สตรีขี่ม้าออกศึก นิยาย บท 3

3 /1663

เป่าจูหยิบรายการสินเดิมมา "ในเวลาหนึ่งปีนี้ ท่านได้อุดหนุนเงินไปมากกว่าหกพันตำลึง แต่ร้านค้า บ้านพัก และสวนต่างไม่ได้แตะต้องเลย ใบรับรองเงินฝากของฮูหยิงที่เก็บไว้ในร้านฝากเงินตอนมีชีวิต และโฉนดบ้าน โฉนดที่ดิน ฯลฯ ทั้งหมดอยู่ในกล่องแถมได้ปิดไว้เรียบร้อย"

"อืม!" ซ่งซีซีดูรายการนั้น ท่านแม่ของนางให้สินเดิมก้อนโตแก่นางในเวลานั้น คงกลัวว่านางจะต้องทนทุกข์ในครอบครัวของสามี และนางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างรุนแรงขึ้นมา

เป่าจูถามอย่างเศร้าๆ จากด้านข้าง "คุณหนู เราจะไปที่ไหนได้บ้าง หรือว่าจะกลับจวนโหวเหรอ ไม่งั้นเรากลับภูเขาเหม่ยชานดีไหม"

สายตาของนางแวบภาพที่ทั้งจวนเต็มไปด้วยเลือดและศพอันน่าสลดใจของคนในครอบครัว นางรู้สึกเจ็บปวดใจทันที "ไปไหนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่"

"พอท่านไปแล้ว มันก็ให้พวกเขาได้สมหวังสินะ"

ซ่งซีซีพูดดรียบๆ "ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขาได้สมหวังเถอะ หากข้าอยู่ต่อ ก็จะใช้ชีวิตอย่างทรมานเมื่อต้องเห็นพวกเขารักใคร่กัน เป่าจู ยามนี้ จวนโหวเหลือข้าเพียงคนเดียว ข้าต้องอยู่ดีกินดีเพื่อที่พ่อแม่และพี่ๆ ของข้าที่อยู่ในสวรรค์ได้หายห่วง"

"คุณหนู!" เป่าจูร้องไห้อย่างหนัก นางเป็นผู้รับใช้ที่เกิดมาในจวนโหว ตอนที่คนในจวนโหวถูกสังหาร ทุกคนจากไปในเหตุการณ์นั้น รวมถึงครอบครัวของนางด้วย

หากพวกนางออกจากจวนแม่ทัพ ยังสามารถกลับไปที่จวนโหวได้หรือไม่? แต่มีผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตในจวนโหว และทุกที่ก็ทำให้คนเรารู้สึกน่ากลัว

"คุณหนู ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอ?"

ซ่งซีซีหรี่ตาลง "มี ข้าจะไปที่ราชสำนักและใช้ผลงานของท่านพ่อและท่านพี่เพื่อบังคับฝ่าบาทให้ถอนหมั้น หากฝ่าบาทปฏิเสธ ข้าจะฆ่าตัวตายในวังทอง"

เป่าจูตกใจมากจนรีบคุกเข่าลง "คุณหนู ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดนะ"

ซ่งซีซีเลิกคิ้วอย่างเย็นชา แค่ยิ้มเบาๆ ว่า "คิดว่าคุณหนูของเจ้าโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้ว่าข้าจะไปถึงพระราชวังแล้ว ข้าก็จะขอเพียงให้ฝากบาทออกพระราชโองการให้เราหย่าโดยสันติเท่านั้น"

จ้านเป่ยว่างแต่งงานกับยี่ฝาง เป็นพระราชทานสมรส

งั้นที่นางหย่าโดยสันติ ก็ต้องออกพระราชโองการให้ด้วย ถึงจะไปก็ต้องไปอย่างมีหน้ามีตาด้วย แทนที่จะไปเงียบๆ เหมือนถูกไล่ออก

ทรัพย์สินของจวนโหวเจิ้นเป่ยที่เหลือไว้ เพียงพอที่ให้นางอยู่กินมีสุขแล้ว นางไม่จำเป็นต้องให้ตัวเองทนทุกข์ด้วย

มีคนอยู่ข้างนอกตะโกนว่า "ฮูหยิง ฮูหยินผู้เฒ่าเชิญท่านไปหาหน่อยเจ้าค่ะ!"