สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1451

จูปี้หรูเงียบไปสักพัก จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง คุณก็ไม่ใช่ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิลแล้ว คุณไหว้เขาเป็นอาจารย์แล้ว! การกระทำของคุณเท่ากับทรยศสำนัก! ซินเจี้ยน ไม่ใช่ว่าฉันอยากหาเรื่องคุณ! ฉันแค่หวังว่าคุณจะสามารถเลือกทางเดินที่ถูกต้อง ถ้าหากคุณยังหลงทางอยู่แบบนี้ ไม่ยอมสารภาพความจริง ถ้าอย่างนั้น…ฉันคงต้องใช้ไม้แข็งแล้ว!”

ทว่าเว่ยซินเจี้ยนกลับส่ายหัว “ศิษย์พี่ ผมไม่มีอะไรจะพูด…”

“ฉันก็พอเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับคุณมาบ้าง ในเมื่อเป็นแบบนั้นก็ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว!”

จูปี้หรูยกแขนขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “ใช้การทรมาน!”

“รับทราบ! ศิษย์พี่ใหญ่!”

ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างรีบไปนำเครื่องทรมานมา

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ลุงจิ่วรีบก้าวออกมาตะคอกทันที

“ลุงจิ่ว! ฉันรู้ว่าช่วงนี้คุณพยายามแก้ตัวแทนเว่ยซินเจี้ยนมาโดยตลอด และฉันก็คิดเอาไว้แล้วว่าคุณจะต้องมา แต่วันนี้ใครมาก็ไม่มีประโยชน์! ฉันเคยให้โอกาสเขาแล้ว! แต่เขาไม่คว้า!” จูปี้หรูพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

“แต่ว่า…นางหนู…”

“ทรมาน!” จูปี้หรูตะคอกอีกครั้ง

ครั้งนี้มีความโกรธแฝงอยู่ในน้ำเสียงของเธอหลายส่วน!

ลูกศิษย์ด้านข้างรีบก้าวออกไปทันที

“ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกล้า?”

ลุงจิ่วร้อนใจแล้ว เขาพุ่งออกมาขวางอยู่ตรงหน้าของเว่ยซินเจี้ยน พูดด้วยความโกรธ “คิดจะแตะต้องเจ้าหนูนี่ ข้ามศพผมให้ได้ก่อน!”

“ลุงจิ่ว! คุณแก่แล้วอย่าทำตัวเลอะเลือนดีกว่า! คนอื่นอาจจะกลัวคุณ! แต่ไม่ใช่ฉันจูปี้หรู!”

จูปี้หรูหันกลับมาตะคอกอย่างกะทันหัน

“นางหนู! คุณ…คุณยิ่งอยู่ยิ่งเหลวไหลแล้ว!” ลุงจิ่วโมโหจนหน้าแดง ตัวสั่นไม่หยุด

“ลากออกไป!” จูปี้หรูตะคอก

ลูกศิษย์ด้านข้างลังเลเล็กน้อย

“ถ้าหากเจ้าสำนักเอาเรื่อง ฉันจูปี้หรูจะเป็นคนรับผิดชอบเอง!” จูปี้หรูตะคอกอีกครั้ง

คราวนี้เหล่าลูกศิษย์ไม่ลังเลอีก ทุกคนเดินเข้าไปลากตัวลุงจิ่ว

วรยุทธของลุงจิ่วถูกทำลาย เขาในตอนนี้ก็เป็นเหมือนลูกไก่ในกำมือ ใช่คู่ต่อสู้ของลูกศิษย์เหล่านี้หรือ?

“ปล่อยผม! หยุดเดี๋ยวนี้! หยุดเดี๋ยวนี้! !”

ลุงจิ่วตะโกนสุดเสียง

ทว่า…มันไม่มีประโยชน์

แควก!

มีเสียงที่ชัดเจนดังขึ้น

จากนั้นตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของเว่ยซินเจี้ยน

“อ๊าก! ! !”

ลุงจิ่วเบิกตากว้าง เขาเห็นหัวเข่าทั้งสองข้างของเว่ยซินเจี้ยนโดนทุบจนแตก ขาทั้งคู่หักโดยตรง…

ปัง!

เว่ยซินเจี้ยนล้มลงบนพื้นราวกับสุนัขจรจัดตาย

ขาทั้งสองข้างของเขาหัก ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด เบิกตากว้าง กระตุกเล็กน้อย ท่าทางดูน่าเวทนามาก แต่เขายังไม่ตาย สติของเขายังอยู่ครบ

ลูกศิษย์โดยรอบยืนมองอยู่แบบนั้น ไม่มีใครพูดอะไร และไม่มีคนสงสารเขาด้วย

อย่างไรก็ดี ในสายตาของพวกเขา คนคนนี้คือคนทรยศสำนัก!

ถึงศิษย์พี่ใหญ่หงส์แดงกลั่นแกล้งเขา มีใครกล้าพูดอะไรบ้าง?

“ไม่ยอมสารภาพเหรอ?”

หงส์แดงนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง ยกเท้าที่ขาวเรียวขึ้นไขว่ห้าง ถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“ผม…ไม่มีอะไรจะพูด…” เว่ยซินเจี้ยนฝืนพูด ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด

หงส์แดงถอนหายใจ หันไปพูด “ไปเชิญศิษย์พี่ไป๋ของพวกคุณมา”

“รับทราบ ศิษย์พี่!”

มีลูกศิษย์รีบวิ่งออกไปทันที

ผ่านไปสักพัก ไป๋ฮ่าวซินที่สีหน้าซีดเซียวถูกคนประคองเข้ามา

ดวงตาทั้งคู่ของไป๋ฮ่าวซินไร้ชีวิตชีวา เสื้อผ้าที่สวมใส่เต็มไปด้วยคราบสกปรก เหมือนกับไม่ได้ซักมาระยะหนึ่งแล้ว

“ฮ่าวซิน คุณมานี่!”

จูปี้หรูเรียกเขา