#ALPHA TALK

ผมเดินออกมาทันทีหลังจากที่พูดกับมิลานจบ ความจริงผมก็รู้ว่าผมเลวแค่ไหนแต่ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ผมหยุดความต้องการของตัวเองไม่ได้ มิลานเองก็ยังไม่พร้อม ผมไม่อยากบังคับจิตใจเธอทั้งที่ถ้าจะทำจริง ๆ เธอก็คงห้ามไม่ได้หรอกผมเลยเลือกที่จะหาเศษหาเลยกินข้างนอกประทังชีวิตไปพลาง ๆ แต่ฟังยังไงก็ดูเลวใช่ไหมล่ะ หึ ๆๆ

อีกอย่างวันนี้ก็คิดได้แล้วล่ะว่าคนเลวอย่างผมก็คงหยุดอยู่ที่เธอตอนนี้ไม่ได้เลยยอมถอยออกมาเอาไว้ผมหยุดได้จริง ๆ เมื่อไหร่ผมจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปในชีวิตเธออีกครั้ง ไม่ว่าวิธีไหนผมก็จะทำให้เธอกลับมาเป็นของผมให้ได้

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ติ๊ด!

“ว่าไงวะ” ผมกดรับสายของไอ้ออสตินเพื่อนรักอีกคนที่โทรเข้ามา เวลานี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันโทรมาทำไม

“ผับกูคืนนี้มึงจะมาไหม” เสียงไอ้ออสตินถามขึ้นมาทันทีที่ผมถามจบ

“มีไรน่าสนวะ” ผมถามพร้อมกับสตาร์ทรถที่จอดอยู่ในคอนโดของมิลาน อารมณ์แบบนี้ไปหาอะไรแก้เซ็งดีกว่าว่ะแต่ขอที่มันน่าสนใจหน่อย

“พี่ฝ้ายปีสามคณะเราที่มึงแอบมองขาเขาวันนี้ไงไอ้เสือ” ไอ้ออสตินตอบผมมาทำให้ผมยิ้มทันที พี่ฝ้ายเป็นรุ่นพี่ที่โคตรฮอต ได้ข่าวว่าชอบกินแต่ผู้ชายเกรดดีวันนี้ผมได้เจอเธอตอนที่นั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร ขาแม่งโคตรสวย ถึงจะสวยน้อยกว่ามิลานก็เถอะ แต่ไม่เป็นไรแค่สวยแล้วเอาได้ก็พอ

“เออ เดี๋ยวกูไปกินของหวานตอนนี้แหละ” ผมพูดจบก็วางสายมันแล้วก็ขับรถตรงไปที่ผับของไอ้ออสตินทันที ไอ้ห่านี่ก็นะอยู่แค่ปีหนึ่งเสือกดัดจริตอยากโชว์พาวผลาญเงินพ่อมันมาทำผับหรูที่หรูฉิบหายแล้วเสือกบริหารเก่งจนดังได้ในเวลาไม่กี่เดือน ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะผลาญเล่นแล้วทำเจ๊งไม่เป็นท่าซะอีก

-@The Most-

“วู้ว~ ไอ้แอลฟ่าเชิญครับ” เสียงกวนส้นตีนของไอ้เควิน ไอ้เพื่อนหน้าใสใจหยาบเอ่ยทักผมทันทีที่ผมมาถึง พอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นแก๊งพี่ฝ้ายนั่งอยู่ที่โต๊ะนี้ด้วย ไอ้ออสตินแม่งรู้ใจว่ะ

ผมก้มหัวทักทายพี่ ๆ ในโต๊ะทีละคนก่อนที่จะหยุดที่คนสุดท้ายที่มองผมอยู่ก่อนแล้วแต่ผมไม่ได้ก้มหัวทักทายเธอหรอกนะ แค่ยิ้มบาง ๆ ให้เพราะเธอต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายก้มหัวให้ผม...บนเตียง

“ได้ข่าวมึงอยากกิน” ไอ้เควินผละจากการพูดคุยกับเพื่อนของพี่ฝ้ายแล้วหันมากระซิบคุยกับผม

“มึงจะเอา?” ผมไม่ตอบแต่หันไปถามมันแทน เรื่องชั่ว ๆ ไว้ใจผมกับไอ้เควินเถอะครับ ชั่วฉิบหายส่วนไอ้ออสตินก็ชั่วนะครับ แต่มันชั่วแบบมีลิมิตไม่กินซ้ำของเพื่อนแต่ถ้าเพื่อนจะซ้ำของมันมันก็ไม่ว่า สรุปก็ชั่วเหมือนกันนั่นแหละแต่ไอ้ออสตินไม่รวมหัวชั่วแบบผมกับไอ้เควิน

“ยังว่ะ คืนนี้กูมีพี่ซีนแล้ว แต่ถ้าเด็ดมึงบอกแล้วกันกูจะได้ลอง” ไอ้เควินบอกด้วยรอยยิ้มเลว ๆ แล้วหันไปคุยกับพี่ซีนอะไรนั่นของมันต่อ ไอ้เวรเอ้ย ส่วนผมเหรอครับ ตอนนี้กำลังนั่งจิบเหล้าจ้องตากับพี่ฝ้ายอยู่ ดูก็รู้ว่าคืนนี้ยังไงก็ไม่รอดแค่รอให้สบโอกาสในการชวนเท่านั้น