สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 671

"เร็ว รีบพาเฟิงหยานไปที่ห้อง!" เหลียงเว่ยกั๋วพูด

"นายท่านสาม เฟิงหยานบาดเจ็บจนขาดนี้ ไม่ต้องรีบส่งไปโรงพยาบาลหรอ? ไปที่ห้องทำไม?" คนข้างๆ พูดด้วยความแปลกใจ

"คุณไม่ต้องพูดมา รีบนำเขาไปเถอะ!" เหลียงเว่ยกั๋วตะโกน

ทุกคนไม่กล้าลังเล รีบพาเหลียงเฟิงหยานเข้าไปในห้อง

"ไปเตรียมน้ำ เข็ม เหล้าบริสุทธิ์ แล้วก็ไปเอายาสมุนไพรเหล่านี้มา!" หลินหยางเขียนกระดาษและส่งให่กับชายหนุ่มของตระกูลเหลียง

"คุณคือใคร? ใช่ที่คุณมีสิทธิ์มาชี้โน้นชี้นี่สั่งหรอ?" คนตระกูลเหลียงคนนั้นไม่ชอบใจ

เมื่อเขาพูดออกมา เหลียงหงอิงก็พูดเสียงต่ำ: "รีบไปทำตาม"

"เอ่อ...เหลียงหงอิง..."

"ไปเร็ว!" เหลียงหงอิงตะโกน

ชายคนนั้นเม้มปาก จ้องไปที่หลินหยางนิ่งๆ และวิ่งออกไป

ไม่นาน ส่วนผสมต่างๆ ก็เตรียมพร้อมเรียบร้อย

"ทุกคนออกไปก่อน"

หลินหยางพูดอย่างเคร่งขรึมกับคนที่อยู่ในห้อง

"เอ่อ..."

"เจ้าหนู คุณหมายความว่าอะไร? คุณจะรักษาให้เฟิงหยานหรอ?"

มีคนสงสัยขึ้นมา

"หลินหยางเคยเรียนรู้การแพทย์มาบ้าง ทุกคนออกไป ให้หลินหยางจัดการเรื่องนี้!" เหลียงหงอิงพูด

"หงอิง คุณอย่าเอาชีวิตของลุงของคุณมาล้อเล่น" อาวุโสตระกูลเหลียงคนหนึ่งพูดอย่างจริงจัง

"ทุกคนออกไป!"

เหลียงซวนเหม่ยที่ยืนอยู่ข้างเตียงตะโกนออกมา

การตะโกนนี้ทำให้ทุกคนอึ้ง

แม้ว่าทุกคนจะสับสนและไม่เข้าใจ แต่ก็ออกไป

เหลียงหงอิงออกไปจากห้องเช่นกัน ปิดประตู

ทั้งห้องเหลือเพียงหลินหยางและเหลียงซวนเหม่ย

"พี่ใหญ่...พ่อของฉัน...เขาไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" เหลียงซวนเหม่ยมองหลินหยางด้วยความรีบร้อน

"สบายใจได้ คุณไม่เชื่อใจในทักษะการแพทย์ของผมหรอ? ผมคือหมอเทวดาหลินผู้ยิ่งใหญ่นะ คนตายผมยังรักษาให้มีชีวิตขึ้นมาได้ แค่แผลแค่นี้ไม่ต้องพูดถึง" หลินหยางยิ้มและพูดปลอมใจ

เหลียงซวนเหม่ยได้ยินก็โล่งอก

เธอไม่เคยสงสัยในทักษะทางการแพทย์ของหลินหยาง

เหลียงเฟิงหยานหมดสติไป หลินหยางถอดเสื้อผ้าของเหลียงเฟิงหยานออก เผาเข็มจำนวนหนึ่ง ทิ่มลงไปบริเวณท้องของเขา จากนั้นก็หยิบมีดขึ้นมาตัดไม้ออกแล้วก็หยิบไม้ที่เจาะเข้าไปในร่างกายออกมาทีละอัน

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เหลียงเฟิงเหยียนกระตุกโดยไม่รู้ตัว เมื่อมันถูกดึงออกมา เลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลอีกครั้ง

"พ่อ!" เหลียงซวนเหม่ยรีบร้อน

"จับเขาไว้"

หลินหยางพูดเบาๆ

เหลียงซวนเหม่ยทำตามอย่างรวดเร็ว

หลังจากจับเหลียงเฟิงหยานเอาไว้แล้ว หลินหยางก็ค่อยๆ ทิ่มเข็มลงไปบนตัวเขาอย่างระมัดระวัง

"พ่อ อาการของพ่อรุนแรงไหม?" เหลียงซวนเหม่ยเห็นหลินหยางเหงื่อออกจึงรีบถาม

"วางใจได้ ไม้ไม่ได้โดนจุดสำคัญ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลอย่างแน่นอน แค่ว่า..."

"แค่ว่าอะไร?" เหลียงซวนเหม่ยถามอย่างเร่งรีบ

"แค่ว่า เขาบาดเจ็บที่เส้นประสาทและเส้นเอ็น ตอนนี้ผมกำลังเชื่อต่อเส้นเอ็นของเขา ถ้าบาดแผลของเส้นเอ็นไม่สามารถรักษาได้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนี้คงจะมีปัญหากับการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ในอนาคตของเขา..." หลินหยางพูดเบาๆ

เมื่อเหลียงซวนเหม่ยได้ยิน สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

"วางใจได้ ไม่ใช่ว่ารักษาให้หายไม่ได้ แต่ต้องใช้การรักษาในระยะยาว! เพราะเส้นเอ็นและเส้นประสาทซับซ้อนอย่างมาก แม้ว่าจะเป็นผมก็อาจจะไม่สามารถฟื้นฟูพวกเขาให้กลับสู่สภาพเดิมได้" หลินหยางพูด

ร่างกายมนุษย์เป็นโลกที่กว้างใหญ่ แม้แต่หลินหยางก็ยังมีหลายสิ่งที่เขาไม่เคยเข้าใจมาก่อนโดยเฉพาะสมองและเส้นประสาท

ท้ายที่สุดแล้ว มนุษย์...ไม่มีขีดจำกัด

"งั้นไม่เป็นอะไร พี่ แค่พ่อปลอดภัยก็พอแล้ว" เหลียงซวนเหม่ยถอนสีหน้าตกใจและพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางยังคงฝังเข็มลงต่อไป

เกิดความเงียบครู่หนึ่ง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หลินหยางถึงพูดขึ้นมา

"พรุ่งนี้เช้าคุณไม่ต้องไปแล้ว ผมไปแทนคุณเอง"