สยบรัก นิยาย บท 58

เขาไม่เป็นอันทำอะไร มัวแต่จ้องมองไปที่บ้านหลังนั้น เพื่อรอเวลาให้พ่อของเธอออกจากบ้านไปก่อน ส่วนแม่..ต้องชั่งใจดูก่อนว่าวันนี้ท่านจะตามไปที่สวนผักไหม

"ป้าจะไปไหนเหรอครับ" ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นว่าป้ากำลังจะเดินไปที่บ้านของเธอ

"ไม่ได้ยินหรือไงว่าลุงจะลงผักใหม่ ก็จะไปชวนแม่ของหนูมิลานไปช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ"

"ดีครับ จะได้เสร็จเร็วๆ" มุมปากแอบยิ้มตามผู้เป็นป้า แต่เขาไม่รู้หรอกว่าป้าวรรณีอยากจะเปิดโอกาสให้เขาได้คุยกับเธอมากกว่า

"วันนี้ฉันห่วงลูกจังเลยพี่วรรณี" ดุจดาวอยากจะปฏิเสธแต่ก็เกรงใจเพราะวรรณีอุตส่าห์เดินมาชวน

"คงไม่เป็นอะไรหรอก..ปล่อยให้เด็กนอนพักผ่อนไปก่อนถ้าไม่ดีขึ้น ค่อยว่ากันอีกที"

จบคำพูดของป้าวรรณี..ดุจดาวก็เลยหันไปหากับลูกสาว

"แม่จะลงไปแปลงผักกับป้าเดี๋ยวตอนเที่ยงแม่จะกลับมาหานะ"

"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงลูกหรอกค่ะลูกดีขึ้นแล้ว" อาการของเธอจะปรากฏแค่ช่วงเช้า คล้ายๆ เหมือนกระเพาะบีบรัดตัว เพราะไม่มีอะไรลงไปในท้องก็เลยคลื่นไส้อาเจียน ยังคิดว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะหรือเปล่า

"หนูไม่เป็นอะไรแน่นะ ทานข้าวแล้วก็นอนพักผ่อน ถ้าตอนเที่ยงแม่ไม่ได้ขึ้นมาก็คงจะคล้อยเย็นหน่อยนะ"

"ค่ะ"

แม่กับป้าต่างก็เตรียมอาหารลงไปด้วย เพื่อที่จะให้พอทานทั้งมื้อเช้าและมื้อเที่ยง

"มึงมองอะไรอยู่วะ"

"กูตกใจหมดเลย! มึงมาทำไม" เขากำลังรอให้พวกท่านเดินออกจากบ้านไปไกลหน่อยถึงจะเข้าไปหาเธอ แต่จังหวะนั้นเสกสรรก็เข้ามาพอดี

"ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้นะมึง"

"ไอ้เสกเมียมึงมาตาม"

"มาใกล้หรือยังวะ" เสกสรรพูดออกมาโดยที่ไม่ได้มองกลับหลังมาดูเลย..ได้ยินแค่นั้นก็รีบวิ่งไปซ่อนที่หลังบ้านก่อน

"ตกลงใครขวัญอ่อนกันแน่วะ" เหนือตะวันถึงกับขำท่าทางของเพื่อน

"ไอ้นี่มึงเล่นกูแรงนะเว้ย!" เสกสรรค่อยๆ มองส่องออกมาแบบระแวดระวัง พอรู้ว่าเพื่อนแกล้งก็เลยโผล่หน้าออกมา

"น้องจั๊กจั่นก็น่ารักดีออก มึงจะกลัวอะไรนักหนา"

"ถ้าน่ารักทำไมมึงไม่เอาแต่ทีแรกล่ะ"

"ไอ้นี่ พูดไปเดี๋ยวผู้หญิงก็เสียหายหรอก"

"กูพูดจริงนี่หว่า คนอะไรตามได้เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน"

"แล้วนี่เมื่อไรมึงจะแต่งล่ะ"

"กูไม่แต่ง! ..ได้ไหมวะ"

"มึงมาถามกูได้ยังไง มึงต้องไปถามพ่อกับแม่เขาโน่น"

"กูก็หัวแตกน่ะสิ"

พอคำนี้ออกจากปากของเสกสรร เหนือตะวันถึงกับคิดหนัก ..หัวแตกเหรอ..โรงพยาบาลยิ่งอยู่ไกล เขาเริ่มจะเสียวสันหลังเหมือนกัน เพราะถ้าเธอท้องจริง เขาคงปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว

"แล้วนี่มึงจะไปไหนวะ" เสกสรรถามในขณะที่เดินตามหลังมาแบบติดๆ

ทั้งสองเดินมาจนถึงบ้านของมิลาน

"มึงไม่ต้องตามกูขึ้นมานะ" เขากลัวว่าเสกสรรจะเดินตามขึ้นมาบนบ้านของเธอด้วย เผื่อว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

ที่เหนือตะวันกล้าเดินขึ้นมาก็เพราะรู้ดีว่าพ่อกับแม่ของเธอออกไปแล้ว

"หลับเหรอ" ขึ้นมาถึงก็เห็นว่าเธอนอนหลับอยู่ เขาก็เลยกางมุ้งให้กลัวว่ายุงจะกัดเอา ..เสร็จแล้วก็ลงมาข้างล่าง

"กูเชื่อใจมึงได้ไหม" ลงมาถึงก็เห็นเสกสรรนั่งอยู่ที่แคร่ไม้

"อ้าว..ทำไมมึงพูดหมาๆ แบบนี้..มีอะไร"

"กูจะเข้าไปในตัวเมืองหน่อย ฝากมึงดูแลเธอด้วย ห้ามไปไหนและห้ามขึ้นไปข้างบน"

"มึงจะเข้าไปในเมืองทำไมวะ"

"ไปทำอะไรก็เรื่องของกู"

"อ้าวไอ้นี่ถามดีๆ"