สตรีขี่ม้าออกศึก นิยาย บท 2

จ้านเป่ยว่างจนใจเล็กน้อย "ทำไมต้องหาเรื่องด้วยล่ะ? นี่คือพระราชทานสมรสที่ฝ่าบาทออกให้ และแม้ว่ายี่ฝางจะเข้ามา พวกเจ้าก็อยู่คนละเรือนกัน และนางก็จะไม่แย่งชิงสิทธิในการบริหารครอบครัวกับเจ้า ซีซี สิ่งที่เจ้าให้สำคัญนั้นนางไม่สนหรอก"

"ท่านคิดว่าข้าสนใจอยากกุมอำนาจดูแลบ้านเหรอ?" ซ่งซีซีถามกลับ มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นผู้นำที่ดูแลจวนแม่ทัพ แค่ยาที่หมอมหัศจรรย์ดันออกให้ฮูหยินผู้เฒ่ากินในแต่ละเดือนก็ต้องเสียเงินหลายสิบตำลึง ไหนจะของกินของใช้ของทุกคน ไหนจะมีญาติพี่น้องและเพื่อนต้องติดต่ออีก ต้องใช้เงินไปหมด

จวนแม่ทัพมีแค่มีชื่อเสียงเท่านั้น ในปีที่ผ่านมา เงินสินเดิมของนางใช้อุดหนุนไปไม่น้อยเลย แต่นี่คือผลที่นางแลกมางั้นหรือ

จ้านเป่ยว่างหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง "ช่างเถอะ ข้าไม่อยากเสียน้ำลายกับเจ้า ข้าแค่ต้องแจ้งให้เจ้าทราบเรื่องก็เท่านั้น ไม่ว่าเจ้าจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนใจข้าได้"

ซ่งซีซีเฝ้าดูเขาเดินจากไปอย่างเย็นชา รู้สึกตัวเองน่าขำมากทีเดียว

"คุณหนู" เป่าจูเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ "ท่านเขยเขารังแกคนมากเกินไปจริงๆ"

"อย่าเรียกไปมั่ว!" ซ่งซีซีเหลือบมองนางเบาๆ "เขาและข้ายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ ดังนั้นยังไม่นับเป็นเขย ไปเอารายการสินเดิมของข้ามา"

"ทำไมต้องการรายการสินเดิมเล่า" เป่าจูถาม

ซ่งซีซีเคาะหน้าผากของนาง "เด็กโง่เอ๊ย ครอบครัวแบบนี้ ทำไมเราถึงจะอยู่ต่อล่ะ?"

เป่าจูกุมหน้าผากของนางแล้วคร่ำครวญว่า "แต่การแต่งงานนี้เป็นฮูหยิงจัดให้ท่าน ตอนท่านโหวยังมีชีวิตอยู่ เขายังบอกด้วยว่าเขาหวังว่าท่านจจะแต่งงานและมีลูกด้วย"

เมื่อพูดถึงท่านแม่ของนาง ดวงตาของซ่งซีซีเต็มไปด้วยน้ำตา

ท่านพ่อของนางไม่ได้แต่งอนุภรรยา มีท่านแม่ของนางคนเดียว มีลูกชายหกคนและลูกสาวหนึ่งคน ท่านพี่ทั้งหมดของนางติดตามท่านพ่อไปออกศึก ในระหว่างการสู้รบที่เขตหนานเจียงเมื่อสามปีที่แล้ว ไม่มีใครรอดเลย

นางมาจากครอบครัวทหาร แม้ว่านางจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่นางก็ฝึกฝนการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก เมื่อนางอายุได้เจ็ดขวบ พ่อของนางส่งนางไปที่ภูเขาเหม่ยชานเพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้จากอาจารย์ของนาง และนางก็เชี่ยวชาญกับกลยุทธ์ทางทหาร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน