สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 43

บทที่ 43 คืนนี้เธอนอนที่นี่

ถ้าในมือของเซี่ยซีหวั่นมีลูกอมล่ะก็ จะต้องปาใส่ใบหน้าหล่อเหลาที่น่ารังเกียจนี้แน่

“สาวใช้ มานี่” ตอนนี้ลู่หานถิงออกคำสั่ง

เซี่ยซีหวั่นลุกขึ้นและเดินเข้าไป

ลู่หานถิงยื่นมือแขนเรียวแล้วดึงเบา ๆ เซี่ยซีหวั่นล้มลงบนต้นขาที่แข็งแรงของเขาในทันที

“คุณทำอะไรน่ะ?” เซี่ยซีหวั่นคิดจะลุกขึ้น

“โกรธแล้วเหรอ? เมื่อกี้เธอบอกเองนะว่าเป็นสาวใช้”

เขาพาผู้หญิงกลับมาด้วยขนาดนี้ ถ้าเธอไม่บอกว่าเป็นสาวใช้แล้วจะให้เป็นอะไรล่ะ?

ดวงตาสุกสกาวของเซี่ยซีหวั่นจ้องมองชายหนุ่ม “ฉันบอกว่าเป็นสาวใช้จริงจัง ไม่ได้บอกว่าจะแต่งคอสเพลย์เป็นเมดนะคะ!”

ริมฝีปากบางของลู่หานถิงยกขึ้นอย่างประชดประชัน “ไม่สวมหูแมว เมดไม่ใส่ชุดเมดผมเพิ่งจะเคยเห็น เธอคงจะเข้าใจผิดอะไรเกี่ยวกับคอมเพลย์เมดแล้วล่ะ”

“...”

เซี่ยซีหวั่นคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคอสเพลย์เมด เขาแต่งกายสุภาพและดูจริงจัง แต่คิดไม่ถึงว่าในใจ...หื่น

แน่นอนว่าลู่หานถิงรู้ว่าเธอกำลังพิเคราะห์เขาอยู่ แต่ก็ไม่มีคำอธิบายอะไรจะดูดี ผู้ชายที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์อายุ 27 ปี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมีแฟน แต่ก็รู้เรื่องที่ควรรู้ ผ่านการยั่วยวนมาก็มาก ไม่เว้นแม้แต่คอสเพลย์เมด

ลู่หานถิงยื่นลูกอมเม็ดนั้นให้เธอ “สาวใช้ แกะหน่อย ฉันอยากกิน”

เซี่ยซีหวั่นเก็บความต้องการที่จะตีเขาแล้วใช้แรงแกะลูกอม จากนั้นก็ยัดลูกอมสีสันสดใสเข้าไปในปากของเขา

เอาไปกินเลย!

ลู่หานถิงกินลูกอมที่เธอป้อนให้ อืม หวานจริง ๆ~

“คุณปล่อยฉันได้รึยัง?”

ลู่หานถิงหรี่ดวงตาล้ำลึก ทันใดนั้นก็เกิดความสงสัยแล้วกดเสียงต่ำถามเธอ “สาวใช้ คุณมีเป้าหมายสูงสุดรึเปล่า?”

“เป้าหมายสูงสุด?”

“ใช่ เป้าหมายสูงสุดของสาวใช้ก็มีแต่...ขึ้นเตียงกับเจ้านายหนุ่มไม่ใช่เหรอ?”

ติ่งหูขาวของเซี่ยซีหวั่นกลายเป็นสีแดง คิดไม่ถึงว่าเขาจะเล่นมุกต่ำ ๆ เธอรีบกำหมัดแน่นแล้วชกเขาอย่างแรง

ลู่หานถิงคว้ามือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ กุมเอามือที่อ่อนนุ่มเหมือนไม่มีกระดูกไว้ในฝ่ามือของตนเอง แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างสนุกสนาน

เวลานี้เสียงดังมาจากด้านนอก หวาหรงกลับมาจากการเดินชมรีสอร์ทโยวหลานแล้ว

เซี่ยซีหวั่นรีบผละออกจากลู่หานถิงและรีบลุกขึ้น

หวาหรงเดินเข้ามา เธอมองไปที่ลู่หานถิงด้วยแววตาชื่นชมและทรงเสน่ห์ “หานถิงรีสอร์ทโยวหลานสวยมากเลยค่ะ”

ลู่หานถิงเองก็ลุกขึ้นยืน เขาไม่มองหวาหรงและพูดขึ้นอย่างเฉยชา “อาหารเย็นพร้อมแล้ว ไปทานข้าวเถอะ”

......

ในห้องรับประทานอาหาร

ลู่หานถิงกับหวาหรงนั่งอยู่ทั้งสองฝั่งบนโต๊ะอาหาร เซี่ยซีหวั่นไม่ได้ร่วมโต๊ะด้วยและกลับเข้าไปช่วยเตรียมอาหารในห้องครัว

เซี่ยซีหวั่นใช้มือยกน้ำแกงออกมา ในตอนนี้เองเธอได้ยินหวาหรงพูดขึ้น “หานถิง จู่ ๆ ฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่ามีเอกสารชุดหนึ่งต้องให้คุณเซ็นชื่อ วันนี้ก็เย็นมากแล้ว ฉันค้างที่นี่ไม่ต้องกลับบ้านก็แล้วกันนะคะ?”

ลู่หานถิงหันไปมองเซี่ยซีหวั่นแล้วพยักหน้า “ได้ คืนนี้คุณอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน”

คืนนี้หวาหรงจะค้างที่นี่

ละครเรื่องการคุยงานยามวิกาลอีกแล้ว ทุกคนล้วนเป็นผู้ใหญ่ ชายหนุ่มหญิงสาวอยู่ในห้องเดียวกันสองต่อสองพูดได้ว่าเหมือนกองฟางที่อยู่ใกล้เปลวไฟ

ลู่หานถิงไม่มีทางไม่เข้าใจว่าหวาหรงจงใจยั่วเขาและคิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบตกลง