สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 39

"เฉียนเฉียน!"

สีหน้าของลั่วเป่ยหมิงเปลี่ยนไปทันที

"คุณหนู!"

คนที่เหลืออุทานออกมาด้วยความตกใจเหมือนกัน

"คุณปู่ ปล่อยหลินหยางไป!" ลั่วเฉียนกัดฟันพูด

ลั่วหมิงเป่ยรู้สึกโกรธจนมือสั่นไปหมด แต่เขาก็ไม่ได้ยืนกรานต่อ

"ปล่อยให้เขาไปเถอะ!" ลั่วเป่ยหมิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

สำหรับลั่วเป่ยหมิง ชีวิตหลานสาวของตัวเองสำคัญกว่าหลินหยางไปเยอะมาก เขารู้จักนิสัยของลั่วเฉียนเป็นอย่างดี ไม่แน่เธออาจจะทำเรื่องโง่อะไรออกมาก็ได้

หลังจากสิ้นเสียงของหลัวเป่ยหมิง คนของลั่วเป่ยหมิงที่อยู่โดยรอบเริ่มพากันทยอยถอยหลัง

"หลินหยาง คุณกลับไปเถอะ"

"ลั่วเฉียน ความจริงไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้…" หลินหยางพูดห้ามเธออีกคน

"คุณรีบไปเถอะ!" ลั่วเฉียนพูดด้วยความลนลาน น้ำตาของเธอทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง

หลินหยางถอนหายใจแล้วพูด "งั้นก็ได้ ผมกลับไปก่อน คุณดูแลตัวเองด้วย"

"หลินหยาง!"

ในตอนนั้นเอง ลั่วเฉียนตะโกนขึ้นอีกครั้ง

หลินหยางหันไปมองเธอ

กลับเห็นเธอก้มหน้าลง กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น ผ่านไปสักพักถึงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "ขอบคุณ แล้วก็…ขอโทษ…"

คำพูดพวกนี้ สำหรับเธอมันสำคัญมาก

หลินหยางรู้สึกอึ้ง เขาส่ายหัวแล้วพูด "นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ อย่าโทษตัวเองเลย"

พูดจบ หลินหยางหายเข้าไปในความมืด

แววตาทั้งคู่ของลั่วเฉียนดูเหม่อลอย เธอลดมือลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

เศษแก้วที่มีคราบเลือดติดอยู่ตกลงสู่พื้นจนเกิดเสียง ‘ติง’

"เร็วเข้า รีบไปทำแผลให้คุณหนู!" ลุงจงตะโกน

คนรับใช้ที่เป็นผู้หญิงของตระกูลลั่วหลายคนวิ่งเข้ามาแล้วเริ่มทำแผลให้กับลั่วเฉียนทันที

ลั่วเฉียนยืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นราวกับสูญเสียจิตวิญญาณ

แววตาทั้งคู่ของเธอว่างเปล่า…

"เฉียนเฉียน เธอทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังมาก!" ลั่วเป่บหมิงยืนขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ลั่วเฉียนไม่ได้พูดอะไร

ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าคุณปู่ของเธอดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้าไปอย่างกะทันหัน…

ในตอนนั้นเอง คนของตระกูลลั่วคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

"ท่านผู้เฒ่า ผู้อำนวยการเฮ่าจากสำนักงานสาธารณสุขมา!"

ลั่วเป่ยหมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วโบกมือ

"คุณหนู พวกเราเข้าไปข้างในเถอะ"

คนรับใช้กลุ่มนั้นพูดพร้อมกับพาตัวลั่วเฉียนออกจากห้องรับแขก

ผ่านไปสักพัก มีชายวัยกลางคนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและสวมแว่นขอบทองเดินตรงเข้ามา

สีหน้าของผู้ชายคนนี้สุขุม ฝีเท้าเร่งรีบ ท่าทางเหมือนมีเรื่องเร่งด่วนอะไร

"ผู้อำนวยการเฮ่า เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมจะบอกความจริงทุกอย่างในงานแถลงข่าวของวันพรุ่งนี้ ไม่จำเป็นต้องห่วง" ลั่วเป่ยหมิงพูด

"ผู้เฒ่าลั่วกล่าวหนักเกินไปแล้ว เจิ้งซงมาดึกดื่นแบบนี้ไม่ใช่เพราะมาคุยเรื่องนี้" เฮ่าเจิ้งซงพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

"ฮืม?" ลั่วเป่ยหมิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย "แล้วมาเพราะเรื่องอะไร?"

กลับเห็นเฮ่าเจิ้งซงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าแล้วจิ้มสองสามครั้ง หลังจากนั้นวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านข้างของลั่วเป่ยหมิง

บนหน้าจอโทรศัพท์กำลังแสดงข่าว

"มีคนกลุ่มหนึ่งที่เป็นตัวแทนของการแพทย์เกาหลีเดินทางมาถึงประเทศจีนเมื่อหนึ่งเดือนก่อน พวกเขาท้าประลองวิชาการแพทย์ไปทั่วทุกที่ ก่อนหน้านี้พวกเขาเอาชนะตัวแทนการแพทย์แผนจีนของมณฑลหูตง มณฑลไท่หลิน มณฑลซ่านตงและอีกหลายมณฑล พวกเขาได้โพสต์แผนการเดินทางบนอินเทอร์เน็ตแล้ว หลังจากนี้อีกไม่กี่วัน พวกเขาจะเดินทางมาถึงเมืองเจียงเฉินของมณฑลเจียงหนานเราเพื่อท้าประลองกับคุณอย่างเป็นทางการ โดยใช้การแพทย์เกาหลี…ท้าการแพทย์จีน!"

"อะไรนะ?"

ลั่วเป่ยหมิงลุกขึ้นอย่างกะทันหัน

ลงุจงและคนอื่นที่อยู่ด้านข้างก็ทำหน้าตกใจด้วยเหมือนกัน

กลับเห็นเฮ่าเจิ้งซงโค้งคำนับให้กับลั่วเป่ยหมิง

"ท่านผู้เฒ่า การแพทย์แผนจีนของประเทศเราแพ้ติดต่อกันห้าครั้งแล้ว ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกระดับประเทศ ถ้าหากการแพทย์เกาหลีชนะอีกแค่ครั้งเดียว พวกเขาก็จะเดินทางกลับประเทศเกาหลี ถึงเวลานั้นการแพทย์แผนจีนของเราก็จะอยู่ใต้อิทธิพลของการแพทย์เกาหลี ท่านผู้เฒ่า วงการการแพทย์จีนของเรามาถึงจุดที่วิกฤตแล้ว จะปล่อยให้คนพวกนี้ทำตัวอวดดีต่อไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่ายังไงก็ต้องรบกวนท่านผู้เฒ่าเอาชนะพวกมัน ช่วยกู้ชื่อเสียงของวงการการแพทย์จีนกลับมาด้วย! ขอร้อง! ขอร้อง!"

เฮ่าเจิ้งซงกัดฟันแน่น โค้งคำนับ 90 องศา พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

สีหน้าของลั่วเป่ยหมิงดูจริงจังมาก ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง