สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 670

เมื่ออยู่ต่อหน้าสมาคมศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง เหลียงเว่ยกั๋วจำเป็นต้องก้มหัว

ไม่เช่นนั้น เกรงว่าตระกูลเหลียงต้องตายเพราะเขา แบบนี้เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปพบคนของตระกูลเหลียง? เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพบุรุษของตระกูลเหลียง?

ทว่าหลินหยางกลับไม่มีท่าทีที่จะสนใจอย่างเห็นได้ชัด

"เหลียงเว่ยกั๋ว ตระกูลเหลียงจะเป็นยังไงนั่นมันเรื่องของคุณ แต่เหลียงซวนเหม่ยเป็นน้องสาวของผม ผมไม่มีทางทนดูคนอื่นรังแกและถูกคนอื่นเหยียบย่ำแบบนี้!" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"แล้วคุณต้องการเอายังไง? คุณมันเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกินไม่ใช่เหรอ? หรือคุณคิดจะสั่งสอนหยุนกวนชาง?"

"ใช่ นี่เป็นเรื่องของตระกูลเหลียง คุณอย่าเข้ามายุ่ง!"

"คุณรีบกลับไปจัดการเรื่องของตัวเองให้ดีก่อนเถอะ! ภรรยาของคุณหนีตามคนอื่นไปแล้ว ยังจะมาทำตัวไร้สาระที่นี่อีกเหรอ!"

"ทำไมคุณไม่ไปงัดข้อกับไอ้คนที่มายุ่งกับภรรยาของคุณ?"

"รีบไสหัวไป!"

"ใช่ ส่ายหัวไป!"

คนของตระกูลเหลียงเริ่มพากันด่าทอ

แน่นอน ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นคนรุ่นเดียวกัน

ตั้งแต่เหลียงซวนเหม่ยกลับมา ตระกูลเหลียงแทบจะใช้ทรัพยากรทุกอย่างบนตัวของเธอ เธอได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่ ซึ่งมันทำให้เด็กรุ่นหลังของตระกูลเหลียงที่เป็นคนรุ่นเดียวกันรู้สึกอิจฉามาก

ตอนนี้เห็นเหลียงซวนเหม่ยกำลังเผชิญหน้ากับปัญหา ภายในใจของพวกเขาย่อมต้องรู้สึกสะใจเป็นเรื่องธรรมดา

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง ความโกรธที่อยู่ในแววตาลุกโชนขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เหลียงเว่ยกั๋วรู้สึกถึงแรงกดดันเป็นเท่าตัว

เขาก็เหมือนกับเหลียงซวนเหม่ย ล้วนแต่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลินหยาง

ถ้าหากประธานหลินคนนี้โกรธขึ้นมา ตระกูลเหลียงของเขาก็ดีไปไม่ถึงไหน

"เสี่ยวหยาง อย่าทำอะไรส่งเดช! รีบกลับมาก่อน!" เหลียงเฟิงหยานพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ

หลินหยางมองไปทางเหลียงเฟิงหยาน

กลับเห็นเหลียงเฟิงหยานวิ่งเข้ามา รีบแยกตัวของเหลียงซวนเหม่ยออกจากหยุนกวนชาง หลังจากนั้นหันไปพูดกับเจิ้งจื่อหยา "เลขาเจิ้ง การประลองได้ผลสรุปแล้ว ลูกสาวของผมแพ้ ไม่ต้องสู้ต่อไปอีกแล้ว"

"พ่อ…พ่อ…" เหลียงซวนเหม่ยกลุ่มแขนของตนเอง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"แบบนี้ก็เท่ากับคุณยอมให้พวกเราพาตัวเหลียงซวนเหม่ยไปแล้ว?" เจิ้งจื่อหยาถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เหลียงเฟิงหยานได้ยินแล้วมองไปทางเหลียงซวนเหม่ย กัดฟันแน่นพูดเสียงเบา "ไม่ได้!"

"เหลียงเฟิงหยาน! คุณกำลังปั่นหัวพวกเราเหรอ?" เจิ้งจื่อหยารู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

"เลขาเจิ้ง ผมพูดไปแล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีทางให้พวกคุณพาตัวซวนเหม่ยไป ก่อนหน้านี้ซวนเหม่ยทุกคนของเกาะหวางโยวพาตัวไป ผมไม่ได้พูดอะไร ครั้งนี้ ถึงผมต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอออกจากบ้านตระกูลเหลียง! ที่พวกคุณต้องการพาตัวซวนเหม่ยไป เห็นได้ชัดว่าต้องการให้คำอธิบายกับคนของตระกูลหยุน! ตอนนี้ คนของตระกูลหยุนก็อยู่ที่นี่แล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นผมจะเป็นคนให้คำอธิบายกับตระกูลหยุนอีก!" เหลียงเฟิงหยานพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เจิ้งจื่อหยาได้ยินแล้วยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หยุนกวนชางที่อยู่ด้านข้างส่งสัญญาณบอกให้เธออย่าเพิ่งพูด หลังจากนั้นมองไปทางเหลียงเฟิงหยาน "คุณจะให้คำอธิบายยังไง?"

"ผมรู้ ที่ตระกูลหยุนของพวกคุณโกรธมากขนาดนี้ ทั้งหมดก็เพราะรู้สึกเสียหน้า ขอแค่ผมคืนหน้าพวกนี้ให้กับพวกคุณ ก็น่าจะพอ แต่ว่าผมเองก็ไม่สามารถทำให้ตระกูลเหลียงเสียชื่อเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นผมจะกลายเป็นคนบาปของตระกูลเหลียง พวกซวนเหม่ยก็จะกลายเป็นคนบาปของตระกูลเหลียงด้วย! ดังนั้นเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมมีแค่วิธีเดียวที่จะสามารถหยุดเรื่องนี้"

เหลียงเฟิงหยานพูดเสียงเบา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เห็นได้ชัด เขาได้ทำการตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว

"วิธีอะไร?" หยุนกวนชางถามด้วยความอยากรู้

ทันทีที่พูดจบ เหลียงเฟิงหยานหันไปหยิบขาโต๊ะหักที่ตกอยู่ด้านข้างอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นใช้ด้านที่มีปลายแหลมแทงตรงเข้าไปที่ท้องของตัวเอง

ฉึก!

ขาโต๊ะถูกแทงเข้าไปในท้องของเหลียงเฟิงหยานเกือบครึ่ง

"เฟิงหยาน!"

"ลุงหยาน!"

คนของตระกูลเหลียงตกใจจนหนังศีรษะชา รีบพุ่งออกไปทันที

"พ่อ!"

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนดังลั่นด้วยความตกใจ เธอพุ่งเข้าไปข้างกายของเหลียงเฟิงหยานด้วยความตะเกียกตะกาย ประคองร่างกายของเหลียงเฟิงหยานที่กำลังทรุดลงพื้นอย่างรวดเร็ว

"พ่อ ทำไมพ่อถึงโง่แบบนี้!"

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนดังลั่นพร้อมกับน้ำตา…

วินาทีนี้ แม้แต่คนของตระกูลหยุนก็ตกใจมาก

คนของสมาคมศิลปะการต่อสู้ไม่มีใครพูดอะไรแล้ว

ใครจะไปคิด เหลียงเฟิงหยานจะตัดสินใจแบบนี้…

หลินหยางรีบพุ่งเข้าไป สายตามองท่อนไม้หักตรงท้องของเหลียงเฟิงหยาน เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามบาดแผลอย่างต่อเนื่อง

"เพราะอะไร?"

หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

เหลียงซวนเหม่ยไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่ก้มหน้าลง น้ำตาไหลลงไปตกลงบนพื้นไม่หยุด

หลินหยางเข้าใจความคิดของเธอ

เธอแค่ไม่ต้องการให้หลินหยางเข้ามามีส่วนร่วมกับเรื่องนี้

เธอไม่อยากเปิดเผยสถานะที่แท้จริงของหลินหยาง

ถึงแม้เหลียงซวนเหม่ยจะไม่รู้ว่าทำไมหลินหยางต้องปิดบังสถานะ ได้เขายอมอดกลั้นมาตั้งหลายปี ตั้งแต่เริ่มจนจบไม่เคยเปิดเผยสถานะประธานหลินให้คนทั้งโลกได้รู้ แสดงว่าเขาต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่นอน

เหลียงซวนเหม่ยไม่ต้องการให้แผนการทั้งหมดของหลินหยางเกิดข้อผิดพลาดเพราะตนเอง เธอไม่อยากเป็นภาระให้กับหลินหยาง

"เลขาเจิ้ง คุณยังมีธุระอะไรอีกหรือเปล่า?" เห็นเจิ้งจื่อหยายังไม่ไป เหลียงเว่ยกั๋วตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ

"เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันเชื่อว่าคงไม่มีใครมีความสุขหรอก แต่กฎก็ยังเป็นกฎ ตระกูลหยุนไม่ถามหาความรับผิดชอบกับเหลียงซวนเหม่ย นั่นเป็นเรื่องของตระกูลหยุน แต่เหลียงซวนเหม่ยแพ้การประลองไปแล้ว เรื่องนี้ทุกคนเห็นกับตา ดังนั้นเหลียงซวนเหม่ยต้องตามพวกเรากลับสมาคมเดี๋ยวนี้" เจิ้งจื่อหยาพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"คุณพูดอะไรนะ?"

"เลขาเจิ้ง! ทั้งที่พ่อของเธอกลายเป็นแบบนี้แล้ว คุณยังไม่ยอมปล่อยเธออีกเหรอ?"

"เลขาเจิ้ง คุณมันไร้มนุษยธรรมสิ้นดี!"

ผู้อาวุโสของตระกูลเหลียงตะคอกด้วยความโกรธ

เหลียงเว่ยกั๋วในตอนนี้ก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน

ดวงตาของเขาแดงก่ำ จ้องเลขาเจิ้งไม่กระพริบตา

ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ท่าทีของเขามันชัดเจนอยู่แล้ว

"เหลียงเว่ยกั๋ว คุณไม่ยอม?"

"ถ้าหากวันนี้คุณจะพาคนไปให้ได้ คนคนนั้นต้องไม่ใช่ซวนเหม่ย แต่เป็นผม!" เหลียงเว่ยกั๋วตบโต๊ะ พูดด้วยความโกรธ

เลขาเจิ้งขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเริ่มไม่สบอารมณ์แล้ว

แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่ กวาดสายตามองผู้คนสักพักแล้วพยักหน้า "ช่างเถอะ ในเมื่อพวกคุณก็พูดถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะให้เวลาเหลียงซวนเหม่ยหนึ่งวัน ไม่อย่างนั้นถ้าหากเรื่องแบบนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ผู้คนจะมองว่าสมาคมศิลปะการต่อสู้ของพวกเราไร้เหตุผล ไม่มีความเมตตา! เอาแบบนี้ พรุ่งนี้เช้าแปดโมง ฉันจะรอเหลียงซวนเหม่ยที่สมาคม ถ้าหากเธอไม่มา…ผลที่ตามมาจะเป็นยังไง ฉันคิดว่าพวกคุณเองก็น่าจะรู้!"

พูดจบ เจิ้งจื่อหยาโบกมือ พาคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้ออกจากตระกูลเหลียง

หลังจากเห็นภาพนี้ ผู้คนรู้สึกเย็นวูบในใจทันที