สยบรัก นิยาย บท 50

"คุณพ่อ?" หญิงสาวรีบผลักอกเขาออกแบบง่ายดาย เพราะไม่ใช่แค่เธอที่ตกใจเขาก็ตกใจเช่นกัน

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมืด แต่ก็ยังไม่มืดมากจนมองไม่เห็น ว่าสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่

"พ่อถามว่าเมื่อกี้ทำอะไร" ภูธรเอ่ยพูดขึ้นมาแบบใจเย็น

"ผม.."

"นายคนนี้ช่วยลูกค่ะ"

"ช่วยหมายความว่ายังไง"

"ก็ลูกทำเชือกถังน้ำตกลงไป ตอนนี้ไม้ก็ตกด้วยถ้าเขาจับตัวลูกไว้ไม่ทัน ลูกคงจะตกลงไปแล้ว"

"อะไรนะ?!" ภูธรรีบเดินเข้ามาส่องลงไปดูใต้บ่อนั้น "ทำไมลูกถึงไม่ระวัง"

"ลูกขอโทษค่ะ ลูกจะระวังให้มากกว่านี้"

"ขอบใจหำมากนะที่ช่วยน้องไว้"

เหนือตะวันไม่รู้จะพูดอะไรดี ถ้าเธอไม่ชิงพูดขึ้นมาก่อนป่านนี้เขาคงจะพูดความจริงออกไปแล้ว แต่ความจริงคืออะไรล่ะ คือเขาจับตัวเธอมาไว้ที่นี่อย่างนั้นเหรอ ชายหนุ่มค่อยๆเดินหายไปในความมืด เพราะเขาเหมือนไม่เป็นลูกผู้ชายเลย ทำอะไรเพื่อเธอไม่ได้สักอย่าง

มิลานได้แต่มองตามไป เพราะตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้าเข้าไปในหมู่บ้าน

เช้าวันต่อมา..

"ได้ยินจั๊กจั่นเล่าให้ฟังว่า หลังคาเปิดออกหมดเลยเหรอคะ" คนที่พูดก็คือตั๊กแตน และที่จั๊กจั่นรู้ก็คงจะเดาได้ไม่ยาก ว่าได้ยินมาจากใคร

"คุณตั๊กแตน?!" มิลานรีบมองไปที่พ่อกับแม่ซึ่งกำลังเก็บของกันอยู่

"ทำไมคุณถึงดูตกใจล่ะคะ น่าจะบอกฉันให้รู้บ้างจะได้มาทำความสะอาดบ้านช่วย"

"ฉันไม่รบกวนหรอกค่ะเชิญคุณกลับไปเถอะ"

"กลับไป??"

"เปล่าค่ะ คือฉันทำใกล้จะเสร็จหมดแล้ว" ประโยคแรกเหมือนกับไล่ มิลานก็เลยเปลี่ยนคำพูดใหม่

"นั่นพ่อกับแม่ของคุณเหรอคะ"

"คะ?..เออ..ค่ะ" สีหน้าของมิลานเริ่มเปลี่ยนไป เพราะกลัวตั๊กแตนจะพูดอะไรออกมา

"แต่แปลกนะคะทำไมคุณถึงมาอยู่บ้านหลังนี้ ก็ในเมื่อบ้านหลังนั้นเป็นบ้านของ.."

"คุณตั๊กแตนคะ" มิลานรีบหยุดตั๊กแตนไว้ก่อนที่จะพูด

"เพื่อนของหนูเหรอลูก" ดุจดาวเห็นว่ามีคนมายืนคุยกับลูกสาวก็เลยเดินเข้ามาดู

"ค่ะ" มิลานตอบออกไปแบบไม่เต็มเสียงนัก

"สวัสดีค่ะ คุณมิลานสวยได้แม่นี่เอง"

"ขอบใจจ้า แล้วหนูรู้จักกับมิลานนานแล้วเหรอลูก"

"ก็รู้จักตอนที่คุณมิลานมาอยู่.."

"แม่คะ..ผ้าอนามัยของแม่หมดแล้วใช่ไหม เดี๋ยวลูกจะไปซื้อมาให้" ตอนนี้เธอต้องรีบหยุดตั๊กแตนไว้ก่อน

"แม่ใกล้หายแล้วล่ะลูก" หันไปพูดกับลูกสาวแป๊บหนึ่ง แล้วนางก็หันกลับมาที่ตั๊กแตนอีกครั้ง

"ไปกันเถอะค่ะคุณตั๊กแตน" ว่าแล้วมิลานก็คว้าแขนตั๊กแตนให้เดินออกมาด้วย

"ฉันยังอยากจะคุยกับแม่คุณต่ออยู่เลยค่ะ" ตั๊กแตนเดินตามมาแต่ก็ยังยกประเด็นนั้นขึ้นมาพูดอยู่

"คุณกำลังทำอะไร" เดินออกมาไกลหน่อยหญิงสาวก็เลยหยุด ทำไมเธอจะสัมผัสไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีความจริงใจเหมือนกับที่แสดงออกมาให้เห็นเลย

"คุณต่างหากที่กำลังทำอะไร เท่าที่ฉันดู คุณกับพี่เหนือไม่ได้เป็นอะไรกัน" ตั๊กแตนแอบสังเกตสองคนนี้เหมือนมีอะไรปิดบัง และวันนี้ก็ชัวร์ยิ่งกว่าชัวร์ เมื่อเห็นมิลานพยายามหยุดคำพูดของเธอ

หญิงสาวจะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะถ้าเธอไม่ไป แม่คงต้องไปเองแน่

มิลานเดินตามหลังมาแบบเงียบๆ พอมาถึงมุมที่ลับสายตาหน่อย คนที่เดินอยู่ข้างหน้าก็ได้หยุดแล้วหันกลับมาแบบไม่บอกกล่าว..จนทำให้คนที่เดินตามหลังหยุดไม่ทัน

"นาย!" กว่าจะรู้ตัวก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว "ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!"

"ไม่ปล่อย" เขาพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ริมฝีปากของอีกฝ่าย

เพี๊ยะ!! หญิงสาวยื่นมือขึ้นไปตบใบหน้าของเขาแบบไม่ถนัดนัก

ชายหนุ่มที่กำลังจะจูบถึงกับหยุดชะงัก ที่จริงมันไม่ระคายเคืองผิวเขาหรอก แต่เขาสงสัยว่าเธอตบทำไม

"ปล่อยได้หรือยัง"

"รังเกียจผมขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ"

ได้ฟังคำตอบของเธอเขาถึงกับปล่อยมือออก

เหนือตะวันรีบเดินเข้ามาในหมู่บ้านจนมิลานแทบจะเดินตามไม่ทัน

พอมาถึงก็ไม่เห็นของอะไรที่อยู่บนรถเลย

"อยู่ในบ้านไอ้เสก" ชายหนุ่มพูดเหมือนคนกำลังโมโห แล้วเดินนำหน้าเธอเข้าไปในบ้าน ..คนตัวเล็กจำเป็นต้องได้เดินตามไป

"อืมมม!!" พอเข้ามาถึงด้านในประตูยังปิดไม่สนิทเลยด้วยซ้ำ คนตัวสูงก็โน้มจูบลงโดยที่เธอตั้งตัวไม่ทัน มือเรียวพยายามผลักดันเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลยิ่งผลักเขายิ่งจูบแรง

เหนือตะวันไม่ได้ทำแค่จูบ เขายังพยายามจัดการกับสิ่งกีดขวางบนร่างกายของเธอ

"อื้อ!" แต่ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้จะไม่ยินยอมพร้อมใจ เขาก็เลยทำเท่าที่ทำได้ โดยการขยับขอบกางเกงเอวยืดของเธอที่เขาซื้อมาให้ลงไป หญิงสาวพยายามดึงมันกลับขึ้นมา ..แต่ก็ไม่ทันแล้วตอนนี้มือของเขาได้ล้วงลงไปด้านในของกางเกงชั้นในตัวจิ๋วนั้น..