สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 670

เมื่ออยู่ต่อหน้าสมาคมศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง เหลียงเว่ยกั๋วจำเป็นต้องก้มหัว

ไม่เช่นนั้น เกรงว่าตระกูลเหลียงต้องตายเพราะเขา แบบนี้เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปพบคนของตระกูลเหลียง? เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพบุรุษของตระกูลเหลียง?

ทว่าหลินหยางกลับไม่มีท่าทีที่จะสนใจอย่างเห็นได้ชัด

"เหลียงเว่ยกั๋ว ตระกูลเหลียงจะเป็นยังไงนั่นมันเรื่องของคุณ แต่เหลียงซวนเหม่ยเป็นน้องสาวของผม ผมไม่มีทางทนดูคนอื่นรังแกและถูกคนอื่นเหยียบย่ำแบบนี้!" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"แล้วคุณต้องการเอายังไง? คุณมันเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกินไม่ใช่เหรอ? หรือคุณคิดจะสั่งสอนหยุนกวนชาง?"

"ใช่ นี่เป็นเรื่องของตระกูลเหลียง คุณอย่าเข้ามายุ่ง!"

"คุณรีบกลับไปจัดการเรื่องของตัวเองให้ดีก่อนเถอะ! ภรรยาของคุณหนีตามคนอื่นไปแล้ว ยังจะมาทำตัวไร้สาระที่นี่อีกเหรอ!"

"ทำไมคุณไม่ไปงัดข้อกับไอ้คนที่มายุ่งกับภรรยาของคุณ?"

"รีบไสหัวไป!"

"ใช่ ส่ายหัวไป!"

คนของตระกูลเหลียงเริ่มพากันด่าทอ

แน่นอน ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นคนรุ่นเดียวกัน

ตั้งแต่เหลียงซวนเหม่ยกลับมา ตระกูลเหลียงแทบจะใช้ทรัพยากรทุกอย่างบนตัวของเธอ เธอได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่ ซึ่งมันทำให้เด็กรุ่นหลังของตระกูลเหลียงที่เป็นคนรุ่นเดียวกันรู้สึกอิจฉามาก

ตอนนี้เห็นเหลียงซวนเหม่ยกำลังเผชิญหน้ากับปัญหา ภายในใจของพวกเขาย่อมต้องรู้สึกสะใจเป็นเรื่องธรรมดา

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง ความโกรธที่อยู่ในแววตาลุกโชนขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เหลียงเว่ยกั๋วรู้สึกถึงแรงกดดันเป็นเท่าตัว

เขาก็เหมือนกับเหลียงซวนเหม่ย ล้วนแต่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลินหยาง

ถ้าหากประธานหลินคนนี้โกรธขึ้นมา ตระกูลเหลียงของเขาก็ดีไปไม่ถึงไหน

"เสี่ยวหยาง อย่าทำอะไรส่งเดช! รีบกลับมาก่อน!" เหลียงเฟิงหยานพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจ

หลินหยางมองไปทางเหลียงเฟิงหยาน

กลับเห็นเหลียงเฟิงหยานวิ่งเข้ามา รีบแยกตัวของเหลียงซวนเหม่ยออกจากหยุนกวนชาง หลังจากนั้นหันไปพูดกับเจิ้งจื่อหยา "เลขาเจิ้ง การประลองได้ผลสรุปแล้ว ลูกสาวของผมแพ้ ไม่ต้องสู้ต่อไปอีกแล้ว"

"พ่อ…พ่อ…" เหลียงซวนเหม่ยกลุ่มแขนของตนเอง พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"แบบนี้ก็เท่ากับคุณยอมให้พวกเราพาตัวเหลียงซวนเหม่ยไปแล้ว?" เจิ้งจื่อหยาถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

เหลียงเฟิงหยานได้ยินแล้วมองไปทางเหลียงซวนเหม่ย กัดฟันแน่นพูดเสียงเบา "ไม่ได้!"

"เหลียงเฟิงหยาน! คุณกำลังปั่นหัวพวกเราเหรอ?" เจิ้งจื่อหยารู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

"เลขาเจิ้ง ผมพูดไปแล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่มีทางให้พวกคุณพาตัวซวนเหม่ยไป ก่อนหน้านี้ซวนเหม่ยทุกคนของเกาะหวางโยวพาตัวไป ผมไม่ได้พูดอะไร ครั้งนี้ ถึงผมต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอออกจากบ้านตระกูลเหลียง! ที่พวกคุณต้องการพาตัวซวนเหม่ยไป เห็นได้ชัดว่าต้องการให้คำอธิบายกับคนของตระกูลหยุน! ตอนนี้ คนของตระกูลหยุนก็อยู่ที่นี่แล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นผมจะเป็นคนให้คำอธิบายกับตระกูลหยุนอีก!" เหลียงเฟิงหยานพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

เจิ้งจื่อหยาได้ยินแล้วยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หยุนกวนชางที่อยู่ด้านข้างส่งสัญญาณบอกให้เธออย่าเพิ่งพูด หลังจากนั้นมองไปทางเหลียงเฟิงหยาน "คุณจะให้คำอธิบายยังไง?"

"ผมรู้ ที่ตระกูลหยุนของพวกคุณโกรธมากขนาดนี้ ทั้งหมดก็เพราะรู้สึกเสียหน้า ขอแค่ผมคืนหน้าพวกนี้ให้กับพวกคุณ ก็น่าจะพอ แต่ว่าผมเองก็ไม่สามารถทำให้ตระกูลเหลียงเสียชื่อเหมือนกัน ไม่เช่นนั้นผมจะกลายเป็นคนบาปของตระกูลเหลียง พวกซวนเหม่ยก็จะกลายเป็นคนบาปของตระกูลเหลียงด้วย! ดังนั้นเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมมีแค่วิธีเดียวที่จะสามารถหยุดเรื่องนี้"

เหลียงเฟิงหยานพูดเสียงเบา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เห็นได้ชัด เขาได้ทำการตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว

"วิธีอะไร?" หยุนกวนชางถามด้วยความอยากรู้

ทันทีที่พูดจบ เหลียงเฟิงหยานหันไปหยิบขาโต๊ะหักที่ตกอยู่ด้านข้างอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นใช้ด้านที่มีปลายแหลมแทงตรงเข้าไปที่ท้องของตัวเอง

ฉึก!

ขาโต๊ะถูกแทงเข้าไปในท้องของเหลียงเฟิงหยานเกือบครึ่ง

"เฟิงหยาน!"

"ลุงหยาน!"

คนของตระกูลเหลียงตกใจจนหนังศีรษะชา รีบพุ่งออกไปทันที

"พ่อ!"

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนดังลั่นด้วยความตกใจ เธอพุ่งเข้าไปข้างกายของเหลียงเฟิงหยานด้วยความตะเกียกตะกาย ประคองร่างกายของเหลียงเฟิงหยานที่กำลังทรุดลงพื้นอย่างรวดเร็ว

"พ่อ ทำไมพ่อถึงโง่แบบนี้!"

เหลียงซวนเหม่ยตะโกนดังลั่นพร้อมกับน้ำตา…

วินาทีนี้ แม้แต่คนของตระกูลหยุนก็ตกใจมาก

คนของสมาคมศิลปะการต่อสู้ไม่มีใครพูดอะไรแล้ว

ใครจะไปคิด เหลียงเฟิงหยานจะตัดสินใจแบบนี้…

หลินหยางรีบพุ่งเข้าไป สายตามองท่อนไม้หักตรงท้องของเหลียงเฟิงหยาน เลือดสีแดงสดไหลออกมาตามบาดแผลอย่างต่อเนื่อง