สตรีขี่ม้าออกศึก นิยาย บท 3

เป่าจูหยิบรายการสินเดิมมา "ในเวลาหนึ่งปีนี้ ท่านได้อุดหนุนเงินไปมากกว่าหกพันตำลึง แต่ร้านค้า บ้านพัก และสวนต่างไม่ได้แตะต้องเลย ใบรับรองเงินฝากของฮูหยิงที่เก็บไว้ในร้านฝากเงินตอนมีชีวิต และโฉนดบ้าน โฉนดที่ดิน ฯลฯ ทั้งหมดอยู่ในกล่องแถมได้ปิดไว้เรียบร้อย"

"อืม!" ซ่งซีซีดูรายการนั้น ท่านแม่ของนางให้สินเดิมก้อนโตแก่นางในเวลานั้น คงกลัวว่านางจะต้องทนทุกข์ในครอบครัวของสามี และนางรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างรุนแรงขึ้นมา

เป่าจูถามอย่างเศร้าๆ จากด้านข้าง "คุณหนู เราจะไปที่ไหนได้บ้าง หรือว่าจะกลับจวนโหวเหรอ ไม่งั้นเรากลับภูเขาเหม่ยชานดีไหม"

สายตาของนางแวบภาพที่ทั้งจวนเต็มไปด้วยเลือดและศพอันน่าสลดใจของคนในครอบครัว นางรู้สึกเจ็บปวดใจทันที "ไปไหนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่"

"พอท่านไปแล้ว มันก็ให้พวกเขาได้สมหวังสินะ"

ซ่งซีซีพูดดรียบๆ "ถ้าอย่างนั้นก็ให้พวกเขาได้สมหวังเถอะ หากข้าอยู่ต่อ ก็จะใช้ชีวิตอย่างทรมานเมื่อต้องเห็นพวกเขารักใคร่กัน เป่าจู ยามนี้ จวนโหวเหลือข้าเพียงคนเดียว ข้าต้องอยู่ดีกินดีเพื่อที่พ่อแม่และพี่ๆ ของข้าที่อยู่ในสวรรค์ได้หายห่วง"

"คุณหนู!" เป่าจูร้องไห้อย่างหนัก นางเป็นผู้รับใช้ที่เกิดมาในจวนโหว ตอนที่คนในจวนโหวถูกสังหาร ทุกคนจากไปในเหตุการณ์นั้น รวมถึงครอบครัวของนางด้วย

หากพวกนางออกจากจวนแม่ทัพ ยังสามารถกลับไปที่จวนโหวได้หรือไม่? แต่มีผู้คนจำนวนมากเสียชีวิตในจวนโหว และทุกที่ก็ทำให้คนเรารู้สึกน่ากลัว

"คุณหนู ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอ?"

ซ่งซีซีหรี่ตาลง "มี ข้าจะไปที่ราชสำนักและใช้ผลงานของท่านพ่อและท่านพี่เพื่อบังคับฝ่าบาทให้ถอนหมั้น หากฝ่าบาทปฏิเสธ ข้าจะฆ่าตัวตายในวังทอง"

เป่าจูตกใจมากจนรีบคุกเข่าลง "คุณหนู ทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดนะ"

ซ่งซีซีเลิกคิ้วอย่างเย็นชา แค่ยิ้มเบาๆ ว่า "คิดว่าคุณหนูของเจ้าโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ? แม้ว่าข้าจะไปถึงพระราชวังแล้ว ข้าก็จะขอเพียงให้ฝากบาทออกพระราชโองการให้เราหย่าโดยสันติเท่านั้น"

จ้านเป่ยว่างแต่งงานกับยี่ฝาง เป็นพระราชทานสมรส

งั้นที่นางหย่าโดยสันติ ก็ต้องออกพระราชโองการให้ด้วย ถึงจะไปก็ต้องไปอย่างมีหน้ามีตาด้วย แทนที่จะไปเงียบๆ เหมือนถูกไล่ออก

ทรัพย์สินของจวนโหวเจิ้นเป่ยที่เหลือไว้ เพียงพอที่ให้นางอยู่กินมีสุขแล้ว นางไม่จำเป็นต้องให้ตัวเองทนทุกข์ด้วย

มีคนอยู่ข้างนอกตะโกนว่า "ฮูหยิง ฮูหยินผู้เฒ่าเชิญท่านไปหาหน่อยเจ้าค่ะ!"

นางลู่ ฮูหยินผู้เฒ่าริงจากบ้านรองก็นั่งข้างๆ แต่สีหน้าของนางดูเย็นชามา และดูเหมือนจะดูถูกเหยียดหยามมาก

"ท่านแม่ ท่านป้ารอง ท่านลุง พี่สะใภ้ใหญ่!" ซ่งซีซียังคงทักทายพวกเขาด้วยคำเรียกเดิม

"ซีซี มานี่!" ฮูหยินผู้เฒ่าให้นางนั่งข้างเตียง จับมือนางอย่างเอ็นดู แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า "ยามนี้เป่ยว่างกลับมาแล้ว เจ้าก็มีที่พึ่งแล้ว ตลอดทั้งปีนี้ให้เจ้าต้องลำบากไปจริงๆ แถมมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวของเจ้า และจวนโหวเจิ้นเป่ยก็เหลือเจ้าแค่คนเดียวแล้ว โชคดีที่ทุกอย่างผ่านไปแล้ว"

ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนหัวไวดีจริงๆ ย้ำสถานการณ์ของนางไปก่อนโดยบอกว่าที่บ้านเจ้าไม่เหลือใครแล้ว มีเจ้าคนเดียว ต่อไปเรื่องทุกอย่างก็ต้องพึ่งพาตระกูลจ้าน

ซ่งซีซีชักมือออกแล้วพูดอย่างใจเย็น "วันนี้ท่านแม่ได้เจอแม่ทัพยี่ฝางแล้วหรือ?"

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่คิดว่านางจะถามตรงขนาดนี้ รอยยิ้มของนางค้างอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจอมาแล้ว เป็นคนมีนิสัยหยาบคาย และรูปร่างหน้าตาก็เทียบกับเจ้าไม่ได้เลย"

ซ่งซีซีมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่า "แสดงว่าท่านแม่ไม่ชอบนางเลยใช่ไหม?"